Uzaktan Eğitim – Uzaktan Eğitim … Ne Kadar Uzak? – Bölüm 1

Yazarlar not: Yakın zamanda bunu ortaya çıkardım. Bunu Eylül 2000’de yazdım. Tekrar okuduktan sonra hala geçerli olduğunu anlıyorum.

Vaktim olmadığında yeni oyun alanına dahil olan meslektaşlarımı izlerken profesyonel kıskançlığın en ufak bir acısını itiraf etmeliyim. Elbette uzaktan eğitime uzaktan baktığımda bazı sorularım var, hatta uygulanabilir bir eğitim aracı olarak onunla ilgili endişelerim bile var.

Bir telefon görüşmesi yapılması gerektiğinde e-posta gönderdiğimiz ve şahsen konuşmamız gerektiğinde telefon ettiğimiz bir çağda yaşıyoruz. Teknolojinin arkasına saklanmak çok kolay. Çoğu kişi için hangi ortamda iletişim kurmanın en uygun olduğunu bilmek zordur.

Çevrimiçi birçok organizasyon ve akademik kurumda son zamanlarda öfke haline geldi. Seyahat ve harcırahta bir şirkete yapılan tasarruf kesinlikle ikna edicidir. Şu ana kadar görebildiğim en büyük avantajlardan biri, bir sınıfı daha uzun bir süreye yayma becerisidir. Bu işteki ilk günden beri, üç ila beş günlük eğitimde önemsiz olmayan bir şey yapmayı öğrenmeye çalışmanın (yeni bir dilde programlama, telemetri sistemleri tasarlama ve uygulama, vb.) Kaliteden ödün vermek olduğunu hissettim. Bu sınıfları, seyahat ve günlük günlük faktörlerin olduğu, yayılmış bir zaman diliminde öğretmek daha da pratik değildir. Uzaktan eğitimin tek başına bu avantajdan, öğrenmenin gerçekleşmesi için daha yüksek bir potansiyeli vardır. Ama öfke olmasına geri dönelim.

Benim öncülüğüm, uzaktan eğitimin sıcak ve ulaşılabilir olduğu ve tasarruf potansiyeli ve mesafe ve program nedeniyle fırsat bulamayacak daha fazla sayıda insanı eğitme potansiyeli nedeniyle desteklendiği yönündedir. Standup olmaktan daha iyi bir eğitim biçimi olma potansiyeli nedeniyle fildişi kulelerin bu araç için çığlık attığına bir an bile inanmıyorum.

Size sadece, utanç verici eğitim kampı çılgınlığını çevreleyen çılgınlığa işaret edebilirim, burada yeni bir mesleği birkaç bin karşılığında sadece birkaç hafta içinde öğrenebilirsiniz. IS yöneticilerinin bir diski yansıtamayan veya bir sorunu gideremeyen CNE’leri ve MSCE’leri nasıl işe aldıklarından bahseden birçok makaleden birini (Yazarlar Notu: 2000 yılına atıfta bulunarak) her okuduğumda içten gülümsüyorum. Kağıt tabanlı bir sertifika sınavına girmenize yardımcı olacak 2 haftalık derslere giderek NT Server’ı nasıl yöneteceğinizi gerçekten öğrenebilecek birkaç yetenekli insan olabileceğini inkar etmiyorum, çoğumuz sadece biraz zamana ihtiyaç duyan ölümlüleriz ve biraz pratik ve biraz deneyim. Ayrıca, iş yeterlilikleri performansa dayalı olan sertifikalı bir mühendisin bir bilgi testine girerek yapılabileceği fikrinden çok rahatsız oldum. Ancak bazı yöneticilere akşam birkaç saat ve planlama çizelgesinde pratik alternatiften çok iyi görünen birkaç büyük görünüm. Bana eski cümleyi hatırlatıyor, Carnegie Hall’a nasıl gidilir?

