Bakıcılar – Kontrol Düşkünleri Olmayın

Telif hakkı 2006 Lynne Taetzsch

Babanızın, annenizin veya sevdiğiniz başka birinin esenliğinden sorumlu birincil bakıcı olduğunuzda, ayrıntılara takıntılı hale gelmek kolaydır. Babanın çürümüş yiyecekler yemediğinden emin olmak istiyorsun, böylece buzdolabındaki her şeyi kokla. Annenizin saçlarının yağlı ve telli olduğunu fark ediyorsunuz, bu yüzden onu yıkamanıza izin vermesi için ısrar ediyorsunuz. “Ve bütün hafta boyunca giydiğin bluzu çıkar ve temiz bir tane giy,” diye ekledin.

Tüm bakıcıların bir özelliği olup olmadığından emin değilim, ama babam yakındaki bir yardımlı yaşam tesisinde yaşarken babamın bakımından sorumlu olduğumda bir tür kontrol manyağıydım. Banyoda yüz mendilleri ve tuvalet kağıdı olduğundan emin olmak gibi özel ihtiyaçlarına dikkat ettim. Şiddetli kısa süreli hafıza kaybıyla, bu eşyaları yeniden doldurmayı kesinlikle hatırlamaz ve ben de silinmesi için bir el havlusuna uzanmasını istemedim – ya da daha kötüsü, hiç silmemesini!

Yani belki de kontrol, babam için işleri daha iyi hale getirmek için en iyi niyetlerle başladı, ama bence aşırıya kaçtı. Sadece mükemmelliğe takıntılıydım, aynı zamanda ailedeki diğer herkesin babama tam olarak benim yapacağım şekilde bakmasını bekliyordum. Kocam ve ben bir aylığına gittiğimizde, iki kardeşimi görev başında bırakarak, onlara uymaları gereken üç sayfalık bir ayrıntılı talimat mektubu gönderdim.

Yine de, babamın oğullarının ziyaretlerinde gerçekten sevdiği şey onlarla oynamaktı – bir bira içmek için bara gitmek, disk iteleme oyunu, bilardo veya kart oynamak. Oğulları ziyaret ettiğinde babam için bir anlamı olan şey buydu, çamaşırlarının yıkandığından emin olmaları değil. Babam da benimle kart oynamayı severdi ve bazen ev idaresine o kadar takıntılıydım ki, arkadaşlığıma olan basit ihtiyacını ihmal ettim.

Babamın hayatını yönetmekte o kadar iyiydim ki bazen aştım ve babam için kendisi için yapabileceği şeyler yaptım. Bir keresinde kız kardeşim ona bantla sıkıca sarılmış bir kutu kurabiye gönderdi ve babamın onu çıkarmak için çabaladığını gördüğümde, tenekeyi elinden almak üzereydim – kocam ona sık sık yaptığım bir şeyden şikayet ediyor. Neyse ki, o zamanı geride tuttum ve babam onu ​​kendisi açmanın mutluluğunu yaşadı. Sevdiklerimizin kendileri için bir şeyler yapması daha uzun sürebilir, ancak mümkün olduğunda onlara izin vermeliyiz.

Babamın vefat ettiği şu anda en iyi hatırladığım zamanlar, onu doktorlara götürmek ya da temizlik sorunları ile uğraşmak için harcadığım saatler değil. En iyi hatırladığım zamanlar, babamı özel bir şekilde mutlu eden zamanlar, eğlenceli şeyler yaparken paylaştığımız günler.

Bir gün Treman Park’ta Ithaca’nın ünlü geçitlerinden birinde yürüyüşe çıktık. Babam doğa manzaralarından ve şortla yürüyen genç kızlardan çok etkilenmişti. Ondan sonra torunu ve torunlarıyla Friendlies’de öğle yemeği yedik. Daha sonra babamı odasına götürdüğümde, “Sen bir kız olarak sahip olmak için harika bir genç bayansın” dedi.

Şimdi, temizlik, bakım ve doktor ziyaretlerinin önemli olmadığını söylemiyorum. Tabi bu ayrıntılara dikkat ederek babamın yaşam kalitesine yardımcı oldum. Birincil bakıcı olarak, bunlara dikkat etmeniz gerekiyor ve sanırım kontrol manyağı olmamıza katkıda bulunan şey bu.

Ancak bazen rahatlamak ve bırakıp gitmek de önemlidir. Eğer gerginseniz, aceleniz varsa ve daima sevdiklerinizin hayatlarını yönetmeye odaklanırsanız, onlarla daha anlamlı deneyimler paylaşma fırsatını kaçıracaksınız. Bu fırsatlardan kaç tanesine sahip olacağınızı bilmiyorsunuz ve geriye dönüp onları kaçırdığınıza pişman olmak istemiyorsunuz. Bu yüzden dur. Otur. Bir bardak çay iç ve birlikte ol.