Geçenlerde Bir Çiçek Bitki Günü ile karşılaştım. Çiçekleri düşünürken düşüncelerim yetimlere gitti. Yetimler, ebeveynleri ve onlara bakanları düşünmeye başladım.
Çocuklarını bir yetimhanenin merdivenlerine bırakanlar ne tür ebeveynler ve bu da bir bebek. Anne sevgisine ihtiyacı olan bebek, bebeğin ağlaması umuduyla merdivenlere düşürülür, birisi dinler ve gelip bebeği alır. Bundan daha acımasız ne olabilir? Anne, Tanrı ile karşılaştırılır. Böyle anneleri kiminle karşılaştırmalıyım? Hindistan’daki bir yetimhaneyle yakın etkileşimlerim oldu. Bebekler için ihtiyaç duydukları yiyeceklerin listesini sormaya başladığımda, bana bebeğin anneden haklı olarak alması gereken yiyeceklerin bir listesi verildi. Doğa, bebeğin atılacağını asla hayal etmedi, bu nedenle anne sütü sağlanmadığı takdirde, ihtiyaç duyulan savunmaları doğa asla sağlamaz. Neden anne bir bebeği bundan mahrum etsin? Anne çocuğunu attıktan sonra nasıl yaşayacak? Bazen anne mutlak kötü olmadığı sürece çocuğunu ararken çılgına döneceğini düşünüyorum. Suçluluk onu öldürür. Çocuğunun yemek yediğini bilmediğinde nasıl yiyebilir? Çocuğunun ağlamadığından emin olmadığında nasıl gülecek? Çocuğunun ölü mü diri mi olduğunu nasıl anlayacak?
Bu tür ebeveynlere, başkalarının bu tür eylemleri tekrarlamamaya cesaret edemeyeceği bir ceza verilmelidir. Küçük çocuklar çiçeklerden daha yumuşaktır. Yetimhane merdivenlerinin soğuk sert yüzeyine değil, annelerinin kucağının tüm sevgisine ve korumasına ihtiyaçları var. Böyle evlerde bu çocuklarla ilgilenenleri selamlamak gerekir. Onları beslemek, temizlemek, kıyafetlerini değiştirmek, ilaç vermek ve mutlu etmek. Bir gün çocuk, ailem nerede diye soracak. Cevabı kim verecek ve bu soru sorulan kişi ne kadar acı çekecek?
GIPHY App Key not set. Please check settings