“Açık Kapılar” dan “Eşitsizlik Motorlarına”

Yüz elli yıldan fazla bir süre önce, yıllarca süren tartışmalar ve mücadelenin ardından New Yorklular, Yoksul Adamın Çocukları için Özgür Akademi’yi kurmak için 6’ya 1 oyla oy kullandı. Bu öncü kolej, birinci sınıf 149 üniversite öğrencisinin okul ücretini kaldırdı ve yıllar içinde 403.000 öğrenci ve 20 kolejle New York City Üniversitesi’ne yükseldi.

Ücretsiz bir üniversiteye ulaşmak kolay olmadı. 1805 gibi erken bir tarihte, endişeli vatandaşlar Manhattan’daki özgür, mezhepsel olmayan okulları savunmak için Özgür Halk Derneği’ni kurmuşlardı. Örgütlü emek, özgür evrensel eğitimi kurma mücadelesine katıldı. Ücretsiz bir kolejin muhalifleri, “gerçekten hak eden” öğrencilerin şehirdeki iki özel kolejden burs alabileceklerini iddia ettiler. Halk eğitiminin açık sözlü bir savunucusu olan Townsend Harris, “yardım burslarını” reddetti. Eğitim Kurulunun seçilmiş başkanı olarak, “Kapıları herkese açın – zengin ve fakirlerin çocuklarının birlikte oturmalarına izin verin ve endüstri, iyi hal ve akıl dışında hiçbir ayrım yapmayın. ”

Harçsız Şehir Üniversitesi (diğer ücretsiz devlet üniversiteleriyle birlikte), partizan olmayan Education Trust’ın kısa süre önce “Eşitsizliğin Motorları” olarak tanımladığı bir harç ödeme sistemine nasıl dönüştürüldü? Vakıf ayrıca en iyi devlet üniversitelerinin “yüksek öğrenim için kapalı topluluklar” a benzediğini belirtti.

Özgür Akademi’nin ilk başkanı Horace Webster, “tüm halkın çocuklarını” eğitmeyi savundu. Bugünün başkanları, azalan yoksul ve göçmen öğrenci sayısına başkanlık ediyor. Şu anda bu devlet kolejlerine devam edenler, artan harç ücretleri ve azalan devlet hibeleri ile karşı karşıya kalıyor, burslar için yarışıyor, borçlanıyor, aile yardımına muhtaç veya eğitimlerini yarıda kesiyor ya da tamamlamıyor.

Nitelikli öğrenciler için ücretsiz eğitimin ilk rakiplerinin torunları, bu erken başarıları ortadan kaldırmanın akıllıca yollarını buldular. 1950 yılında, ben küçükken, City College 3 dolarlık Öğrenci Aktivite Ücreti koydu. Öğrenci etkinlikleri için ve oldukça küçük olmasına rağmen, birçok öğrenci devenin burnunu çadırın içine soktuğunu gördü. Ancak şehir sakinleri için 125 yıllık harçsız kolejleri sona erdirmek isteyen politikacılar, siyasi kariyerlerini yok edebilecek tek bir darbeden akıllıca kaçındılar. Özgür bir üniversiteyi yerle bir ettikleri aldatıcı ve akılcı yöntemler için övgüyü hak ediyorlar.

1961’de Albany, ücretsiz öğrenim için “yetki” ni kaldıran bir yasa tasarısını kabul etti, ancak okul harcı dayatmadılar. İkinci darbe on bir yıl sonra, 1972’de bir okul harcı yapısı kurulduğunda geldi. Yine, politikacılar hala fiilen okul harcı vermediler. Bu, 1976’da, kentin bütçe krizi sırasında, devlet görevlilerinin, üst düzey kolejleri finanse etmeye yardım etmeleri karşılığında, Şehir Eğitim Kurulu’nu okul harcı empoze etmesi için kollarını büktüğünde geldi. Elbette politikacılar federal, eyalet ve diğer mali yardımların fakir öğrencileri eğitimden mahrum etmeyeceğine söz verdiler. Ancak yıllar geçtikçe bu vaatler, öğrenim ücretlerinin artması, öğrenci yardım fonlarının kaynaklarının ve miktarlarının azalması ve özel bağışçılara güvenilmesiyle alaycı bir şekilde ortadan kalktı. Düşük gelirli ve azınlık öğrencilerini üniversiteye devam etmekten ve mezun olmaktan caydıran feci etkiler, birçok çalışmada belgeleniyor, bahsettiğim en son Education Trust raporu, devlet kolejlerini “Eşitsizliğin Motorları” olarak adlandırıyor. Eyalet ve Şehir politikacıları, vatandaşların oylarıyla zorunlu kılınanları iptal ettiler. New York’ta ikamet edenlerin öğrenimsiz bir sistemi sürdürmek isteyip istemedikleri konusunda tekrar oy kullanmamış olmalarının meşruiyetini – yasal olmasa da ahlaki açıdan – hala merak ediyorum.

