Okul Duası, Doğru Veya Yanlış

Anayasa’nın “Din, Basın, İfade Özgürlüğü” başlıklı Birinci Değişikliği Haklar Bildirgesinde şu ifadelere yer verilmektedir: “Kongre, bir dinin kuruluşuna ilişkin veya serbestçe kullanılmasını yasaklayan veya özgürlüğü kısıtlayan hiçbir kanun çıkarmaz. konuşmanın veya basının veya halkın barışçıl bir şekilde toplanma ve şikayetlerin giderilmesi için Hükümete dilekçe verme hakkı. ”

Şimdi, ben bir avukat ya da hukukçu değilim ve mahkemelerin yukarıdakileri çeşitli şekillerde yorumladığını anlıyorum, ancak Değişikliğin nasıl yorumlanacağının, hangi yargıcın mahkemede oturduğuna bağlı olduğunu da anlıyorum. Bir davanın görülme zamanı ve bir kişinin yargıç olması, o kişinin yanılmaz olduğu anlamına gelmez ve o kişinin kendi gündeminin olmadığı anlamına gelmez. Ne de olsa yargıçlar hala insan.

Kanımca okulda namaz kılmak “bir din müessesesi” değil, bu ulustaki insanların çoğunluğunun iradesinin yerine getirilmesidir. Ayrıca, okul namazını yasaklamanın “serbestçe tatbik edilmesini yasaklamak” olduğuna inanıyorum. Aynı zamanda çoğunluğun “ifade özgürlüğünü kısıtlıyor”. Bu milletin, vatandaşlarının çoğunluğunun iradesinin yönetmesi gereken bir Cumhuriyetçi Demokrasi olması gerekiyor. Belirleyebildiğim kadarıyla, bu ülkedeki vatandaşların çoğunluğu şu ya da bu türden duaya inanıyor ve yalnızca belirli atletlerden, aşırı sol politikacılardan, “Hollywood ünlülerinden” oluşan küçük bir azınlık karşı çıkıyor. namaz. Bu küçük azınlığın çoğunluğun iradesini geçersiz kılmasına izin vermek yanlıştır. Bu küçük, çok gürültülü, çok aktivist, çok iyi finanse edilen azınlığın ‘sessiz’ çoğunluğun hakkını elinden almasına, diledikleri gibi dua etmesine izin vermek, onların sistemimizi bozmalarına ve din özgürlüğünü bizim elimizden almalarına izin vermektir. vatandaşlar. Vatandaşlarımızın hala evde ve kilisede ibadet edebileceklerinin farkındayım, ancak devlet okulları için devlet vergileri ödeniyor ve vergi mükelleflerinin çoğu okul namazını istediği sürece okul namazını kılmaları gerekiyor.

Bir öğretmen derse dua ettiğinde kimse dua etmeye zorlanmaz. Bazıları, bir çocuk namaza katılmadığında, o çocuğun öğretmen ya da diğer öğrenciler tarafından utanabileceğini ya da alay edileceğini, bu nedenle sınıf namazının zararlı olduğunu iddia ederler. Katılmıyorum. Hiçbir iyi öğretmen öğrenciyi dua etmediği için eleştirmez. Bir öğretmen bunu yaparsa, o zaman öğretmen azarlanmalı veya görevden alınmalıdır çünkü öğretmen öğretmen olmaya layık değildir. Bazı öğrenciler dua etmeyen bir öğrenciyle alay ederse, o zaman bu öğrencilere başkalarının hakları konusunda gerektiği gibi öğretilmemiştir ve düzeltilmeleri gerekir. Kendi nedenlerimden dolayı, sınıf namazında asla dua etmedim ve kimse bana bir şey söylemedi. Asla alay edilmedim veya eleştirilmedim. Dua etmeyen başkalarını tanıyordum ve bildiğim kadarıyla hiçbir problem yaşamadılar, ancak ebeveynlerinden bazıları okula şikayette bulunarak onları utandırdı. Öyle görünüyor ki, dua etmeyen öğrenciler okul duasına aldırış etmezken, ebeveynleri yaptı.

Amerikalıların çoğu duada umut ve rahatlık bulur. Küçük bir azınlığın onaylamaması nedeniyle onlara dua etme hakkını inkar etmek, tamamen yanlıştır. Az sayıda durumda bazı çocukların okul namazıyla ilgili sorunları olduğunu anlıyorum, ancak öğrencilerin büyük çoğunluğunun okul günlerine dua ile başlamanın ümidi ve rahatlığını inkar etmek, haklarını çiğnemek demektir. Çoğunluğun dini özgürlüklerini reddetmek, bu ülkenin savunduğu şeye aykırıdır.

Okula gitmenin en önemli şeylerinden biri, çocukların diğer insanlarla nasıl başa çıkacaklarını öğrenmeleridir. Okulda çeşitli öğrencileri etkileyen ya da rahatsız eden her türlü şey oluyor. Hoşlanmadıkları hiçbir şeyden korunamazlar ve korunmamalıdırlar. Bazı çocuklar beden eğitimi dersine giderek utanıyor, o zaman beden eğitimini müfredattan çıkarmalı mıyız? Bazı çocuklar tarih dersinde öğretilen belirli şeylerden rahatsız oluyor, öyleyse tarihi müfredattan çıkarmalı mıyız? Bazı çocuklar matematikte iyi olmadıkları için utanıyor, o zaman matematiği müfredattan çıkarmalı mıyız? Bir öğrenciyi utandıracak veya rahatsız edebilecek her şeyi müfredattan çıkarırsak, artık okul olmazdı. Öğrencileri onları rahatsız eden her şeyden korursaydık, o zaman sorunlarla nasıl başa çıkacaklarını öğrenemezler ve yetişkinler gibi davranamazlardı.

Kanımca, okul namazını yasaklamak, abartılı bir ‘politik doğruluk’ vakasıdır.