İç huzura ve iyileşmeye giden yolculuğumuzda, hem suçluluk duygusu hem de kendini ve başkalarını affetmenin bu süreç üzerinde derin bir etkisi vardır. Suçluluk, özellikle hayali suçlarda veya yetersizlik duygusundan kaynaklanan bir suçluluk duygusu olarak tanımlanır; kendini suçlama; ve affetme eylemi olarak affetme ya da suçluya karşı kızgınlık hissetmekten kurtulma. Suçluluk ve kendini ve başkalarını affetmeme, pek çok insanı ağır bir uygunsuz utançla ve derinlerdeki kızgınlıkların yıkımıyla yüklüyor. Son yıllarda, bastırılmış duyguların yıkıcılığı ve özellikle yaşamı tehdit eden hastalıklara katkıda bulunan öfke ve kızgınlık hakkında çok şey yazıldı.
Duygu hissetmenin zayıf olduğumuz anlamına geldiği inancı, insanlara yük olmak için korkunç bir mirastır. İnsanlara gücün duygularımızı hissetmemek ya da inkar etmemek anlamına geldiğini öğretmek, hastalık yaratmakla eşdeğerdir. ‘Büyük oğlanlar ağlamaz’ ve ‘iyi kızlar sinirlenmez’ gibi inançlar, gerçekte hissettikleri şeylerle iletişim kuramayan erkek ve kadınlarla sonuçlandı. Depresyonun içe dönük öfkeden kaynaklandığı düşünülmektedir ve kendimizi duyguları ifade etmeyle ilişkili küçümsemeden koruma ihtiyacının belirtilerinden yalnızca biridir. Diğer birçok hastalık ve özellikle bağımlılık, derin bir duygusal acının ifadesi olarak teorize edilir.
Neden affetmeyelim? Kendimizi affetme isteksizliğimizden başladığına inanıyorum. Sevgiyi, saygıyı, kabulü, takdiri ve barış, neşe, uyum ve bolluk içinde yürüdüğümüz bir hayat yaşama hakkını hak etmediğimize inanıyoruz. Çizginin bir yerinde, içinde yaşadığımız toplumun tüm kurallarının ve düzenlemelerinin kim olmamız gerektiğini belirlediğine inanmaya başladık. Kendi doğal değerimize güvenmeyi ve inanmayı bıraktık ve ‘yeterince iyi olmadığımıza’ inanmaya başladık. ‘Başarısız oldun’ veya ‘yapmalısın’ gibi mesajlar, suçluluk duygusuyla kendimizi kötüye kullanmamız için bir yalan oldu. Buna taciz diyorum çünkü bunu kendimize yaptığımız zaman, başkalarının bize yaptığı zaman kadar acı vericidir. Yargıç ve jüri olduk ve algılanan suçlarımızdan kendimizi suçlu bulduk. Ebeveynler, öğretmenler ve diğer toplumsal etkiler gibi birincil bakıcılar kendilerini koşulsuz olarak sevemediklerinde, bu ‘öğrenilmiş tutum’ davranışı kontrol etme çabasıyla bir sonraki nesle utanç olarak aktarılır.
Bu utanç duygusu, suçluluk duygusu davranışla ilgili olduğu için suçluluktan farklıdır. Utanç daha derin ve daha yaygındır. Varlığınız ve aşağılık duygularınız, yetersizlik, kötü ve sevimsiz olmak hayatınızın altında yatan inanç haline gelir. Çocuklar ‘yeterince iyi olmadıklarına’ inanarak büyürler ve gelecek neslin bakıcısı olurlar. Ve böylece devam ediyor. Ebeveyn olduğumuz şekilde ebeveynlik yaptığımız için burada ebeveynleri ve bakıcıları suçlamıyorum. Benim olgunluk tanımım, olgunluğun, ebeveynlerimizi ve diğer önemli yetişkinleri insan oldukları için affedebildiğimizde elde edilmesidir.
Kendini Bağışlama Nedir?
Kendini affetme, layık olduğunuza, bunun yerine gezegende olduğunuza veya Dünya Okulunda (bazılarının dediği gibi) insan olmayı öğrenmek için olduğuna inanma isteğidir. Öğrenme fırsatları sadece bu – hata değil – sadece öğrenme fırsatlarıdır.
Kendini affetmenin Pratik Adımları
1. Belirli bir durumu nasıl algıladığınızı ve algınızı nasıl değiştirebileceğinizi inceleyin. Duyguları yarattığını düşündüğümüz düşüncelerin ve duruma ilişkin yorumlarımızı yaratanın algımız olduğunu unutmayın.
2. Kendinizi ve insanlığınızı kabul edin – mükemmel olmamanız gerekiyor.
3. Bir hata yaptığınızda itiraf edin.
4. Herkesin bildikleriyle elinden gelenin en iyisini yaptığını ve buna siz de dahil olduğunu unutmayın.
5. Geçmiş-gelecek düşüncesini bırakın, Şimdi’de kalın.
6. Duygusal acınızla yüzleşin – kendi işinize sahip olun.
7. Büyümenize katkıda bulunan ve sizi şimdi olduğunuz kişi yapan dersleri takdir edin.
8. ‘____________ (her neyse) için kendimi affediyorum’ deyin.
GIPHY App Key not set. Please check settings