Akran Baskısı ve Depresyon

Depresyondayken diğer insanların etrafından dolaşmak zor
ve hayatım boyunca depresyondaydım. Kendime olan saygım
bence hiçbir şekilde başkalarını ölçemiyorum. Acaba ben de öyleyim
uzun boylu, kilolu, beceriksiz, doğru kıyafetleri giymeyin millet
Benden nefret et, insanlar serseri olduğumu düşünüyor. Hepsi benim olduğum şeyler
dünyaya çıktığımda düşünüyorum. Sürekli altında olduğumu hissediyorum
inceleme.

Son zamanlarda farklı bir şey deniyorum ve
bazen işe yarıyor. İnsanlara bakmamaya çalışıyorum
bana bakıp bakmadıklarını görmek için. Şimdi anlıyorum eğer geçersem
hayat başım aşağı ya da at gözlüğü ile insanlar bakabilir
bende daha fazla.

Benim için (bazen) işe yarayan şey odaklanmaktır
diğer şeyler. Hepimiz insanları izliyoruz ama ben onu sınırlamaya çalışıyorum
insanları uzaktan izlemek için. Daha yakın mesafeden deniyorum
manzara gibi başka bir şeye odaklanın, ağaçlar, binalar
veya trafik ışığı (karşıdan karşıya geçmeyi beklerken).

Hissetmediğimizde çok cesaret kırıcı ve kalp kırıcı
tıpkı diğer insanlar kadar iyi olduğumuz gibi.

Kötü günlerde dışarı çıkıp dükkana gitmek ya da bisiklete binmek gibi bir şeyler yapmaya çalıştığımda, kısa süre sonra daireme geri dönme ihtiyacı duyuyorum. Bazen pencereleri bol dökümlü afganlar ve melezlerle kapatıyorum.

Dışarıda olduğumda neredeyse kimliğimin emildiğini hissediyorum. Eve döndükten sonra kendimi daha iyi hissetmem uzun zaman alıyor. Bu emin olduğum korkunç bir duygu
birçok insan ….. düşük benlik saygısına sahiptir ve bu insanların etrafındayken daha da düşebilir. Fiziğimi sadece daha iyi hissetmek için her şeyi kavramakta bırakan benliğimi kaybetmiş gibi görünüyor. ben
daha çok sigara içecek, daha çok yiyecek ve çok huzursuz olacak.

Meşgul olmaya ve elimden geldiğince uyumaya çalışıyorum. Sanki “ben” yokmuş gibi hissettiriyor.

Depresyonda olduğunuzda kendinizi motive etmek ve yataktan çıkmak çok zordur. Uyandığın zaman orada uzan. Ayağa kalktığınızda ve sadece ihtiyaç duymadığınızda kahvenizin tadını çıkarmaya çalışırsınız.

Son birkaç gündür en azından bir gün çamaşır yıkamak, ertesi gün bulaşık yıkamak gibi bir şey yapmaya çalıştım. Önemli olan, ne kadar az olursa olsun, yaptığım işin hakkını kendime vermemdir.

Sanırım bugün evimden çıkıp biraz yürüyüş yapmak için kendimi motive ettim (Şimdiye kadar yılın en soğuk gününü seçtim. Ha! Ha!)

Böyle hissettiğimizde, bu bizim mücadelemizdir, kimsenin değil. Özgüvenimiz düşük, güvenimiz düşük ve kendimizi kaybolmuş hissediyoruz. Gerçekte ne başardığımızın kontrolü bizde. Evet, bugün tek yaptığım bulaşıklarımı yıkamak olsa bile sırtüstü vurmak gerekiyor.