Diyetler, Restoranlar ve Arkadaşlar

Diyet yapıyorsanız, restoranlara daha az sıklıkta gitmek akıllıca olacaktır, çünkü servis edeceğiniz her şeydeki kalori sayısını her zaman bilemeyeceksiniz, özellikle de gizli soslar. Peki restoranlarda genellikle kiminle tanışırsınız? Arkadaşlarınız, en olası cevaptır. Dolayısıyla, restoran sayınızı azaltırsanız, sosyal takviminizde çok fazla boş alanınız olabilir. Bunu kabul edilemez buluyorum. Arkadaşlarımı görmek için her zaman zamanım olmasını isterim.

Arkadaşlarımla akşam yemeği planlarını haklı olarak boykot edemeyeceğimi fark ederek, her zaman yedek bir planım olmaya karar verdim. Bunun arkasındaki mantık, sonunda hangi restoranı seçeceğimizi her zaman bilemeyecek olmamdı. Yedek planım, en az karmaşık salatayı, yanında sos sipariş etmekti. Bu, kalori alımımı kontrol etmeme ve arkadaşlarımı görmeme izin verdi.

Birçok farklı restorana giderken açlığımı kontrol edebileceğime her zaman inanmazdım. Yedi ya da sekiz yıl önce, başarısız diyetlerim yüzünden kendime çok kızmıştım. Kendimi 7/24 kontrol altında tutmam gerektiğini hissettim. Bir arkadaşım bir şeyler yemek için bir yerde buluşmamızı önerdiğinde, kontrolümün kaymaya başladığını hissettim. “Ah, daha yeni yemek yedim” gibi bahaneler uydururdum ya da o gece kendimi farklı bir akşam yemeğine adadığımı düşünürdüm.

Hatta arkadaşlarımın herhangi bir gece beklenmedik bir şekilde beni akşam yemeğine çağırabileceğinden bile endişelenmeye başladım. Telefonum çaldığında, arayanın mesaj bırakmasını dinlerken telesekreterin telefonu almasına izin verme eğilimindeydim. Aniden arkadaşlarımla konuşmak istemedim. Ya bana yemek ısmarlamak isterlerse … Aman Tanrım, ne suç! Arkadaşlarıma anlatmak için her zaman standart bahanelerim vardı. İlginçtir ki, bu bahaneler yemek yemek istemediğimiz için üretilmiştir. Bunlar, neden bir şeyler yediğimizi açıklamak için yaptığımız bahanelerden farklı. Fazladan kalori almak istemediğimde kullandığım bazı bahaneler şunlardır:

· Yarın tıbbi bir işlem yapacağım ve öğleden sonra 3: 00’ten sonra hiçbir şey yiyemiyorum.

· Diyabetik olmaya çok yakın olduğumu yeni öğrendim ve çok katı bir diyet uyguluyorum.

· Şu anda çok doluyum, ama biraz eve götürebilirim (sonra evsiz birine verebilirim).

· Banyoda kusuyormuş gibi yapmak (birinin sizi duymasını sağlayın) ve temizliyormuş gibi yapmak.

· Yiyeceklerin bir kısmını bulamayacakları bir yere saklamak (fırın, buzdolabının üstüne). Bu şekilde gerçekte ne kadar yiyecekleri kaldığını fark etmezler.

Sanırım arkadaşlarımın çoğu kafamın içinde neler olduğunu biliyordu. Beni bunun için aramadılar. Oldukça zor zamanlar geçirdiğimi anladıklarından eminim ve neyse ki bu aşamayı geride bıraktım.

Arkadaşlarımla çeşitli restoranlarda yemek yediğimde, sundukları tavsiyelerde yinelenen bazı temalar fark ettim. Neredeyse tüm arkadaşlarım bu kadar az yediğimi görünce çok şaşırdılar. “Johnny, sen büyük bir adamsın. Bundan daha fazlasını yemelisin “veya” Gerçekten şişman değilsin, sadece iri, boğuk bir adamsın. ” Buna, “Ah evet, beni hiç çıplak görmedin” derdim. Bazen bu kahkaha, bazen de sessizlik getirir.

Bunlar, arkadaşlarımın söylediklerini diyetimin kutsallığıyla uzlaştırmak zorunda olduğum zamanlardı. Bir taraf tutmam gerektiğini hissettim. Sonunda, arkadaşlarımın çoğunun beni daha iyi hissettirmeye ve beni diyetimin sefaletinden kurtarmaya çalıştığı sonucuna vardım. Benim olduğum gibi gerçekten hoşlandılar. Sorun benim yapmamamdı. Her on seferde o sulu biftek yerine Sezar’ın salatası sipariş etmem gerektiğini biliyordum. Hayatımın bu evresinde bir yerlerde, ne kadar az yemek yemem gerektiğini veya kilo vermek için her gün ne kadar egzersiz yapmam gerektiğini öğrendim. O andan itibaren, gösteri yapmak bana kalmıştı.

Kilo vermek, başarılması biraz zaman alan zorlu bir savaştır. Düşüncelerimizi biraz değiştirmek istersek, aynı anda hem arkadaşlarımızı hem de restoranlarımızı alabiliriz. Hepimizin değiştirmemiz gereken alışkanlıklar, kırmamız gereken kalıplar ve bastırmamız gereken duygular var.