Bir telefon düşlemimi kesintiye uğrattı. Gideon ilginç bir sabah geçirip geçirmediğimi soruyordu. Kuşlar olayını, kitapları, kağıtları, müziği ve hatırlayabildiğim her şeyi bulanıklaştırdım. Geçmişin hayallerinin zamanın boşluklarından bugünün sayfalarına sıçramasının ne kadar ilginç olduğunu yorumladım.
Bunu düşündüğünüzde, John, dedi, gerçekten geçmiş ne gelecek, ne başlangıçlar ne de sonlar var, sadece mevcut bakış açımıza bağlı olarak zihnimizde yarattığımız şeyler. Bir milyon yılda bin yaşam veya bin yılda bir milyon yaşam, ne önemi var ki? Hep yaşıyorduk.
Tüm cevaplara sahip tek kişi olmak yalnız değil mi Gideon? Ben alay ettim. Ve üzgünüm, neden aradığını söyledin?
Söylemedim, ama sen sorduğuna göre, özel bir nedeni yok dedi. Sadece sorun yaşadığımız cevapların olmadığını söylemek istedim. Bütün cevaplara sahibiz. İhtiyacımız olan sorular. . . .
Birkaç dakika önce başlangıç ya da son olmaması hakkında ne söyledin? Araya girdim.
Kelimeler anlamın kendisi değil, sadece anlamın sembolleridir. Onlar gerçeğin en iyi temsilcileri değiller, ancak kendi yöntemleriyle bir şekilde ifade ediyorlar. Başka bir deyişle, haritayı bölge ile karıştırmayın, bu arada, hala o yolculuğa çıkmakla ilgileniyor musunuz?
Neyi ve ne zaman paketlemeliyim? Diye sordum.
Hiçbir şey toplamanıza gerek yok. Yolculuğun büyük bir kısmı içseldir dedi. Ve ne zaman? Cevap, en uygun olduğu zamandır.
Aslında nereye gidiyoruz Gideon? Ve ne arıyoruz? Diye sordum.
Hayatın tek sırrını arıyorsun, John. Yedi yaşındayken mango ağacının altında bulduğunuz kitabın ortasında yazılı olan. Dili anlamadığınız için okuyamadığınız sır.
Yani bunu biliyordun, değil mi Gideon? Orada yazılı yaşamın sırrı gerçekten bu muydu? Sadece birkaç kelime vardı, hepsi bu mu? Basit küçük bir sır mı?
Basit. Kolay değil, diye yanıtladı.
Onu bulmanın iyi olduğunu düşünüyor musun? Diye sordum.
Zor olan bulmanın değil, tanımak olduğunu yanıtladı.
Tüm bunları dört gözle bekliyorum, tüm söyleyebileceğim buydu.
Endişelenme John, bana her zaman bir güvence ve rahatlık hissi veren o tonda cevap verdi. Tüm bunlara iyi bak. Ve tabii ki Marla da orada olacak. Bir duraklama oldu, sonra ekledi, Şimdilik hepsi bu. Yakında bizden haber alacaksınız. Hoşçakal. Telefon kapandı.
Gün gerçekten başlamamıştı ve saatlerdir uyanık gibiydim. Çocuklar uyanık olmalı, diye düşündüm, çünkü artık aşağıdan gelen ayak seslerini duyabiliyordum. Malika mutfağa geldi, günaydın dedi ve rasgele bir şekilde kitap okuyan kuşlar hakkında garip bir rüyadan bahsetti. Ama hiçbir ayrıntıyı hatırlayamadı. İlginç, diye düşündüm. . . çok ilginç.
GIPHY App Key not set. Please check settings