On iki yaşımdayken, ailem doğum günüm için bana 1,5 metrelik bir bilardo masası aldı. Bu şimdiye kadar satın aldığım en iyi hediye olduğu ortaya çıktı ve çabucak oyuna bağımlı hale geldim. Arkadaşlarım düzenli olarak bir oyun için evime gelirdi ve orada olmadıklarında kendi başıma antrenman yapardım.
Birkaç ay sonra, birkaçımız tam boy masalarda oynayabileceğimiz bir bilardo kulübüne katılmaya karar verdik. Bu masalardan birini altı fitte on iki fit büyüklüğünde ilk gördüğümde şaşırdım. Oynamaya başladık ve topları bu çok daha büyük masaya sokmak çok daha zordu.
Kulübün kendisi harikaydı ve bir Cumartesi sabahı on altı yaşın altındaki çocuklar için ücretsiz koçluk yaptı. Antrenör, o sırada otuz yaşlarında olan Glen olarak adlandırıldı. Hayattan daha büyük bir karakter ve çok iyi bir bilardo oyuncusuydu. Usulüne uygun olarak yaptığımız bu ücretsiz koçluğa katılmaya teşvik edildik. Düzenli turnuvalar ve koçluk vardı ve bize bedava içki ve tost verdiler.
Bu kadar genç olan tüm oyuncular dünyanın en iyisi değildi ve hiçbirimiz yirmi bir ara vermemişti. Bu hepimizin ilk hedefi, bu hedefe ulaşan ilk oyuncu olmaktı. Ben olacağım konusunda son derece kararlıydım ve bana öğretilenleri dikkatle dinledim ve uygulamak için çok uğraştım.
İlerlemem oldukça hızlıydı ve şaşkınlık içinde, bu yakalanması zor yirmi molayı atan ilk kişi bendim. Oynadığım bilardo masasının etrafındaki insanlar alkışlamaya başladılar ve yüzümde ışıltılı bir gülümsemeyle dolaşıyordum.
Odanın diğer tarafındaki Glen, tüm gürültünün neyle ilgili olduğunu öğrenmek için merak etti. Benimle gurur duyacağını ve başarımdan mutlu olacağını düşündüm, ancak yirmi atarsam otuz atabileceğimi söyledi. Dalga geçmeyi ve gülümsemeyi bırakmamı ve elimdeki işe yeniden konsantre olmamı söyledi.
Doğruca dünyaya geri getirilmiştim ve en azını söylemek için biraz içim kırılmıştı. Bu ders, bu kadar erken yaşta öğrenmem için çok iyi bir ders oldu ve sonunda yüzden fazla ara verdim.
GIPHY App Key not set. Please check settings