Kederin Kalbi

Darülaceze hastaları kesilerek, yakılarak, zehirlenerek bakıma geliyor. Ameliyat, kemoterapi ve radyasyon tedavisi, yaşamı tehdit eden bir hastalığa giren hastaların çoğu için normatif bakım yöntemleridir. Hastane personeli, tedavi edici bakım konusunda agresif olmak üzere eğitilir.

Darülaceze bakımı, agresif tedavinin artık uygun olmadığı bir bakım aşamasıdır. Palyatif bakım norm haline gelir. Hastalar fiziksel, zihinsel ve duygusal olarak incelendi. Birçok yönden hastalar, doktorunun daha fazla yapılamayacağını paylaşmasına neden olan deneyimlerin ötesinde herhangi bir bakım türüne isteksiz olabilir.

Bu makalenin amacı çok daha fazlasının yapılabileceğini iddia etmektir. Doktorlarımız ve Hemşirelerimiz, hastaların ağrıyı ve fiziksel olarak ıstırabı stabilize eden ve hatta azaltan ilaçları almalarına yardımcı olmak üzere eğitilmiştir. Sosyal Hizmet Uzmanları, hastaların ve ailelerin kayıp ve kederle ilgili duygusal, pratik ve yasal sorunlarla başa çıkmalarına yardımcı olmak için eğitilir. Spiritüel Danışmanlar, duygusal refahın ve kişinin kendi farkındalığının ötesinde bir inanç ve umut duygusunun bütünleşmesine yardımcı olur.

Bu kısa makalede bahsetmek istediğim yas sürecinin üç yönü vardır:

Bakımın Kalbi,

Şefkatin Kalbi ve

Uyanmış Bir Kalp

Darülaceze Bakımı için Manevi Danışman olduğum için, yas bakımı için manevi bir yaklaşım benimseyeceğim.

Bakımın Kalbi

Bakımın kalbi, ölmekte olan hastanın ihtiyaçlarına odaklanır. Bir hastayı özgün karakterinden uzaklaştırmaya yönelik herhangi bir girişim, bir irade savaşı haline gelir. Bir kişiyi olduğu gibi dinlerken ve ona değer verirken, bir kişinin yaşadığı gibi ölmesine izin veriyoruz. Bir kişiyle koşulsuz sevgi içinde tanışma yeteneğimiz, hasta tarafından tam olarak bilinme arzusunu ortaya çıkaracaktır. Burada onunla lütuf ve merhamet içinde tanışma fırsatı veriliyor.

Hastalar bir hastalık değildir. Hastalar ruha uyanıyor. Mary, ölmek istemeyen güçlü iradeli bir insandı. Güçlü bir kişiliği vardı. Hayatta üstlendiği birçok rol vardı ve hepsine sahip çıkmak istiyordu. Diğer birçok rolün yanı sıra bir anne, arkadaş, eşti.

Mary ölmeden yaklaşık iki hafta önce benimle iki kimliğin farkına vardığını paylaştı: biri güçlü kişiliği, diğeri ise açıklayamadığı huzurun varlığıydı. Mary ölmesine ne kadar yaklaşırsa, acı çekmekten ziyade barış istemekle o kadar özdeşleşebilirdi. Ruhuyla olan bu kimlik, onu yüzüstü bırakan bir bedende yaşamaktan daha çekici hale geldi. Otantik benliğine uyanıyordu.

Şefkatin Kalbi

Ölmekte olan bir hasta ölmekten o kadar vazgeçer ki, hayatında kalanlara tutunmaya meyillidir. Dayanmak daha fazla acı ve ıstırap anlamına gelse bile, bazı hastalar bunu yapmaya çalışır. Bakım verenler olarak, bir hastanın bırakma sürecinin bu yönüne duyarlı olmamız gerekir. Bir hastanın, bırakmadan (iradenin bir eylemi) bırakmaya (ölmekle uyum içine girmeye) geçmeyi öğrenmek için desteğe ve rehberliğe ihtiyacı vardır. Bakım sunan bir kişi, hastaya bu “bırakma” dan “bırakma” sürecine geçme sürecine girmesi için yer vererek şefkatin kalbine girecektir.

Bir insan öldüğünde, kişiliği ruhuna yol açacaktır. Bu süreçte bir kalp kırılır. Acı veren bir bedenden kaçma ve huzuru (kişinin otantik-benliğini) kucaklama arzusu, sevdikleriyle birlikte kalma arzusuyla karmaşıklaşır. Oluşan bu gerilim, kişinin içinde seçmesi gereken, bireysel ve kollektif bilinç farkındalığını aşan bir yol yaratır. Özünde, bu ruh için bir hayatta kalma meselesidir. Bu yol, bir kişinin ruhunu ileriye taşır.

Cenaze hizmetleri bize şunu hatırlatır ki, bizi ölümle yüzleşmeye çeken kişinin ölmüş beden değil ruhudur. Bu hizmetler, ölen sevilen ve ölen kişinin hayatını yansıtanlar için bir geçiş sembolü görevi görür. Bir zamanlar bizim dışımızda ve başka bir kişinin vücudunda yaratılan bir ilişki artık geçerli değildir. Şimdi, merhumla ilişkiler içimizdedir ve tamamen içimizde görünmez bir bağ yaratarak, farkındalığımızı içimizdeki uzaysal bir niteliğe bağlayarak geride kalanları daha derin ruhlara çeker.

Uyanmış Bir Kalp

Uyanmış bir kalp, yaşamda yüzeyde görünenden daha fazlası olduğunu bilir.

Ölmek üzere olan insanlar bizi sonsuz ilişkilerin doğamızın en derin yönlerine dönüştürüldüğü bu yere götürür. Sevmek ve sevgiyi hissetmek doğamızdır. Keder bile sevdiğimiz kişilere karşı kutsallık duygumuzu derinleştirme kapasitesine sahiptir.

Bir yıl önce Los Angeles, CA’daki Ulusal Darülaceze ve Palyatif Bakım Organizasyonu için bir konuşma yaptım. Yaklaşık bir hafta yoktum. Döndüğümde en küçük oğlum bana sarıldı. Onu özledim ve o beni özledi. Kalbimi tam anlamıyla sevgiyle doldurduğunu hissedebiliyordum. Gerçek anlamda oğlumun ruhu ruhuma dokundu. Uyanmış bir kalp bunun ilişkilerin özü olduğunu bilir.

Ruhun manzarasında, hayatta önemli olan madde DEĞİLDİR. Onlarla değil de kendi gözlerimizle bakmaya başladığımızda, ruhun perspektifinden bir hayata bakarız. İçgörü, içten görmek, ölümle umutla, inançla ve sevgiyle karşılaşmamızı sağlar.

İçimizden görme kapasitemiz büyüdükçe, kederin kalbine gireriz. Ruhun doğasında bu ortaya çıkış bizi ölüm boyunca ve sonsuz yaşamda devam ettirecektir. Hepimizin Yaratıcısı yolculuk için bize güç versin.

Samuel Oliver, “Ölmek Üzere Olanlar Bize Öğretir: Yaşama Üzerine Dersler” kitabının yazarı