Eğitimime devam etmek için bir ülkeden diğerine giden bir genç olarak ilk uçuşumu hatırladım. Yabancı maceraların heyecanı, ailemi terk etmenin hüznüne karıştı. Uçak kalktığında ve Güney Amerika’nın kuzey sahili ufkun altına düştüğünde, yanağımdan küçük bir yırtığımı silkelediğimi, ancak yeni, büyüleyici ve bazen de korkutucu bir dünyayı keşfetmenin muhteşem olanaklarına gülümsediğimi hatırlıyorum. Ailemi tekrar görmem yıllar alırdı.
Uçaklarda fazla uyumam ve havada çok az okuyorum. Bu meditatif ortamda sarılmış bulutların yukarısında, gerçeğin doğası üzerine düşünmeyi, düşüncelerimde tek başıma felsefe yapmayı ve lüksleştirmeyi tercih ederim. Bugün geçen hafta düşündüğümden farklı değildi. Gerçekten de çok meşakkatliydi. Vücudumun biyo-saati, üç kıtadaki zaman dilimleri arasında kararsız bir şekilde seçim yapıyordu, ama aklım, kalabalık olmayan bir uçuşta rahatlıkla dünün ve yarının bulutları arasında sürükleniyordu.
Esneyerek pencereden tekrar baktım. Londra’dan öğleden sonra New York’a doğru batı yönünde uçarak ayrılırsanız, uzun bir alacakaranlık dönemi yaşarsınız. Sanki güneşin peşinden koşuyormuşsunuz, batıdaki yuvasına düştüğü için asla tam olarak yetişemiyorsunuz, sizi uykuya ya da büyüsüne hipnotik bir şekilde bakmaya bırakıyor.
Bulutlara tekrar baktığımda bir esneme daha. Birçoğu yoktu, ama onlar, biz yukarıdan yelken açarken her zamankinden çok yavaş, hiç bu kadar huzurlu bir şekilde, şekiller değiştirerek ve yeni, ilgi çekici formlara dönüşerek hayata geliyorlardı. İşte bir zürafaya benzeyen, uzun boyunlu, lekeli soluk mavi gökyüzüne karşı. Ve orada, başka bir bulut bir akasya ağacı şeklini aldı ve Afrika manzarasındaki zürafayı iltifat etti. Sağımda daha aşağıda ve biraz daha uzakta bir araba şeklinde bir Volkswagen böceği vardı.
GIPHY App Key not set. Please check settings