Roma ailesindeki baba (paterfamilias) diğer tüm aile üyeleri (patria potestas) üzerinde mutlak ve ömür boyu güç kullandı: karısı, çocukları ve köleleri. Babanın babası yaşıyorsa – o zaman evdeki en yüksek otoriteydi. Babaların yetişkin oğullarını vatana ihanet gibi ciddi suçlardan idam etmelerine bile izin verildi.
Her evde bir atalar ve kalp tanrıları kültü vardı ve pederfamilias onun rahibiydi. Ailenin nesilden nesile aktarılan bir “dahi” (gens) – içsel bir ruha – sahip olduğu düşünülüyordu. Ailenin yaşayan ve ölen üyeleri gensleri paylaştılar ve ona bağlıydılar.
Meşru çocuklar babanın ailesine aitti. Çiftin (nadiren) yalnızca kocasının inisiyatifiyle boşanması halinde baba velayeti elinde tutuyordu. Babanın yeni doğmuş bir çocuğu reddetme hakkı vardı – genellikle deforme olmuş erkek ve kız çocukları. Bu, Roma’da ciddi bir kadın kıtlığına yol açtı.
Gelinin babası, damadın ailesine yüklü miktarda çeyiz ödemek zorunda kaldı, bu da ailenin diğer üyelerini yoksullaştırdı. Dahası, kızları vasiyetsiz ölen bir babanın mal varlığını eşit olarak paylaşıyorlar – böylece varlıkları köken ailelerinden kocalarının ailesine aktarıyorlardı. Kadınların ekonomik sorumluluk olarak kınanmasına şaşmamalı.
Başlangıçta köleler ailenin bir parçası olarak görülüyordu ve iyi muamele görüyorlardı. Para biriktirmelerine (özel) ve özgürlüklerini satın almalarına izin verildi. Serbest bırakılan köleler tam teşekküllü Roma vatandaşı oldular ve genellikle işe alınan yardım ya da ücretli işçi olarak ailede kaldılar. Ancak çok daha sonra, zengin Romalıların biriktirdiği geniş plantasyonlarda köleler istismar edildi ve cansız mal olarak görüldü.
GIPHY App Key not set. Please check settings