Patolojik Narsisizm, Psikoz ve Sanrılar

Patolojik narsisizmin (Narsisistik Kişilik Bozukluğu) en önemli semptomlarından biri de büyüklüktür. Görkemli fanteziler (megalomanyak ihtişam sanrıları) narsistin kişiliğinin her yönüne nüfuz eder. Narsistin, tipik olarak gerçek başarılarıyla orantısız olan özel muameleye hakkı olduğunu hissetmesinin nedeni budur. Grandiosity Gap, narsistin öz imajı (Sahte Benliği tarafından somutlaştırılan) ile gerçeklik arasındaki uçurumdur.

Narsist Arz yetersiz olduğunda, narsist, tazminatını geri alır ve çeşitli şekillerde hareket eder. Narsistler genellikle terapi sırasında ve bir yaşam krizinde narsisist yaralanmalara maruz kaldıklarında psikotik mikro ataklar yaşarlar. Ama narsist “sınırı aşabilir” mi? Narsistler hiç psikotik olur mu?

Önce bazı terminoloji:

DSM-IV-TR’ye göre psikozun en dar tanımı, “sanrılar veya belirgin halüsinasyonlarla sınırlıdır, halüsinasyonların patolojik doğası hakkında içgörü yokluğunda meydana gelir”.

Ve sanrılar ve halüsinasyonlar nelerdir?

Bir yanılsama, “neredeyse herkesin inandığına ve aksi yöndeki inkar edilemez ve açık delil veya kanıtı oluşturan şeye rağmen, sıkı bir şekilde sürdürülen, dış gerçeklik hakkında yanlış çıkarıma dayanan yanlış bir inançtır”.

Halüsinasyon, “gerçek bir algının zorlayıcı gerçeklik hissine sahip olan ancak ilgili duyu organının dış uyarımı olmadan gerçekleşen duyusal bir algıdır”.

Kabul edildiğinde, narsistin gerçekliğe olan tutumu zayıftır (narsistler bazen gerçeklik testinde başarısız olur). Kuşkusuz, narsistler genellikle kendi konfabülasyonlarına inanırlar. Kendilik kuruntularının patolojik doğasının ve kökeninin farkında değildirler ve bu nedenle teknik olarak sanrılardır (halüsinasyonlardan, düzensiz konuşmalardan veya düzensiz veya katatonik davranışlardan nadiren muzdarip olsalar da). Kelimenin tam anlamıyla, narsistler psikotik görünüyorlar.

Ama aslında değiller. İyi huylu (iyi yerleşmiş olsa da) kendini kandırma ve hatta kötü huylu alay ile “onu kaybetmek” arasında niteliksel bir fark vardır.

Patolojik narsisizm bir psikoz şekli olarak yorumlanmamalıdır çünkü:

Narsistler genellikle doğru ile yanlış, gerçek ve inançsız, icat edilmiş ile mevcut, doğru ve yanlış arasındaki farkın tamamen farkındadır. Narsist bilinçli olarak olayların bir versiyonunu, yüceltici bir anlatıyı, peri masalı bir varoluşu, “ya-eğer” karşı-olgusal bir hayatı benimsemeyi seçer. Kişisel mitine duygusal olarak bağlı. Narsist kendini gerçekte olduğundan daha iyi bir kurgu olarak hisseder ama her şeyin sadece bir kurgu olduğu gerçeğini asla gözden kaçırmaz.
Baştan beri narsist, yeteneklerinin tam kontrolünü elinde tutuyor, seçimlerinin farkında ve hedef odaklı. Davranışı kasıtlı ve yönelimlidir. O bir manipülatördür ve hayalleri oyunlarının hizmetindedir. Bu yüzden bukalemun gibi kılık değiştirebilme yeteneği, davranışlarını ve inançlarını bir kuruşla değiştiriyor.
Narsisist sanrılar, genel bir muhalefet ve tersine bir yığın kanıt karşısında nadiren devam eder. Narsist, genellikle sosyal çevresini kendi bakış açısına dönüştürmeye çalışır. Sanrısal Yanlış Benliğini olumlu bir şekilde güçlendirmek için en yakın ve en sevdiği kişiyi koşullandırmaya çalışır. Ancak başarısız olursa profilini anında değiştirir. “Kulaktan çalıyor”. Sahte Benliği, doğaçlama, sürekli bir sanat eseridir, karmaşık ve karmaşık geri bildirim döngüleri etrafında tasarlanmış tekrarlayıcı bir süreçte kalıcı olarak yeniden inşa edilmiştir.
Narsist kişilik katı olmasına rağmen içeriği her zaman akış halindedir. Narsistler sonsuza dek kendilerini yeniden icat ederler, Narsisistik Tedarik tüketimini “pazar yerine” uyarlarlar, “tedarikçilerinin” ihtiyaçlarına uyum sağlarlar. Oyuncular oldukları gibi, “izleyicileriyle” rezonansa girerek, ona beklediği ve istediği şeyi verirler. İnsan tepkilerinin çıkarılması ve tüketilmesi için etkili araçlardır.

Bu bitmez tükenmez ince ayar sürecinin bir sonucu olarak, narsistlerin sadakatleri, değerleri, doktrinleri, inançları, bağları ve inançları yoktur. Tek kısıtlamaları, olumlu veya olumsuz insan dikkatine olan bağımlılıklarıdır.

Psikotikler, kıyaslandığında, belirli bir dünya görüşüne ve oradaki yerlerine odaklanırlar. Sanrılarına meydan okuyabilecek her türlü bilgiyi görmezden gelirler. Yavaş yavaş, işkence görmüş zihinlerinin içsel girintilerine çekilirler ve işlevsiz hale gelirler.

Narsistler dünyayı dışlamayı göze alamazlar çünkü kararsız öz-değer duygularının düzenlenmesi için büyük ölçüde ona bağımlılar. Bu bağımlılık nedeniyle, aşırı duyarlı ve aşırı duyarlıdırlar, her yeni veriye karşı tetikteler. Yeni bilgileri ego-syntonik bir şekilde dahil etmek için sürekli olarak kendi aldatmacalarını yeniden düzenlemekle meşguller.

Narsisistik Kişilik Bozukluğunun, “kapasite azalması” (delilik) savunması için yetersiz gerekçenin olmasının nedeni budur. Narsistler asla gerçeklikten ayrılamazlar, onu arzularlar ve ihtiyaç duyarlar ve düzensiz, sınırda-psikotik kişiliklerinin güvencesiz dengesini korumak için tüketirler. Tüm narsistler, hatta en özgür olanlar bile doğruyu yanlıştan ayırabilir, niyetle hareket edebilir ve yeteneklerinin ve eylemlerinin tam kontrolü altındadır.