Umutsuzluk Döngüsü ve Başarısız Motivasyon

Pek çok kişi motivasyonun işe yaramaz olduğunu düşünüyor çünkü uzun süreli sonuçlar sağlamıyor. Bu düşünce eğilimi benim Çaresizlik Döngüsü dediğim şeyde görülebilir. Umutsuzluk Döngüsü, insan doğasının bizi en iyisi yerine en kolay yolu seçmemiz için nasıl etkilediğini gösterir. İkna etmek için, insanları Çaresizlik Döngüsünden çıkarmalı ve kalıcı, uzun vadeli motivasyona çıkarmalıyız.

Hepimiz alışkanlık yarattığımızı biliyoruz. En az direniş yolunu izleyen su gibiyiz. Alışkanlık yaratıklar olarak, çevremizi analiz etmek için çok fazla enerji harcamak zorunda olmadığımız veya düşünmek zorunda olmadığımız konfor bölgelerimizde yaşıyoruz. Bu bölgelerde kayıtsız, rahat ve değişime dirençli hale geliriz. Konfor alanlarımızda alışkanlık ve rutin olarak yaşıyoruz. Mükemmellik için esnemiyoruz ya da çaba göstermiyoruz. Değişimi ancak mevcut durumumuzun acısı görmezden gelinemeyecek kadar yoğun hale geldiğinde düşünürüz. Bilinmeyenden korkmak ve hata yapma korkusu da konfor bölgemizde kalmamızın nedenleridir. Konfor bölgemizi seviyoruz çünkü hatalarımızı azaltabileceğimiz ve hatalarımızı minimumda tutabileceğimiz güvenli bir yer. Mark Twain şöyle dedi: Sıcak bir sobaya bir kez basan kedi, bir daha asla sıcak bir sobaya basmaz ama soğuk ocağa da basmaz. Konfor bölgesi güvenli ve sıcaktır, ancak bizi felçli ve oradan çıkma konusunda isteksiz tutar.

Çaresizlik Döngüsünde, önce rahatlık bölgemizde kendimizi güvende hissederiz. Sonra, korku rahatlığımıza bile girmeye başlar. Ancak o zaman yapmamız gereken hiçbir şeyi başaramadığımızı anlarız. Birdenbire ne hale geldiğimizden ve nereye gittiğimizden korkarız. Hedefimizi düşünürken paniğe kapılır ve kendimizi kurtarmak için çılgınca çalışırız. Bu çılgınca rehabilitasyon, tepenin tam olarak ne kadar dik olacağını veya maratonun gerçekte ne kadar süreceğini görmemize yetecek kadar uzun sürer. Sonra heyecan ölür. Bu katı farkındalıklarla kendimizi uyuşturur ve kendimizi rahatlık bölgemize geri dönmüş buluruz.

Diyelim ki yaklaşan bir lise toplantınız var, ancak son on yıldır, hayat boyu daha iyi yiyeceklerin tadını çıkardınız. Yıllar geçtikçe pantolonunuz biraz daha sıkı ve daha sıkı hale geldi. Bu şişman aşamada yeniden bir araya gelmek istemezsin. Sonra tekrar bir araya gelmenizde bu şekilde görünmenin nasıl bir şey olacağından korkmaya başlarsınız. Panik başlar ve yaklaşan olay gelmeden önce kilo vereceğinize yemin edersiniz. Bunun için kendini aç bırakıyorsun. Egzersiz yapmaya bile başlıyorsunuz. Kilolar çıkar ve yeniden bir araya gelmenize, daha ince ve daha özgüvenli bir birey olursunuz. Ardından döngü tam bir çember haline gelir. Eve gidersiniz ve kilo vermeye devam etmenin güzel olacağını düşünürsünüz, ama bunun sandığınızdan daha zor olduğunu anlarsınız. Hayatta yeniden güzel şeylerin tadını çıkarmaya başlıyorsunuz, sadece ilk başta biraz daha sonra, zaman geçtikçe daha da çok. Daha sonra ağırlık geri döner ve kısır döngüye yeniden başlarsınız.