Metallerde Korozyon – İlkeler ve Önleme

Korozyon, metallerin doğal durumlarına dönme, mevcut durumlarını terk etme eğilimidir, yani kimyasal ve / veya elektrokimyasal reaksiyonlar nedeniyle bir malzemenin tahrip olması veya bozulması.

Sıvıların varlığı olmaksızın buharlar veya gazlarla temas halinde kimyasal bir reaksiyon veya kuru ortam reaksiyonu meydana gelebilir. Sıklıkla, kuru ortam reaksiyonu yüksek sıcaklıklarla yakından ilişkilidir.

Bir elektrokimyasal reaksiyon veya nemli ortam reaksiyonu, sıvı atmosferlerde püskürtme veya daldırma yoluyla mevcuttur.

Korozyon süreçleri, malzemeleri ortamdaki maddelerle, özellikle de oksijenle kombinasyonlarıyla termodinamik açıdan daha kararlı bir duruma geri döndürme eğilimindedir. Öyle bir durumdan ki, metalurjik ekstraksiyon ve arıtma işlemi yoluyla, elektrik, kimyasal veya ısıl iş temini yoluyla dönüştürülmüştür.

Teknoloji için en yaygın olarak kullanılan metaller, oksijene büyük bir afiniteye sahiptir ve bunların korozyon süreci, yalnızca oksidasyon olarak adlandırılan fenomene bağlıdır. Bazı metaller oksidasyona diğerlerinden daha yatkındır.

Örneğin, altın veya platin gibi metaller, oksijene olan düşük afiniteleri nedeniyle pek okside olmazlar. Asil metaller olarak bilinirler. Demir gibi diğer metaller, oksijene olan yüksek afiniteleri nedeniyle kolayca oksitlenir.

Sınıflandırma

Korozyonun elektrokimyasal doğası, çeşitli saldırı biçimlerine yol açar. Bunlar, bir dizi çevresel, mekanik ve geometrik faktörün birbirini izlemesi ile belirlenir. Korozyon formunun tanımlanması, korozif süreci belirleyen nedenin teşhisi ve ayrıca elementin önlenmesi, kontrolü ve korunması için hayati önem taşır.

Buna göre korozyon sınıflandırması şu şekildedir:

– Genelleştirilmiş korozyon

– Lokalize korozyon

– Seçici korozyon

Genelleştirilmiş korozyon, metalin tüm yüzeyini etkiler ve elektrolit ile temas halindeki metalik duvarın az çok hızlı bir şekilde zayıflamasına dönüşür. Yüzeysel saldırının tekdüzeliğine bağlı olarak, genelleştirilmiş tek tip ve genelleştirilmiş tek tip olmayan aşınmalar olarak ayırt edilebilir.

Lokal korozyon, metalik yüzeyin sınırlı bir bölümünü etkiler ve boşluk oluşumuna neden olur. Dış çap ve derinlik ilişkisine bağlı olarak bu boşluklar ülserler, kraterler, çukurlar veya krikolar olarak adlandırılır. Çukurlaşma veya delikler bazen delici olabilir. Krikka veya fissür, tanenin kenarını takip etmesine veya içinden geçmesine bağlı olarak taneler arası veya taneler arası olabilir.

Seçici korozyon, kimyasal veya metalografik nedenlerden dolayı daha kolay saldırıya açık olduğu kanıtlanan metalin belirli bir kısmının tercihli çözünmesini sağlar.

Korozyona uğramış malzeme tane sınırlarında veya hemen bitişiğindeki bölgede belirli kristal türlerle sonuçlanırsa kristalografik, taneler arası veya interdendritik korozyondan bahsedebiliriz.

Seçici korozyonun başka bir biçimi olan alaşımsızlık, bir alaşımın iki bileşeninden birinin tercihli çözünmesi doğrulandığında meydana gelir ve alaşımda diğer metalin tutarsız ve köpüklü bir kalıntısı kalır.

Kontrol ve önleme yöntemleri:

Endüstride daha yaygın olarak kabul gören genel korozyon kontrolü yöntemleri şunlardır: korozyona dayanıklı özel yapı malzemelerinin kullanılması, inert bariyerlerin boya olarak uygulanması, katodik veya anodik koruma yöntemlerinin kullanılması, elektrolit veya aşındırıcı ortamlarda ayarlamalar kimya, korozyonu kontrol etmek için özel inhibitörlerin uygulanması ve antikorozif sistemlerin uygulanması.

Antikorozif sistem, bir set oluşturan iki bileşenden oluşur. Bu set oksidasyonu kontrol eden ve dış etkenlerin saldırısını önleyen bir bariyer görevi görür.

Antikorozif bir sistemin bileşenleri şunlardır:

– İlk olarak, işlevi sisteme alt tabakaya yeterli yapışmayı sağlamak ve katodik korozyon önleyici (yüksek çinko oranı nedeniyle) olarak görev yapmak olan taban veya astar.

– Sistemi tamamlayan ve ortamın saldırılarına karşı yüksek direnç sağlayan bir film veya katmandan oluşan finisaj.