Alkolizm Bir Hastalık mı?

Alkol sorunlarının tedavisi ile ilgili en büyük tartışmalardan biri alkolizmin bir hastalık olup olmadığı tartışmasıdır. Alkolizmi ahlaki bir zayıflıktan ziyade bir hastalık olarak görmenin alkoliklere / bağımlılara fayda sağladığına dair çok az şüphe var. Bir dereceye kadar acı çekenlerin yaşadığı damgalanmayı azalttı ve cezadan ziyade tedaviye kapıyı açtı. Pek çoğunun umutsuz bir durumdan kurtulmasına yardım etmekten sorumlu olan AA ve NA gruplarının inanç sisteminin temel dayanağıdır. Bununla birlikte, hem onu ​​destekleyecek çok az kanıt olduğu hem de aslında iyileşmeye zarar verebileceği gerekçesiyle hastalık modelini eleştiren birçok kişi vardır.

Modeli desteklemekten çok uzak, üretilen kanıtların çoğu ona doğrudan zıttır. Örneğin alkoliklerle ilgili ünlü bir çalışma (Mendelson ve Mello 1978), alkoliklerin arzularını ve tüketimini kontrol edebildiklerini ve kontrol ettiklerini buldu. Bu deneyde kendilerine alkol karşılığında çalışma ve istedikleri zaman ve istedikleri gibi tüketme fırsatı verildi. Sürekli sarhoş olmak yerine, deneklerin seçici olarak çalışıp alkol tükettikleri, bazen bir kısmını daha sonra tüketmek için sakladıkları görülmüştür. Diğer çalışmalar, alkoliklerin (hem tedavi edilmiş hem de tedavi edilmemiş) sorunsuz tüketim modellerine geri döndüğünü bulmuştur. Bu insanlar azınlıktadır ancak yine de önemli bir sayıyı temsil etmektedirler. Son olarak, bağımlılık araştırmalarında yeni bir konu, doğal iyileşme olarak bilinen, bağımlılık davranışını tedavinin yardımı olmadan değiştiren şeydir. Birçok çalışma, bunun bağımlılıktan çıkmanın yaygın bir yolu olduğunu bulmuştur. Aslında, büyük ölçekli bir çalışma, bunun yalnızca yaygın olmakla kalmayıp, en yaygın yol olduğunu da ortaya koymuştur. Tüm bu bulgular, hastalık modelinin geçerliliğini zayıflatmaktadır. Hastalık modelini orijinal olarak tanımlayan Jellinek’in çığır açan çalışması bile, tamamen AA üyeleriyle yapılan çalışmaya dayanıyordu. Bu nedenle, belirli bir alkolik türünü (tipik AA üyesi) tanımlıyordu ve bu semptomların geçerli olmadığı birçok farklı alkolik / bağımlı türü olabilir. AA üyeleri sık sık, alkolizmden bir alerji olarak bahseden Dr. Silkworth tarafından 1939’da yazılan “Doktor’un görüşüne” işaret ediyor. Bununla birlikte, aynı kişiler doktorlarına farklı bir koşulla gelseler ve kesin metin olarak 1939’da yazılan bir dergi kullanılsaydı, Dr.’nin bu fikrini kabul etmekten çok mutlu olurlar mıydı? İkinci bir görüşün veya daha büyük olasılıkla farklı bir doktorun hızla aranacağından şüpheleniyorum.

Tedaviye ilişkin olarak, mevcut görüş, hastalık modelinde alkolik / bağımlı kişinin davranışları üzerinde hiçbir kontrolü olmayan ve bu nedenle iyileşmek için tedaviye ihtiyaç duyan biri olarak gösterilmesidir. Bu genellikle çaresizlik duygusu uyandırmak ve sorumluluktan vazgeçmeyi teşvik etmek olarak görülür. Buna karşılık, mevcut tedavi görüşü, iyileşmenin gerçekleşmesi için danışanın davranışının sorumluluğunu alması ve değişme yetkisine sahip olması gerektiğidir. Dahası, zorunlu yoksunluktan ziyade, danışan olası sonuçlara (yani yoksunluk, tüketimde azalma veya kontrollü içme) bir seçeneğe sahip olmalıdır, böylece danışan iyileşmesini daha fazla sahiplenecek ve başarılı olmak için daha fazla motive olacaktır. İlginç bir şekilde araştırma, bir sonuç seçimi verilen çoğu deneğin hala çekimser kaldığını, ancak sonuçların ‘seçimine’ sahip olmanın motivasyonu artırma etkisine sahip olduğunu öne sürüyor.

Hastalık modeli, başlangıçta alkolikler / bağımlılar için tedavi sunarak bazı faydalar sağlasa da, ironik bir şekilde, birçok modern yorumcu tarafından tedaviye zararlı olarak görülüyor. Hastalık modelinin birçok kavramının yanıltıcı olduğu ve aslında başka mekanizmalarla açıklanabileceği bulunmuştur. Yine de AA ve NA’nın dayanak noktası olmaya devam ediyor ve milyonlarca üyesine fayda sağlıyor.