Hayatta kalanlar

12 Ocak’ta topluluğumuz yıkıcı bir buz fırtınasıyla sarsıldı. Ailem, Güneybatı Missouri’nin tüm bölgesindeki ailelerle birlikte hayatta kalmak için mücadele etti.

Çoğu beş ila 10 gün boyunca elektriksiz kaldı …. bazıları bundan daha uzun. Ayrıca birçoğu, çalışması için elektriğe ihtiyaç duyan kuyular nedeniyle susuz kalmıştı. Bu hafta ailem nihayet bir dereceye kadar normale döndü. Biz ve bu bölgedeki diğer birçok kişi gerçekten hayatta kaldık.

Bu hafta başkalarıyla konuşup dinliyorum ve durumlarıyla nasıl başa çıktıklarını öğreniyorum. Bazılarının şömineleri vardı, diğerleri Gazyağı ısıtıcılarını kullanıyordu ve bazıları bir jeneratör bulup satın alacak kadar şanslıydı. Dumanlar sonucu hayatını kaybedenler oldu.

Yaklaşık üç yıldır kullanmadığımız odun yanan bir şöminemiz var. Bunun için odunumuz bile yoktu. İlk gün komşularımdan birine gidip odun için yalvardım. Bize dolu bir el arabası getirdi. Bunların hepsini kullanmadan önce, nihayet bazılarını satılık bulabildik ve çok büyük ve aynı zamanda yeşil olan odun için günde 70 dolar ödedik. Oğlum her gün odunu bölmek için çok çalıştı.

Oturma odamızdaki ısıyı tutabilmemiz için pencere ve kapı aralıklarına battaniyeler koyuyoruz. Üçümüz o küçük alanda altı gün geçirdik. Tamamen çok fazla birliktelikti. İlişkilerimizin devam edip etmediğini birkaç kez merak ettim.

Ateşte fazla pişemememiz nedeniyle çözülen ve atılmak zorunda kalan yiyeceklerimizin çoğunu kaybettik. Buzla kaplı uzuvlar, sık sık neredeyse havai fişekler fırlatılıyor gibi ses çıkarıyordu. Bir kol çatımızda bir delik açtı. Bir başkası bizim veranda kapağımızı yırttı. Tek telesekreterimizin olduğu telefonumuz güç dalgalanmaları nedeniyle mahvoldu. Masraflardan kurtulur muyuz diye merak ettim.

Tüm ağaçlarımız ağır hasar gördü. Zemin dallarla kaplıdır. Zaten büyük bir gölge ağacını kaldırdık. Hayatta kalamazdı. Bahçemizde muhtemelen hayatta kalmayacak başkaları da var.

Anksiyete, depresyon, stres ve modern olanakların olmamasına rağmen ailemin hayatta kaldığını söylemekten mutluluk duyuyorum. Umarım o hafta olduğu gibi bir hafta daha geçirmek zorunda kalmayız.