Geçmiş Bir İslamcının İtirafları

İslamcılık mı, İslam mı?

İslamcılığı, Müslüman ülkelerde İslami hükümetleri aşılamak için yirminci yüzyılın siyasi hareketi olarak tanımlıyorum. Bu hareketin entelektüel mimarları, diğerleri arasında Seyyid Kutub, Maududi, Ayetullah Humeyni ve Hasan el-Turabi idi. Fas, Cezayir, Mısır, Türkiye, Filistin, Somali, Sudan ve Pakistan’daki hareketler için siyasi ve yönetişim şablonunu oluşturdular. İslamcı hareketler, siyasi ve topluluk eyleminin çekirdeğini oluşturan bir gruba kaynaşmış, daha geniş bir grup inananlardan oluşan küçük, dini olarak saflaştırılmış bir seçkinle başlar. Bu tür Kutub İslamcılığının artık topluluk desteğini siyasi güce dönüştürmek isteyen Hristiyan gruplar için bir modus operandi olarak kullanıldığını gözlemlemek ilginçtir. RNC’lerin Evanjeliklerle flört etmesi, İhvalıların Nasırlılarla, ihanete kadar (ancak infazlara değil) paralelliklere sahiptir.

İslam elbette hepimizin anladığı şeydir, Kuran ve Peygamber (asv) Sünneti’nde yer alan dini inanç ve kodlanmış ritüel uygulamasıdır. Bir Müslümanın yaptıklarının temelidir.

İslamcılığın savunucuları arasında geniş bir dinsel çeşitlilik olmasına rağmen, siyasi yöntem ve kamu yönetiminde şaşırtıcı bir birlik vardır. Örneğin, Humeni on iki şiidir, Maududi Cemmat e İslami’yi kurdu ve Kutub, bir ucunda Müslüman Kardeşler ve diğer ucunda El Kaide dahil olmak üzere hareketlerin manevi kaynağıydı. Bu hareketler arasında temel teolojik farklılıklar vardır, ancak yükselişlerinin kronolojisi, politik eylemlerinin yöntemi ve yönetişimlerinin benzerlikleri, şaşırtıcı benzerlikler olduğunu göstermektedir.

İslamcı hükümetler, zayıf veya var olmayan alternatif sesleri olan tek parti yapılardır. Oy sandığı aracılığıyla iktidara ulaşsalar da, topluluk yönetimine halkın katılımının dönüştürücü gücünü küçümsüyorlar. Aynı zamanda şeffaflık, medya özgürlüğü ve aşamalılıktan da kaçınırlar. Hükümetlerin güçlü sosyal adalet taahhütleri ve kişisel kamu görevlilerinin hesap verebilirliği konusunda yüksek standartları vardır, ancak zamanla bunlar kontrolsüz siyasi gücün yolsuzluğuyla aşınır. İran devrimci koruyucu konseyi gibi ruhani seçkinler arasında her zaman bir güç yoğunlaşması vardır.

İslamcı hükümetler orantısız bir şekilde İslami kuralların, kadın kıyafetlerinin, alkol tüketiminin, fuhuşun vb. Dışa dönük tezahürlerine odaklanırlar. Diğer daha önemli hükümet sistemlerini anlama veya düzeltme konusunda daha az istekli görünüyorlar. Standart bir İslamcı ekonomi politikası yoktur, ancak determinist bir ekonomik modele yönelik güçlü eğilimler vardır, ancak bu genellikle başarısız bir model olarak kabul edilir ve ironik bir şekilde İslami olmayan bir durumdur.

İslamcı hükümetler otoriter olmalarına ve şeriat hukuku olarak gördükleri şeyleri uygulamaya hevesli olmalarına rağmen, şaşırtıcı bir şekilde bu tür hukukun üstünlüğünden, hukukun ceza hukukunun (Hudud) belirli yönlerine dar kapsamından yoksundurlar ve tahammül etmezler. yürütmeden bağımsız bir yargı. Mutlak hukukun üstünlüğüne veya değişmeyen hukuk ilkelerine dayanan yönetişime sadakat açıkça eksiktir. Yasal kararların keyfi doğası, sosyal istikrar ve ekonomik ilerlemenin önünde bir engel haline gelir.

İslamcı hükümetler, 6. yüzyılda Medinat ul Nabi’deki Peygamberlik (PBUH) yönetim modelinden çok, yirminci yüzyılın başlarındaki ve ortalarındaki Marksist rejimlerle daha fazla ortak noktaya sahip görünüyor. Bu ahlaksız yol boyunca gelişmeleri, İslamcılar grup arasındaki çok düşük eğitim düzeyini ve Müslüman olmayan alimleri okumaktaki isteksizliklerini ve bu tür bir yönetimin denendiğini ve başarısız olduğunu anlamalarını yansıtıyor. İslamcılar, nadiren ilkel sistemlerin ötesinde geliştirilen İslami finans anlayışına sahip değiller ve toplumları hareket ettirmek için gerekli olan tedriciliği anlamıyorlar. İslamcı rejimler devrimci ve radikaldir. seçkinlerin iradesini kitlelere ikna, güven ve şeffaflık olmadan dayatmaya çalışıyorlar. İslamcı hükümetler, Lenin’in Ekim devrimcilerine en çok benzeyen, misyonerlik gayretlerinin temelini oluşturan İslam’ın hayatta kalışlarıyla karıştırıyorlar.

