Narsistin Şaşkın Hayatı

Konflasyonlar hayatın önemli bir parçasıdır. Duygusal yaraları iyileştirmeye veya ilk etapta yaraların açılmasını önlemeye hizmet ederler. Konfabülatörün benlik saygısını destekler, öz-değer duygusunu düzenler ve (veya onun) öz-imajını desteklerler. Sosyal etkileşimlerde düzenleyici ilkeler olarak hizmet ederler.

Babanın savaş zamanı kahramanlığı, annenin genç güzel görünüşü, sık sık anlatılan istismarları, bir zamanlar sözde zekâ ve geçmişte öne sürülen cinsel dayanılmazlık – buruşuk bir hakikat çekirdeğinin etrafına sarılmış beyaz, bulanık, yürek ısıtan yalanların tipik örnekleridir.

Ancak gerçeklik ve fantezi arasındaki ayrım nadiren tamamen kaybolur. Derinlerde, sağlıklı konfabülatör gerçeklerin nerede bittiğini bilir ve arzulu düşüncenin yerini alır. Babam savaşmaktan payına düşeni yapmış olsa da onun savaş kahramanı olmadığını kabul ediyor. Annem çekici olmasına rağmen büyüleyici bir güzellik olmadığını anlıyor. Konfabülatör, anlattığı istismarlarının aşırı abartıldığını, parlaklığının abartıldığını ve cinsel karşı konulmazlığının bir efsane olduğunu fark eder.

Bu tür ayrımlar asla su yüzüne çıkmaz çünkü herkes – konfabülatör ve onun izleyicileri – konfabulasyonu sürdürmek için ortak bir çıkara sahiptir. Konfabulatörün bütünlüğüne veya konfabülasyonlarının doğruluğuna meydan okumak, ailenin ve toplumun dokusunu tehdit etmektir. İnsan ilişkisi, gerçeklerden bu tür eğlenceli sapmalar üzerine kuruludur.

Narsistin diğerlerinden (“normal” insanlardan) farklı olduğu yer burasıdır.

Onun benliği, incinmeyi savuşturmak ve narsistin ihtişamını beslemek için uydurulmuş bir kurgu parçasıdır. Gerçek olanı hayal edilenden ayırt etme yeteneği olan “gerçeklik testinde” başarısız olur. Narsist, kendi yanılmazlığına, parlaklığına, her şeye gücü yetmesine, kahramanlığı ve mükemmelliğine hararetle inanır. Gerçekle yüzleşmeye cesaret edemiyor ve bunu kendisine bile itiraf ediyor.

Dahası, kişisel mitolojisini en yakınına ve en sevdiği kişiye dayatır. Eş, çocuklar, meslektaşlar, arkadaşlar, komşular – hatta bazen mükemmel yabancılar – narsistin anlatısına uymalı ya da gazabıyla yüzleşmelidir. Narsist hiçbir anlaşmazlığa, alternatif bakış açısına veya eleştiriye karşı koymaz. Ona göre, konfabülasyon gerçektir.

Narsistin işlevsiz ve güvencesizce dengelenmiş kişiliğinin tutarlılığı, hikayelerinin akla yatkınlığına ve Narsisistik Arz Kaynakları tarafından kabul edilmesine bağlıdır. Narsist, hikayelerini doğrulamak, “kanıt” toplamak, olayları kendi versiyonunu savunmak ve senaryosuna uyacak şekilde gerçekliği yeniden yorumlamak için aşırı bir zamana yatırım yapar. Sonuç olarak, çoğu narsist kendini kandıran, inatçı, düşünceli ve tartışmacıdır.

Narsistin yalanları hedefe yönelik değildir. Sürekli sahtekârlığını hem endişe verici hem de anlaşılmaz kılan şey budur. Narsist, gereksiz yere ve neredeyse hiç durmadan bir şapkanın dibinde yatar. Gerçek ve (narsisistik) kurgu arasındaki uçurum, görmezden gelinemeyecek kadar açık hale geldiğinde, Grandiosity Uçurumundan kaçınmak için yalan söyler.

Narsist, görünüşleri korumak, fantezileri sürdürmek, Sahte Benliğinin uzun (ve imkansız) hikayelerini desteklemek ve henüz kendisiyle ilgili olmayan şüphesiz kaynaklardan Narsisistik Kaynağı çıkarmak için yalan söyler. Narsist için, konfabulasyon sadece bir yaşam tarzı değil, hayatın ta kendisidir.

Hepimiz, diğerlerinin evcil hayvan sanrılarına kapılmasına ve çok korkunç olmayan beyaz yalanlardan sıyrılmasına izin vermeye şartlandırılmışız. Narsist bizim sosyalleşmemizi kullanır. İddialarının tuhaflığına, hikayelerinin olanaksızlığına, iddia edilen başarılarının ve fetihlerinin mantıksızlığına rağmen, onunla yüzleşmeye veya ifşa etmeye cesaret edemiyoruz. Sadece diğer yanağımızı çeviririz ya da uysalca gözlerimizi kaçırırız, çoğu zaman utanırız.

Dahası, narsist, bunun kendi yolu veya otoyol olduğunu en başından açıkça ortaya koyar. Saldırganlığı – şiddetli çizgisi bile – yüzeye yakın. İlk karşılaşmada çekici olabilir – ama o zaman bile bastırılmış tacizin açık işaretleri vardır. Muhatapları, bu yaklaşan tehdidi hissediyor ve narsistin masallarına boyun eğerek çatışmadan kaçınıyor. Böylece kendi özel evrenini ve sanal gerçekliğini ortamına dayatır – bazen feci sonuçlara yol açar.