Harcama harcı ücretlendirmek için bir neden olarak kullanılmış olan Açık Kayıt Programından bahsedilmelidir. 1970 yılında başlatılan program, ortalama% 80’e sahip olan veya sınıflarında ilk% 50’de yer alan tüm şehir lisesi öğrencilerinin dört yıllık kolejlerine girmelerine izin verdi. Topluluk kolejleri diğerlerini kabul ederdi. Program geniş bir desteğe sahipti (örneğin, Birleşik Öğretmenler Federasyonu, Merkezi Çalışma Konseyi, Halk Eğitim Derneği, CUNY senatosu.) Sadece azınlık öğrencilerine fayda sağlamadı; Üniversiteye gitmeyi düşünmeyen birçok beyaz işçi sınıfı genç kaydoldu. Lehman Koleji’nin fakültesindeyken, bu vicdanlı ve çalışkan öğrencilerle çalışan danışmanların yetiştirilmesine yardımcı olsaydım. Program pahalı ve eksikleri olsa da birçok kişinin hayatını zenginleştirdi.

Harç ücretinin alınmasının bir başka nedeni de o sırada New York City’nin yaşadığı mali problemlerdi. Politikacıların ilk etapta özgür bir üniversiteyi feda etmemeleri gerektiğine inanıyorum, ancak mali kriz bittikten sonra kesinlikle eski haline getirilmesi gerekiyordu.

Kişisel bir not olarak, kardeşim ve ben, göçmen çocukları, ücretsiz bir Şehir Koleji’ne gidebildik. İşçi ailelerinden gelen diğer pek çok kişi gibi, okuldan sonra ve yazları kitap, ulaşım ve kişisel harcamalar için para kazanmak için çalıştım. Öğrencilerin bir önceki dönemin ders kitaplarını satıp yenilerini satın aldıkları Ana Binanın bodrum katındaki koridoru hatırlıyorum. Yine de tam zamanlı çalışmak zorunda kalan ve yarı zamanlı veya akşam okuluna giden diğerlerinden daha iyiydim.

Hem Bronx Bilim Lisesi hem de Şehir Koleji mezunu olarak, seçilmiş Fen öğrencilerine üniversite harç parası toplamak için bir öğle yemeğine katıldım. Üniversitenin Başkanı, seçkin bir eğitimci olan Gregory Williams’a, bu fona katkıda bulunmak için başkalarıyla birlikte çalışırken, maddi yardıma ihtiyacı olan diğer birçok öğrenci hakkında endişelendiğimi sorma fırsatım oldu. Onlar mutlaka “yıldız” değillerdi ama yetenekli ve City College’a katılmaya değerdi. Daha sonra, öğrenim ücretinin “öğrencilerimize zorluklar ve zorluklar” getirdiğini fark ettiğini ve “City College’ın bir kez daha ücretsiz ders vermesi arzumu” takdir ettiğini yazdı. Ancak “böyle bir plan, mevcut siyasi ve ekonomik ortamda pratik değil” diye ekledi.

Başkan Williams ile mevcut siyasi iklim konusunda hemfikir olsam da, değiştiğinden umutluyum. Gezegendeki en zengin ülkeyiz, yine de hükümet devlet üniversite masraflarının yalnızca üçte birini öderken, diğer sanayileşmiş ülkeler çok daha fazlasını ödüyor. İki asır önce başlayan mücadeleyi sürdürenlerin olduğunu ancak yakın zamanda keşfettim. Bunlar arasında CUNY Profesyonel Personel Kongresi, Amerikan Üniversite Profesörleri Derneği Toplu Pazarlık Kongresi ve diğer üniversite grupları ve birlikleri bulunmaktadır. Birkaç işçi lideri, daha fazla bilgi alabileceğiniz bir web sitesi kurdu (Debs-Jones-Douglass Enstitüsü, www.freehighered.org). Özgür bir üniversitenin muhalifleri masrafını dile getirirken, ücretsiz bir üniversite eğitiminden yararlananlar, artan kazanç güçleri nedeniyle, diğer öğrencilere de yardım etmeye yetecek kadar, eğitim maliyetlerinin birçok kez vergilerinde ödedi. Elli yıldan fazla bir süredir vergi ödediğim için bunun benim için doğru olduğunu biliyorum. New York City College olmasaydı psikolog olacağımdan tam olarak emin değilim, bu da o zamanlar ilk lisansüstü psikoloji derslerimi almamı sağladı.

Umuyoruz ki, sivil fikirli vatandaşlar, nitelikli New York City öğrencilerine ücretsiz evrensel eğitim için 19. yüzyılın başlarındaki pankartı yeniden yükselteceklerdir. Ve Townsend Harris gibi, halkımızı bir halk referandumuyla kurulan şeyi yeniden kurmaya teşvik edecek liderler kesinlikle orada olacak.