Süpermarkette birkaç eşya almak nispeten basit bir mesele olmalıydı. Bugün değildi. Aslında, Normandiya istilasını planlamak kıyaslandığında soldu. Koridorlarda koşturmak isteyen dikkatsiz bir müşteri, alışveriş arabasını benimkine çarptı. Bu çarpışma beni istiflenmiş bir konserve teşhirine soktu ve her yöne dağılmasına neden oldu. Dengeden çıktım, kaydım ve anatomimin iyi doldurulmuş bir kısmına indim. Yukarıya bakarken, yardıma ihtiyacım olup olmadığını görmek için bana doğru koşan birkaç kişi gördüm. Yaralı olmaktan çok utandım, kendimi kaldırdım ve hiçbir şey olmamış gibi yürüdüm, meraklı izleyicilere yarı gülümsedim, ama içimde kaynayan bir kazan vardı.
Sonunda, check-out kontuarında güvenli bir bölgede olduğumu hissettim. Ama orada bile sorunlarla karşılaştım. Alışveriş sepetimdeki ürünlerden birinin fiyat kodu yoktu. Sonuç olarak, biri gerçek fiyatı onaylamak için gönderilirken tüm hat bekletildi. Bu arada, diğer sabırsız müşteriler gecikmelerinden tek sorumlu benmişim gibi bana bakıyorlardı. Sonunda biri doğru fiyatı buldu ve kontrol ettim. Sakin kalmak için son bir çabayla, arabama geri döndüm, ancak acelemle anahtarları içeride kilitlediğimi keşfettim.
Bu zamana kadar, sakin ve kontrollü kalma arzusunu yitirmiştim. Bir sonraki arabadaki tampon çıkartması duygularımı tam olarak özetledi. Kıçımda Sabır yazıyordu. . . Birini öldürmek istiyorum. Alışveriş çantamı arabanın kaputuna koyarken, hayal kırıklığı içinde çığlık atmak istedim. Yedek anahtarım vardı ama evdeydi. Bunun daha iyi bir yolu olmalı, diye düşündüm. Ve sonra beni vurdu. Günün tüm ağır olaylarına tepki veriyordum. Yapmam gereken tek şey, daha aydınlatıcı bir şekilde karşılık vermekti. Algılarımı değiştirme ve sorunlarla farklı bir düzeyde ilgilenme kararlılığımı unutmuştum.
Hikayenin geri kalanını okumak için http://www.spiritual-simplicity.com adresini ziyaret edin.
GIPHY App Key not set. Please check settings