Youssef Choueiri, 19. yüzyıl Fransız Nobel ödülü sahibi Alexis Carrel ile Seyyid Kutub’un tezi arasındaki derin benzerlikleri detaylandırıyor. iddia etmeye devam ediyor:

“Ancak Kutub’un öncüsünü bilgilendirmekte başarısız olduğu şey, daha sonra Kuran yorumunda detaylandırdığı davranış kurallarının, Muhammed’in kendi Geleneklerinden çok daha fazla Carrel’inkiyle eşleşmesidir. Sonuç, bir yerli yönetim biçimi değil, bir Üçüncüdür. Faşizmin dünya versiyonu. ” (Şeyh Abdul Hakim Murad’ın izniyle)

Bu, İslamcılığın faşizmle eşanlamlı olduğu anlamına gelmez, ki bu açıkça değildir. Bütün İslami düşünürlerin aynı olduğunu söylemek de değil, değil. Maududis Jaamat e Islami coşkuyla demokratikti ve şiddet içermiyordu. Eleştirisi Seyyid Kutubunkinden farklıdır. Kutubun daha sonraki yazıları, özellikle hapishaneden gelen, otoriter ve devrimci bir tada sahiptir.Kutb gibi radikal İslamcılar için öne sürülen şablon ve onun İslami özgünlüğünün kaynağı, Hz.Muhammed’in (PBUH) yöntemine sözde sadakatidir. . Bu iddia yanlıştır ve ona itiraz edilmelidir.

İslam öncesi Arabistan’da hükümet, hükümet yapıları yoktu ve yalnızca en temel kabile anlayışları vardı. Peygamberimiz (asm) bu dönemde ve derin anlayış farklılığıyla Medine’ye iradesini dayatmamış, ancak vatandaşlar onu buna davet etmişlerdir. Daha ziyade topluluk gücü, artan topluluk desteği ile yavaş yavaş büyüdü. Siyasi destek Medine’deki yaygın cemaat desteğinin gerisinde kaldı: Peygamber (asm) geniş bir halk desteğine sahip olmasına ve Medine’nin fiili hükümdarı olmasına rağmen, Ebî Salul’un Peygamber (asm) huzurunda oturmasına ve korkusuzca onunla alay etmesine izin verildi. İslami kuralları diğer inanç topluluklarına dayatmadı, aksine Müslümanlara katı adalet pahasına onlara cömert davrandı. İslam yayılırken Müslüman yöneticiler yerel yönetime, ekonomiye ve ticarete minimalist müdahaleleriyle tanınıyorlardı.

İslam hukuku, aşiret hukukunun keyfi müzakere edilmiş adaletinden hoş bir çözümdü ve mülkiyet haklarının güvence altına alınmasına izin verdi ve mevcut durumun tam tersi olan bağımsız tarafsız bir yargı tarafından idare edildi. İslamcı doktrin rahatsız edici bir şekilde mesihseldir, İslami olmayan bir şeydir. Eğer biri vaaz vermek istiyorsa, gelecekte Tanrı’ya tapınmaya, yani İslamcılığa tapınmaktan ziyade Tanrı’ya tapınmaya uygun olacağına inandığınız bir totalitarizmi vaaz etmektense, aslında Tanrı’ya ibadeti vaaz etmek daha iyidir.

Hizb-ut Tahrir gibi gruplar, İslamcı hükümet vizyonlarının aslında ütopik bir toplum yaratacak seküler bir kurallar sistemi olduğunu iddia ederken bu saçmalığı mantıksal sınırına getiriyorlar. Bu nedenle, Tanrı’ya bu ibadeti duyurmakla ilgilenmiyorlar, daha ziyade İslami hükümet ideallerinin merkezinde olduğu iddia edilen bir dizi politik ideallere bağlılıkla ilgileniyorlar. Bu iddialar yanlıştır. İslam’ın yasallaştırılmadan önce yaşanması gerekiyor. Dindarlığın kurumsallaşması, şu anda keşfetmekte olduğumuz gibi, başlı başına sorunludur.

Şimdi hayatlarının son yıllarına giren ilk nesil İslamcılar pişmanlıklarla doludur. Özel görüşmelerde, yaptıkları hataların siyasi iktidara koşmak ve kısa vadeli siyasi kazanç için dini ilkelerden ödün vermek veya çarpıtmak olduğunu kabul ederler. Ayrıca, yüce hedeflerini formüle ederken saflıklarında neredeyse çocuksu olduklarını kabul ediyorlar. Tekrarlayan bir pişmanlık göze çarpıyor; cemaat temelli bir dini hareketten siyasi bir partiye geçiş, birincisi için bir trajedi oldu. Siyasete girdikten sonra İslamcı desteğin büyümesi durdu, ardından yavaş yavaş azaldı. Kişi öncelikle Allah’a ibadet etmeyi teşvik etmeye adanmışsa, bu endişe verici olmalıdır.

İslam, politikasının ayrılmaz bir parçasını oluşturana kadar Müslüman dünyasının asla gerçek anlamda kendisi olmayacağını düşünen biri olarak, seküler bir hükümet görmek istemiyorum. Bu model (örneğin Irak, Mısır ve Suriye’deki Bathizm) denendi ve başarısız oldu. Laik hükümet, Müslüman dünyasında menfaatleri olan gayrimüslim ülkelere de güvenlik sağlamadı, gerçekten de totaliter seküler yönetimin İslami radikalizmi besleyen tohum olduğu düzenli olarak tartışılıyor. Ancak bugün sergilenen İslamcı modeller aşırı derecede romantik, formülsel ve sığdır. İslamcılar, kamusal dini coşkunun sıcaklığını düşürmeli ve bir topluluğu yönetebileceklerini göstermelidir.

Çağdaş İslamcılık, özgünlüğünü kaybetme tehlikesiyle karşı karşıyadır. Şu anda yükselişte olmasına rağmen, Marksist yükü olmadan kendini yeniden formüle etmedikçe ve halihazırda din ve toplum fikriyle boğuşan gayrimüslim düşünürleri araştırmadıkça uzun sürmeyecektir.