Buradaki amacım, eğitim kamplarını çöpe atmak değil, daha ziyade, çantayı ve kaynakları tutan çoğu insan için motivasyonla ilgili motivasyon hakkında bir örnek sunmaktır. Çoğu durumda, ilk faktör tipik olarak eğitimin kalitesi değildir!

Eğitimciler olarak, belirli bir eğitim ortamında ilk düşüncemiz eğitimin kalitesi daha iyi oldu. Bunu bu şekilde ifade ediyorum, çünkü eğitimin kendisi dışındaki faktörlerin, kullanacağımız araç üzerinde doğrudan etkisi olduğu zamanlar vardır. Bazılarımız tamamen saf olmak istese de, gerçeklik aksini dikte eder.

Çevrimiçi öğrenmeyle ilgili en büyük endişem, aramızda daha fazla fiziksel mesafe sağlama potansiyeline sahip olmasıdır. İlk çevrimiçi evlilik ne zaman yapılacak? Çevrimiçi kültürden ortaya çıkan bütün bir sosyoloji ve psikoloji var. Bu içedönük için, bir toplumu insan etkileşiminin bağlarından bu foruma geçişini izlemek bir anlamda korkutucu. Hiç şüphe yok ki, telefonun, sinema filminin, televizyonun ve diğer birçok çığır açan icatın ortaya çıkışıyla ilgili “bildiğimiz dünyaya ölüm” makalelerini çıkarabiliriz. Bu, bu insanın endişelerinin bugün pek geçerli olmadığı (ve hala da geçmediği) anlamına gelmez.

Bu ortamın olasılığının beni heyecanlandırdığını itiraf etmeliyim çünkü dağlardaki ahşap kulübemde, her sabah kalkarken ve ev ofisimde bir sınıfa dağılmış 12 kişiye ders vermeye gitmeden önce ormanda sabah yürüyüşünden sonra ülke genelinde! Bu senaryo benim için oldukça havalı olsa da, bu konuda başlangıçta biraz çekingen ve şüpheci davrandığım için mesleğime daha yüksek bir çağrı hissi hissediyorum.
orta. Benim için soru şu hale geliyor: Çevrimiçi geçerli, uygulanabilir ve sürdürülebilir bir eğitim şekli olabilir mi?

Ben olabileceğine inanıyorum. Ayrıca para ve kaynakların, kendisini yeni sınır olarak kurmaya yetecek kadar uzun süre kalacağını dikte edeceğine inanıyorum. Umarım medyum olarak stand-up’tan asla vazgeçmeyiz. Ancak bu ortamın dikkatli ve son derece şüpheci bir incelemesinin ardından aşağıdaki sonuçlara vardım.

1. Yeterince kaliteli eğitimciler bu forumda gelişecek ve sunacak ve ona, onu sürdürmek için hak ettiği meşruiyeti ve güvenilirliği verecek.

2. Tıpkı stand-up gibi, eğitim mesleği ile ilgili hiçbir ipucu olmayan şarlatanlar ve diğer uyumsuzluklardan payına sahip olmaya devam edecek. Bu insanlar kesinlikle sınıf temelli eğitimde gruplar halinde var olurlar ve bu yolda ilerlemeye başlarlar.

3. Teknoloji gelişmeye devam ettikçe, özellikle telekomünikasyon ve bant genişliği alanında, bu eğitim şeklini kullanmak için bize daha fazla fırsat sunulacaktır.

4. Öğrenci katılımı ve etkileşimi ihtiyacı, bir stand-up sınıfında olduğu kadar yüksektir. Aynı iyi eğitmen göz önüne alındığında, bu forumun doğası gereği, kendisini geleneksel üniversite konferans salonlarından ve zaman sıkıştırılmış kurumsal eğitimden daha iyi bir etkileşim ve öğrenme topluluğu için bir forum olarak sunduğundan şüpheleniyorum.

5. Bu ortamın doğası göz önüne alındığında, muhtemelen kurs hedeflerinin, değerlendirme ve ölçme araçlarının şu anda stand-up’ta sahip olduğumuzdan (veya sahip olmadığımız) daha iyi resmileştirilmesini gerektirecektir.