Caracas’a vardığımda keşfettiğim ilk şey, İspanyolca’yı sandığımdan çok daha az hatırladığımdı. İspanyolca kursuna başladığımdan beri beş yıldan fazla zaman geçtiği için sanırım gerçekten şaşırmamalıydım, değil mi? En iyi ihtimalle vasat olan bir lise kursundan çok şey hatırlamayı kim bekleyebilir ki? Çaresizce basit bir sandviç ve içecek sipariş etmeye çalışırken, en azından İspanyolca öğrenmeyi denemeseydim, bir hafta kadar sonra açlıktan öleceğimi fark ettim.
Bir Latin Amerika ülkesinde İspanyolca öğrenmeye tam olarak nasıl gidilir? Oldukça kolay görünüyor değil mi? Sizi temin ederim ki öyle değil, özellikle tüm gününüz İngilizce konuşarak geçtiğinde. Hızlı bir şekilde karşılaştığım bir diğer engel, bu şehirde herkesin çok hızlı konuşmasıydı. 10 ya da daha fazla kelime içeren bir cümlenin kulağa neredeyse tek bir uzun kelime gibi çıkması şaşırtıcı. İngilizce bilmeyen insanlara İngilizce böyle mi geliyor? Bir kelimenin tam olarak nerede bitip diğerinin nerede başladığını çözemediğinizde, başka bir dilde kelimeleri öğrenmek son derece zordur. Bu süreç, buradaki çoğu insanın yine de tüm kelimeyi telaffuz edememesi gerçeğiyle daha da zorlaşıyor. Bildiğime ve oldukça sık kullandığıma ikna olduğum birçok kelime vardı. Kelimenin sonunda başka heceler olduğunu öğrendiğimde yaşadığım dehşeti bir düşünün. Sokaktaki ve lokantalardaki insanlardan komik bakışlar aldığıma şaşmamalı.
Sonunda gerçek bir kursa ihtiyaç olduğu veya hatta daha iyisi, bir tür özel öğretmen olduğu sonucuna vardım. İspanyolca öğrenmenin tek yolu aslında oturup her gün ortaya çıkan sayısız soruyu cevaplayabilecek biriyle çalışmaktı. Üzücü değil mi? Burada oturuyorum, bir Latin Amerika ülkesinde yaşıyorum ve özel derslere başvurmadan dili öğrenemiyorum. Bazı insanlar dillere kulak veriyor gibi görünüyor ve onları sadece dinleyerek öğrenebilirler, ne yazık ki ben asla o insanlardan biri olmayacağım.
GIPHY App Key not set. Please check settings