Maneviyat Bilgisi – Sonsuza Kadar Tarlalarda Yolculuk (Bölüm 57)

Biraz şundan ve biraz ondan alaycı bir gülümsemeyle yanıtladı.

Ve birbirinizi nasıl tanıyorsunuz, Matthias? Gideon’un çok az arkadaşı olduğunu sanıyordum, şaka yaptım.

Evrenin her yerinde arkadaşları var, diye cevapladı Matthias.

O ve ben birlikte epey maceralar yaşadık. Geri dönüyoruz. Uzun Hikaye.

Gideon güldü ve gerçek bir tavırla, sanki bana hava durumundan bahsediyormuş gibi ilan etti, Matthias senin melek diyebileceğin şey, John. Buraya kısa bir ziyarette. . . .

Bir melek? Sen melek misin, Matthias? İnançsızlıkla sordum.

Ah evet, dedi, her zaman bir melek oldum. Eminim bizim gibi başkalarıyla tanışmışsınızdır. Görevlerin beni bu şekilde getirmesi harika. Gideon ve Marla’yı çok sık göremiyorum.

Marla’yı da tanıyor musun?

Kim yapmaz? o cevapladı.

Ama melek gibi giyinmedin, dedim.

Onu çağırıyorlar, dedi Altın Kanatlı Melek Gideon. Ona altın kanatlarını göster, Matthias.

Beni bu kadar şaşırmış halde görmekten zevk aldıklarını biliyordum. Ben izlerken, Matthias bir bileziği ortaya çıkarmak için sol kolunu kaldırdı. Bileziğin üzerinde bir tılsım vardı, herhangi bir kuyumcu dükkanında bulabileceğiniz türden bir çift küçük altın kanat. Bunlar benim altın kanatlarım, John, herkesin biz uçarken kanat çırpan büyük tüylü kanatlara sahip olmamızı beklediği eski günlerden kalma bir kalıntı. Oldukça aptalca bir fikirdi çünkü aptal şeyler yüksek hızda dengesizleşecek ve göksel uçuş mekanizmalarımız olmasaydı, kelimenin tam anlamıyla birçok düşen melek görmüş olacaktınız. Ama ne diyebilirim? İnsanlar bizim kanatlarımız olmasını bekliyorlardı, bu yüzden kanatlarımız vardı. Şimdi bir hatırlatma olarak bu bileziğin üzerinde kanatlarımı taşıyorum, Şef benim kuş kanatları almamı isteseydi bana bir kuş yapardı.

Her kelimesini kastediyor John, dedi Gideon.

Hikayenin geri kalanını okumak için http://www.spiritual-simplicity.com adresini ziyaret edin.