Alkol ve Dürüstlük

Irene, 40’lı yaşlarının sonlarında, bana danışmadan önce yıllarca tedavi merkezi dışında kalmıştı. Tedavideyken iyiydi, içme arzusu yoktu, ancak kocası Frank ve iki ergen çocuğuyla eve döndüğünde, tekrar içmeye başlaması uzun sürmedi. AA toplantılarına sadakatle katılmasına rağmen, eve döndüğünde ayık kalamadı. Kocasını ve çocuklarını sevdi ve neden evde ayık kalamadığını anlayamadı. İçki içmeye her geri döndüğünde, zayıflığından dolayı kendinden nefret ediyor, kendini derinden kusurlu, kusurlu biri olarak görüyordu. Sorunun tamamen kendisine ait olduğuna, ailesinin bununla hiçbir ilgisi olmadığına inanıyordu.

“Eve gittiğinde nasıl hissettiğinle ilgili ne gibi değişiklikler?” Ona telefon seanslarımızdan birinde sordum.

“Kapana kısılmış hissediyorum. Kendim olamayacakmışım gibi kontrollü ve boğulmuş hissediyorum.”

“Seni bu kadar kapana kısılmış hissettiren ne olur?”

“Bilmiyorum. Frank çok tatlı ve harika bir adam ve beni gerçekten sevdiğini biliyorum. Ve onu seviyorum. Beni bu kadar tedirgin ve kapana kısılmış hissettiren ne olduğunu anlamıyorum.”

Frank’in bir telefon oturumunda bize katılmaya istekli olup olmayacağını sordum. Yapacağından oldukça emindi – ona yardım etmek ve ilişkilerine yardım etmek için her şeyi yapmaya istekli olacağından.

Frank istekliydi. İlk seansta Irene, kapana kısılma duygularını Frank’e ifade etti. Frank’in cevabı, hayatlarının ne kadar harika olduğu hakkında konuşarak onu duygularından vazgeçirmek oldu. Bu ilk seansta, Irene’in hemen teslim olduğunu ve tamamen pes ettiğini hissettim, Frank’e onu duymadığında ve hislerinden vazgeçtiğinde nasıl hissettiği hakkında hiçbir şey söylemedi.

“Irene, benim deneyimime göre, Frank seni hiç duymuyor ve seni hislerinden vazgeçirmeye çalışıyor. Bu sık sık oluyor mu?”

“Her zaman” diye yanıtladı. Frank, yaptığı şeyin bu olmadığını ve kesinlikle her zaman gerçekleşmediğini söyleyerek hemen inkar etti. Sesi, sanki ne hakkında konuştuğunu gerçekten biliyormuş gibi, çok sağlam ve ana babaydı. Irene sustu.

“Irene, şu anda ne hissediyorsun?” Diye sordum.

“Patlayacakmışım gibi hissediyorum. Sadece uzaklaşmak ve bir şeyler içmek istiyorum. Midem bulanıyor.”

Frank aslında onu bu duygulardan vazgeçirmeye çalıştı ve sonra durdu. “Gerçekten böyle mi hissediyorsun?” O sordu.

“Evet ve birlikte olduğumuz zamanın çoğunda böyle hissediyorum.”

“Neden bana söylemedin?”

“Şu anda sana söylüyorum ve tek yapmak istediğin bana yanıldığımı ve bu şekilde hissetmemem gerektiğini söylemek!”

Irene ile sonraki seanslarda, Frank’in yaptığı ve kendisini kapana kısılmış ve geçersiz hissetmesine neden olan her şeyi ifade etmesine yardım ettim – ve çok sayıda vardı. Ona kaç kez bunun iyi hissetmediğini söylese de, göğüslerini tutacaktı. Sevmediği bir arkadaşıyla vakit geçirmek istediğinde yargılayıcı davranırdı. Giydiği şeyi bile kontrol etmeye çalışırdı. Her zaman, Irene içeri girer ve sonra içerdi.

Irene ve ben onun adına konuşmayı ve kendisi için sevgi dolu eylemler yapmayı öğrenmesi üzerinde çalıştık – Frank onu küçümserken, onu çekerken ya da onu yargılarken ayrılıp uzaklaştı. Dürüstlüğüyle her zaman duygularını incitmekten korkmuştu, çünkü konuşmayı başardığında günlerce kızacak ve geri çekilecekti. Ona kızdığında ve içine kapandığında artık yanında olmayacağını söylemesi ve ardından arkadaşlarıyla zaman geçirmesi, çocuklarıyla küçük bir tatile çıkması ya da rol yaptığında hobilerinin peşinden gitmesi için onu teşvik ettim.

Irene gerçeği söylemeye ve bu konuda harekete geçmeye başladığında, kendini içmek istemediğini fark etti. Frank’in kontrolcü davranışı karşısında içki içmesi ile kendini terk etmesi arasındaki bağlantıyı kurmayı başardı.

Frank, Irene’i sevdiği için, incelikli ve aleni kontrol davranışını ele almaya istekliydi. Bir gecede olmasa da, Irene’in içmesi artık onun için bir sorun değil.