Kendini Kabul Etme ve Kendini Geliştirme

Birinci sınıf öğrencisi

Belki de ilkokuldaki çocuklar örneği bunu anlamamıza yardımcı olacaktır. Birinci sınıftaki bu çocuklar, daha yüksek sınıfta olmadıkları için ya da çok şey bilmedikleri için ya da yüksek sınıftaki çocuklar kadar yetenekli olmadıkları için kendilerini reddetmezler. Kendilerini oldukları gibi kabul ederler ve mevcut yetenek ve bilgileriyle kendileriyle mutludurlar.

Yine de, hiçbir çocuk gelecek yıl ya da yıllar sonra aynı sınıfta kalmayı kabul etmez.

Aynı şekilde, geçici olarak sınırlı yeteneklerimiz ve daha düşük bilinç seviyemizle rahat hissetmek ve büyümeye devam etme ihtiyacımız arasında bir çelişki yoktur. Aynı anda öğrenmeye, gelişmeye ve kendimizi geliştirmeye katılırken, onun mevcut büyüme aşamasında kendimizi kabul etmek ve sevmek doğaldır.

Büyüme, doğal bir içgüdüsel ihtiyaçtır. Bilim adamları, bir kişi yeni bir şey öğrendiğinde, bunun beyinde endorfin ve diğer olumlu güçlendirici kimyasalların atılmasına neden olduğunu keşfettiler. Doğal öğrenme, reddedilme ve başarısızlık korkusuyla bağlantılı olmadığında zevk verir.

Eylem ve büyümenin diğer nedenleri sevgi ve yaratıcılıktır. Tıpkı uyumamız ve yememiz gerektiği gibi sevmeye ve yaratmaya ihtiyacımız var. Bunlar, uyku ve yemek yeme gibi fiziksel ihtiyaçlardan daha sofistike veya daha yüksek düzeyde ihtiyaçlar olsalar bile temel ihtiyaçlardır.

İki kırık bacak

İki bacağı kırık olan ve sorumluluklarını yerine getiremeyen veya çok üretken veya yaratıcı olmayan birini tanıyorsak, yaptıklarından fazlasını yapamayacaklarını otomatik olarak anlarız çünkü iki bacağı kırıktır.

Anlayamadığımız şey, tembel, sorumsuz veya olumsuz ve hatta ahlaksız olarak algıladığımız pek çok insanın aslında iki “duygusal bacağı” nın kırılmış olmasıdır. İç güvenliğin duygusal bacaklarını ve kendine değer verme duygularını ciddi şekilde bozmuşlardır.

Güvensizlikleri ve kendinden şüphe duyma duyguları, olumsuz davranışlar sergilemelerine neden olur. Bizler de içsel güçlerini olumsuz yaşam deneyimlerinden sakatlamış insanlar olabiliriz. Kendini kabul etmek, hatalarımızı fark edemediğimiz ve kabul edemediğimiz anlamına gelmez. Bu basitçe, mükemmel olmasak da ve geliştirmemiz gereken çok şey olmasına rağmen sevgiye layık olduğumuzu fark ettiğimiz anlamına gelir. Aynısı diğerleri için de geçerlidir, onlar da hata yaptıklarını ve kendilerini geliştirmeleri gerektiğini düşünmelerine rağmen sevgimize layıktırlar.

Yarı bitmiş resimler

Eksik bir resim henüz mükemmel haliyle değil. Mükemmelleşme, tamamlanma sürecindedir. Tamamlanmadığını, mükemmel olmadığını ve şu anda olduğundan çok daha fazlası olabileceğini ve olacağını biliyoruz ve kabul ediyoruz. Resmi, henüz ne olacağı henüz olmadığı için reddetmiyoruz. Yanlış ya da kabul edilemez demiyoruz. Sadece onu eksik olarak algılıyoruz ve tamamlama sürecine katılıyoruz.

Öyleyse bizim ve diğerlerinin kişiliklerinin yarı bitmiş resimler olduğunu hayal edelim. Toplumun ve etrafındaki dünyanın genel durumunu gelişen bir tablo olarak algılayalım.

Bu resimlerde birçok zayıflık, hata ve iyileştirilmesi gereken yönler olduğunu görebiliriz. Ama mevcut eksik durumları için yapabilecekleri ve olmaları gereken şey onlar. Bir resim, sonunda tamamlanana kadar bir dizi aşamadan geçmelidir. Bu aşamaların her biri, bu tamamlanma sürecinin mükemmel bir parçasıdır. Hiçbir aşama atlanamaz veya önlenemez.

Sen, ben ve çevremizdeki her şey, bu tamamlanma sürecinin her aşamasında “mükemmel “iz. Kusurlarımız bile mükemmelliğe doğru hareketimizin mükemmel bir geçici parçası.

Kendimizi ve başkalarını bitmemiş resimler olarak gördüğümüzde, ortak zayıflıklarımıza ve hatalarımıza karşı sabır ve anlayışa sahip olacağız. Onları, mükemmel varlığımızı tezahür ettirme sürecinde üzerinde çalışılması gereken varlığımızın parçaları olarak algılayacağız. Diğerleri eşit derecede tamamlanmamış resimlerini mükemmelleştirme sürecindedir.

Tomurcuk ve çiçek

Bir çiçek tomurcuğu henüz gizli güzelliğini göstermez. Yine de reddetmiyoruz, eleştirmiyoruz veya kınamıyoruz. Onun bir olgunlaşma sürecinde olduğunu ve olması gereken çiçek olabilmek için şimdi olması gerekenin bu olduğunu anlıyoruz. Olduğunu kabul ediyor ve çiçek açmasını sabırla bekliyoruz.

Aynı şekilde kendimizi ve başkalarını şu şekilde algılamalıyız:

1. Kendimizi tamamlama sürecindeki resimler.
2. Tomurcuklar çiçek oluyor
3. Evrim sürecindeki ruhlar.

Hepimiz aynen olduğumuz gibi sevgi ve saygıyı hak ediyoruz. Bununla birlikte, yaşam amacımız, kaderimiz olan muhteşem ve tamamen vicdanlı ve sevgi dolu varlıklara çiçek açana kadar evrim ve kendini mükemmelleştirme sürecine katılmaktır.

(Robert Elias Najemy’nin yazdığı LOVE IS A CHOICE adlı kitaptan)