Sürgülü cam penceresine yaklaştım ve yardım ettiğini sandığım bir beyefendinin arkasında durdum. Yaklaşık üç dakika sonra, ofis müdürünü beklediğini fark ettim ve o benim varlığımı kabul edebilirdi. Pencereye çıktım; günaydın demedi; gülümsemedi; bana baktı. Konuşmaya başladım; parmağını doldurması gereken bir kağıtla panoya işaret etti. Doldurulmuş çarşafı önüne koydum, belki bir teşekkür ya da bir gülümseme bekleyerek ya da en azından oturdum; doktor yakında görüşecek.
Onun tarzından o kadar etkilenmiştim ki diğer hastalarla etkileşimini izledim. Yanımda oturan adam, randevusu olmasına rağmen uzun süredir beklediğini anlatmaya başladı. Bana yerin işletilme şeklinden son derece memnun olmadığını ve bu ofisle olan ilişkisinden pişman olmaya başladığını söyledi. Biraz mizahla, resepsiyon görevlisini izlediğimi söyledim ve ona bir kelime söyleyip söylemediğini sordum. Gülmeye başladı ve “ Bir düşün, tek kelime etme!
Gelecek sonraki hasta, yürüteçli yaşlı bir kadındı. Resepsiyon görevlisi masasında değildi, bu yüzden kadın oturdu ve dönüşünü bekledi. Tekrar panoya işaret etti, formu aldı, sürgülü cam kapısını kapattı ve hiçbir şey söylemedi. Bir sonraki, her gün gördüğüne emin olduğum postacıydı. Yine, gülümseme ya da merhaba değil; posta için elini uzattı ve ona giden postayı uzattı.
Şimdi yeni hoşnutsuz arkadaşım ve ben bundan keyif alıyorduk ve onun dilsiz olduğuna karar verdik ve sonra oldu. Yakışıklı bir UPS kuryesi geldi. Bakın, kocaman bir gülümseme ve günaydın diyebilen bir ses vardı! Bu kısa ömürlü oldu. Geri kalan hastalara aynı kaba ve umursamaz tavrıyla, tamamen kişiliksiz bir şekilde davrandı.
Bana göre, iş ne olursa olsun müşteriyle olumlu bir şekilde etkileşimde bulunma yeteneği en önemli şey. Resepsiyonistinizi, bir satış elemanı tuttuğunuz kadar düşünerek işe alın. Zeki biri bir keresinde şöyle dedi: Bugün bir yabancıya gülümsemelerinizden birini verirseniz, bütün gün gördüğü tek güneş ışığı olabilir.
GIPHY App Key not set. Please check settings