Genelde ADD olarak adlandırılan Dikkat Eksikliği Bozukluğunun bazen günümüz çocukları arasında bir salgın olduğu düşünülmektedir. Aslında çocukların sadece% 3 ila% 5’inde ortaya çıkan ADD, çocuklar ve ebeveynler için başa çıkması zor bir bozukluk olabilir.
Yıllar boyunca, doktorlar ve uzmanlar ADD’nin kesin bir nedenini sağlayamadılar – yalnızca bu, dikkatsizlik, dürtüsel davranış ve bazen hiperaktivite semptomlarıyla temsil edilen bir bozukluktur. Bununla birlikte, son birkaç yılda, daha fazla doktor nörolojik sorunları olası bir neden olarak görüyor. Bununla ilgili daha fazla bilgi “Açıklanan Dikkat Eksikliği Bozukluğu – Çocuktan Yetişkinlere” başlıklı 2. e-kitapta verilmektedir.
ADD ile ilgili birincil yanılgı, aslında var olmadığıdır; ebeveynlerin çocuklarıyla uğraşmak yerine onları uyuşturmak istemelerinin bir sonucudur. Ancak gerçek şu ki, ADD’li bir çocuk, genel çocukluk aktivitesinden çok daha fazlasını sergiliyor. ADD ile anahtar “aşırı” davranış – aşırı dikkatsizlik, aşırı dürtüsellik ve aşırı hiperaktivite. Çoğu çocuk bu özelliklerin her birinden küçük bir miktar sergileyecek olsa da, aşırı hale geldiklerinde ve günlük işleri engellediklerinde sorun haline gelirler. Bu, çocuğun ADD’nin dikkatini dağıtmadan okul ödevi gibi ortak sorumlulukları yerine getirmesi için tedavinin gerekli hale geldiği yerdir.
Bir çocuğun bakış açısından, ADD çok sinir bozucu olabilir. İyi olmak ve kendilerini kontrol etmek isteseler de, her küçük gürültü ve kesinti ile görevden kolayca çekilirler. Ebeveynler olarak çevreyi sessiz ve sakin olarak algılayabilirsiniz; ancak, ADD’den muzdarip bir çocuğa, mutlak bir bozulma noktasına kadar arabaların geçtiğini, köpeklerin havladığını ve bahçelerinde oynayan komşuları duyacaklar. Bu şeyleri bilinçsizce ayarlayabilsek de, ADD bir huni oluşturur ve bu dikkat dağıtıcı şeyleri doğrudan çocuğunuza gönderir.
ADD ile başa çıkmada önemli olan şey, çocuğunuzun davranışının her zaman bilinçli bir karar olmadığını kabul etmektir. Zaman zaman koltuklarından fırlayacaklar veya düzensizleşecekler; ancak bu, çocuğunuz değil, ADD oyunculuğudur. Sert ve yargılayıcı olmak yerine anlayışlı ve sevecen olmanıza ihtiyaçları olacak. Çocuklarımıza yaşamları boyunca rehberlik etmek ebeveynler olarak bizim sorumluluğumuzdur; bir kaide üzerine oturursanız, sürekli altınızdakileri azarlarsanız rehberlik edemezsiniz. Çocuğunuzun iyi bir benlik saygısı ve olumlu bir benlik imajıyla büyümesini sağlamak için aşırı derecede olumsuz ve duygusuz olmaktan kaçınmalısınız. Hepimiz “günahkarı sev, günahtan nefret et” sözünü duymuşuzdur. Din bir yana, ADD’li bir çocukla başa çıkarken akıl çerçevesi bu olmalıdır – çocuğun sevginize ihtiyacı vardır, ADD’den kaynaklanan eylemler problemdir.
GIPHY App Key not set. Please check settings