Rahibe Teresa: İnanç, Depresyon ve Tanrı’nın Eseri

“Bana Tanrı’nın içimde yaşadığı söylendi – ve yine de karanlığın, soğukluğun ve boşluğun gerçekliği o kadar büyük ki hiçbir şey ruhuma dokunmuyor.” –Rahibe Teresa

1979’da, bir Roma Katolik rahibesi ve Misyonerler Misyonerler’in kurucusu olan Rahibe Teresa, Norveç’in Oslo kentinde Nobel Barış Ödülü’nü aldı. Dünyanın dört bir yanında yardım misyonları başlatmada, insanlara fakirlere yardım etmeyi öğretmede ve muhtaçlara yardım etmek için birçok farklı ülkeye seyahat etmede etkili oldu. İnancına inanan ve onu destekleyen halkın bağışlarıyla Hindistan Kalküta’nın kenar mahallelerinde insani yardım çalışmaları yaptı. Yıllar önce Kalküta, yoksulluk, umutsuzluk ve sıkıntının bir fotoğrafıydı. Gecekonduların Azizi olarak kabul edilen cüzzamlılara, dilencilere ve yoksulların en fakirlerine temizlik ve haysiyetle davranırdı. Bu bireyler, zayıflıkları nedeniyle sosyal kaygı yaşadılar ve onları besleyecek birine ihtiyaç duydu. Rahibe Teresa geldi ve hastalara, kurbanlara, ayrımcılığa uğrayanlara ve evsizlere ilham kaynağı oldu. Dünyaya kültürler, sınıflar ve dinler arasında kabul gören ahlaki bir örnek verdi.

Ancak herhangi bir ölümlü varlık gibi, Rahibe Teresa da şüphelere ve korkulara karşı bağışık değildi. Son zamanlarda, Rahibe Teresa’nın hayattaki mücadeleleri hakkında raporlar yayınlandı. Bu raporlarda, Rahibe Teresa’nın da hayatında ve işinde Tanrı’nın yokluğunu hissettiği söylendi. 1950’lerde ve 1960’larda yazılan mektuplar, onun da hayatında sıkıntılı ve sancılı zamanlar geçirdiğini ortaya koydu. Zorluklar, işinin ve inancının etkisini sorgulamasına neden oldu. Tanrı’nın yokluğu, Hindistan’da fakirlerle ilgilenmeye ve ölmeye başladığı sırada başlamış gibiydi. Mektuplar, stres ve kaygı yaşadığının açık bir göstergesi olan derin ve kalıcı bir ruhsal acı durumunu tasvir ediyordu. Bazı mektuplarında Kalküta’daki deneyimi cehennemle karşılaştırdı. Bazı yazılarında Rahibe Teresa, Tanrı’nın ve cennetin varlığıyla ilgili şüphelerini dile getirdi.

Bazı din eleştirmenleri mektupları sansasyonelleştirdiler ve başkalarının inançlarını yok etme veya zayıflatma girişimlerinin bir parçası olarak Ateist inançlarını haklı çıkarmak için kullandılar. İnsanların neden reddedilmiş ve reddedilmiş olarak muamele gördüğünü anlamak için gecekondularda yaşamaya ve katlanmaya gerek olmadığı doğrudur. Televizyonu izlemeyi deneyin ve köprülerin altında yaşayan ve yetersiz beslenmeden muzdarip üçüncü dünya ülkelerinde yaşayan talihsiz insanları görün. Tüm dünyada tecavüze uğrayan ve istismara uğrayan kadınların sayısı ile ilgili haberleri izlemek, yalnızca tek bir Tanrı’nın varlığını sorgulayabilir. Yüce bir varlık böyle bir adaletsizliğe nasıl izin verebilir? Dünyadaki tüm acıların, ölümlerin ve trajedilerin ortasında bir Tanrı olabilir mi?

Birçoğu, çok uzak görünen bir Tanrı’ya inanmakta zorlanıyor. Ancak, Rahibe Teresa gibi aziz bir figür kendi inancıyla ilgili şüphelerini dile getirdiği için, inanç ve maneviyatta bir erdem olmadığını düşünmek de oldukça haksızlıktır.

En azından Rahibe Teresa’nın inançla mücadelesinin ardındaki hikaye, bizim insan olduğumuzun ve şüphe ve korkuya sahip olmanın insan olmanın bir parçası olduğunun kanıtıdır. Aslında, hemen hemen tüm inananlar bir ruhsal kriz dönemi yaşarlar. Çoğu zaman, bu deneme dönemleri, daha fazla ruhsal aydınlanma arayan bir kişi için dönüm noktası bile olmuştur. Tüm bu acı ve depresyondan sonra şüpheciler, imanın daha da ateşli inananları haline gelir.

Kişisel kayıplar, cevapsız dualar, manevi otoritenin kötüye kullanılması ve doğal afetler, insanların kendi inançlarından veya Tanrı’ya olan inançlarından şüphe etmelerine neden olan faktörlerden yalnızca bazılarıdır. Geriye pek çok soru kalıyor, ancak bir yanıt açık kalıyor. Dünyayı ve evreni yaratan Tanrı vardır. Tarih ve insan deneyimi, inkar edilemez bir şekilde, hem mutlak güce sahip hem de gerçekten inananlara sadık olan Yüce Varlığa işaret eder.