Bilinçli Olmak Bir B * tch

Bilinçli bir yaşam sürmenin, bilinçsizce yaşamaktan daha fazla, daha çok iş gerektirdiğini hiç hissettiniz mi? Yıllar önce, “Bir Kaltak Bilinçli Oluyor” diyen bir tişörtüm vardı. Ecstasy’ye Yolculuğumun ilk gününde yoğun bir şekilde giydim çünkü tüm katılımcıların kahkahalarını bilerek anında uyandıracağına güvenebiliyordum.

Öyleyse neden bunu yapıyoruz? Bu kadar çaba sarf ederken, evlendiğimizde bazen bölgeden ayrılmayı tercih ettiğimizde, soğuk bir tane koyup, bir esrar veya sigara yakarken veya uzaktan kumandayı kaparken neden kendimiz üzerinde çalışmaya devam ediyoruz? Neden kendimizi garantili bir ödül için görünmeksizin işkenceye sokuyoruz, bazen bunu yapmanın ayrıcalığı için ağır bir bedel ödüyoruz? Bizler sadece arayıcı ve şifacı kılığına girmiş mazoşist miyiz? Cehalet belki de, en iyi politika değilse de, en azından acımasız kendi kendini incelemeden daha iyi bir politika mıdır? Sınanmamış hayatın yaşamaya değmediğini söyleyen kim? Pek çok insan aynı fikirde olmayabilir.

Sizin için bu retorik, heyecan verici soruları bu paragrafta cevaplamam gerektiğini biliyorum. Tüm sıkı çalışmanızı, koçluk, terapi, atölye çalışmaları ve kitaplara harcadığınız parayı, şeytanlarınızla yüzleşmek için topladığınız cesareti haklı çıkarmam ve onaylamam gerekiyor. Ama biliyorsun, bunu neden yaptığını bilmiyorum.

Koçluk müşterilerim bazen bu işin ne kadar zor olduğunu ifade ettiğinde yapabileceğim tek şey gülümsemek, kabul etmek ve amigo kız olmak. Şöyle şeyler söylüyorum, Netlik kafa karışıklığından daha iyi hissettirmiyor mu? Duygularınızı hissetmek, uyuşmuş dolaşmaktan daha iyi hissettirmiyor mu? Bazen pes ederler ve bilinçli ve uyanmış bir halde yaşamayı sevdiklerini kabul ederler. Bazen bana ince buz üzerinde kaydığımı anlamamı sağlayan bakışları veriyorlar, cevapları yankılanan bir Hayır olabilir! eğer bu kadar neşeli olmasaydım.

Ben ilgili olabilir. Kurbanı suçlamanın ve oynamanın çok iyi sağladığı geçici yüksekliği seviyorum. Suçlamak egomu besler ve kurbanı oynamak hayatım için sorumluluktan vazgeçmemi sağlar. Kim söylemez ki, Getirin şunu!

Ama bir kez yükseldiğinde, tüm akşamdan kalma semptomlarıma takılıp kaldım: depresyon, düşük özgüven, çaresizlik ve umutsuzluk. Uyanıyorum ve aynada kaçınılmazlığın zahmetine karşı olasılık heyecanını takas eden, bir rutinde sıkışmış, çok sıkıcı bir senaryodan okuyan, sık sık ve yüksek sesle şikayet eden birini görüyorum. Tanıdık olmasına rağmen takdire şayan birini görmüyorum.

Tekmeleyerek ve çığlık atarak ya da en azından sızlanarak, gevezeliği durduruyorum ve aynadaki o yüze bilincin amacının ne olduğunu hatırlatıyorum: mutluluk. Kendi kendime korkularımın, kendi yargılarımın ve sınırlayıcı inançlarımın toplamından daha fazlası olduğumu söylüyorum. Sohbeti, ruhlarımın fısıltılarını duyacak kadar uzun süre susturdum. Ve sebat ettiğimde, ara sıra büyük ve beklenmedik bir sevinçle karşılaşıyorum. Daha sık, kendimi en azından küçük bir miktar huzur hissediyor buluyorum. Bunun için minnettarım. Buna değer mi? Sanırım her birimizin bu soruyu kendimiz yanıtlaması gerekiyor.