Borderline Otizm Kavramını Anlamak

Otizm kavramı bazen çok kafa karıştırıcı olabilir. Avusturyalı psikiyatrist Leo Kanner tarafından 40’lı yıllarda ilk kez açıklanan sendrom, tarih boyunca pek çok tartışmalı fikir üretmiştir. Otizm, farklı davranışsal, iletişimsel, sosyal ve bilişsel bozukluk biçimlerine yol açabilen çok karmaşık bir nörolojik bozukluktur. Otizmi olan kişiler, geçmişte tıp bilimcileri tarafından sunulan standart semptomatik profile nadiren uymaktadır. Aslında, sendrom, çeşitli düzeylerde ve çeşitli yoğunluklarda deneyimlenebilen çok geniş bir semptom yelpazesi üretir.

Çoğu durumda, Rutter ve diğer bilim adamlarının ortaya koyduğu tanı kriterleri, otistik çocukların bazı kategorilerini tanımlamak için yeterli olabilir. Bununla birlikte, bazı çocuklar otizmin yalnızca bazı özelliklerini sergileyebilir ve bozukluğun başka hiçbir belirtisini göstermez. Çağdaş tıp bilimcileri, bu kategorideki otistik çocukların değerlendirilmesinin uygun olup olmadığını defalarca tartışmışlardır. Otistik profile kısmen uyan hastalar “sınırda” olarak adlandırılabilir. Sınırda otizm kavramı bu günlerde çok yaygındır ve genellikle açık anormallik belirtileri gösteren, ancak sadece Kanner sendromunun bazı semptomlarını ortaya çıkaran hastaları içerir. Geçmişte, borderline otizmi olan birçok çocuğa uygunsuz bir şekilde psikoz veya şizofreni teşhisi konuyordu.

Otizm profiline tam olarak uymayan ancak sendromun belirli belirtilerini gösteren hastalara günümüzde Asperger Sendromu teşhisi konabilir. Ortak özellikleri nedeniyle Asperger Sendromu ve Kanner Sendromu aynı kavram olarak kabul edildi. Pek çok bilim insanı, Asperger Sendromunun daha hafif bir otizm biçimi tanımladığına inanırken, diğerleri bunları ayırt etmekte tamamen başarısız oldu. Aslında, Asperger tarafından keşfedilen sendrom, otizm modeline tam olarak uymayan hastaları tanımladı ve bu nedenle, bir “sınır otizm” biçimi olarak adlandırılabilir. Asperger Sendromu, otistik ve normal çocuklar arasında bir çizgi çekmenin ne kadar zor olduğunu ortaya çıkardı ve hastaların otizmin yalnızca belirli özelliklerine sahip olmasının mümkün olduğunu kanıtladı.

Asperger’in teorileri popüler hale geldikçe, daha önce “hafif” otizm teşhisi konan birçok çocuğun artık Asperger Sendromundan muzdarip olduğu düşünülüyordu. Asperger Sendromlu çocuklar dış uyaranlara daha duyarlı görünüyorlardı ve aynılık için daha az meşgul oluyorlardı. Asperger Sendromlu çocuklar da daha yüksek performans zekasına ve daha iyi iletişim becerilerine sahip görünüyordu. Gelişimin daha ileri aşamalarına ulaştıkça hemen hemen hiç ilerleme kaydeden otistik çocukların aksine, Asperger Sendromu teşhisi konan bazı çocuklar erken çocukluk döneminde kısmen iyileşebildi. Spesifik tıbbi tedavilerin yardımı ve uygun eğitim programlarının yardımıyla, Asperger Sendromlu çocukların çoğu hem davranışsal hem de iletişimsel seviyelerde iyileşme belirtileri gösterdi.

Günümüzde Asperger Sendromu teşhisi konan hastaların çoğu başarılı bir şekilde topluma entegre edilebiliyor ve hatta hayatlarını bağımsız olarak yaşayabiliyorlar. Yetişkinler olarak, Asperger Sendromlu birçok hasta çok sorumlu ve sosyal olarak farkında olduklarını kanıtladı ve çok az nörolojik bozukluk belirtisi gösterdi.