Irak’taki Asker Saldırısı Bataklıkları Derinleştirecek

Görünüşe göre Başkan Bush, Irak’ta görev yapan Amerikan askerlerinin sayısında geçici bir artış açıklayacak. Başkan, işgalin başından beri verdiği bir dizi yanlış karara karmaşıklık katıyor. Amerikan birliklerindeki artışın kendi yarattığı bir sorunu nasıl çözebileceğini hayal etmek zor mu?

Beş yıldızlı General Douglas MacArthur’un Asya konusunda uyardığı aynı hatayı yaptık: Asla Asya’da bir kara savaşına karışmayın. Başkanlar Kennedy ve Johnson tavsiyeye aldırış etmediler ve gerisi tarih. Şimdi bir kez daha, intihar bombacılarının bir fincan kahve kadar yaygın olduğu bir Arap ülkesinde bir kara savaşına bizi gönüllü olarak (ABD hiçbir zaman doğrudan veya dolaylı olarak kötü Saddam Hüseyin tarafından saldırıya uğramadı) dahil eden bir Başkanımız var.

General MacArthurs’un tavsiyesinin temeli, Asya’da hayatın ucuz olmasıdır. Ülkemiz yorulacak, muhalefet can kaybetmekten yorulmadan önce halkın çabalarını sürdürme iradesi azalacaktır. Aynı tavsiye, Asya için olduğu gibi Orta Doğu için de geçerlidir. Saddam Hüseyin Irak ve Mollalar İran, 1980’lerde İran-Irak savaşında birkaç yüz bin kişiyi kaybetti ve kaybı hissetmedi. ABD savaş sırasında Saddam Hüseyin’i açıkça destekledi ve silah ve istihbarat bilgileriyle devreye girerek İran’ın zaferini engelledi.

Cumhurbaşkanımız ise bu çabayı başlatan kişilerden çok kötü tavsiyeler almaya devam ediyor. Neler olduğunu anlamak için tarihe bakalım. Saddam Hüseyin, dünyanın o bölgesindeki diğer tüm zorbalar gibi bir zorbaydı. Goggle Hama Katliamı ve Suriye liderliğinin 1982’de on binlerce kişiyi nasıl öldürdüğünü göreceksiniz. Mollalar İran’ı ele geçirip Şah’ı devirdiğinde, sonuç olarak belki birkaç yüz bin kişi öldü.

Tüm bölgenin tarihi bir şiddet, istikrarsızlık, anarşi ve belirsizliktir. Bu basit cümleyle Cumhurbaşkanlarımızın Irak’ta bir demokrasi kurmak istemesinin neden işe yaramayacağını anlayacaksınız. Orta Doğu’daki her ülke, üyeleri birbirine karşı toleransı düşük olan ve doğası gereği değişken olan bir toplumu yöneten istikrarsız bir rejime sahiptir. Başkanımız, demokratik ilkelerimizi Irak halkına dayatmada başarılı olsaydı bile, savaşan gruplar arasında yeni bir denge kurulacağından, tüm sistem zorunlu olarak birkaç aydan bir veya iki yıla kadar dağılacaktı.

Bu George Bush’un hatası değil. Irak’taki günlük durumun gerçekliği konusunda yanlış yönlendirilmesine izin verdi. Danışmanları onu sefil bir şekilde yüzüstü bıraktılar ve danışmanlarını ne ile uğraştığını anlayacak kadar çabuk değiştirememekle Amerika’da başarısız oldu.

Kongre değil, tüm Amerikan Başkanlarının öncelikli amacı, ülkemiz için çıkarlarımızın ne olması gerektiğini belirlemektir. O halde Başkan, çıkarlarımızı ilerletmek için politika oluşturmalıdır. 1990’daki ilk Irak işgalinin Sovyetler Birliği’nin çöküşünden kısa bir süre sonra gerçekleşmesi tesadüf değil. Bu noktaya kadar Ortadoğu politikamız Sovyet nüfuzunu ve PETROL ZENGİNİ Ortadoğu’nun egemenliğini önlemekti.

Sovyetler Birliği’nin çöküşü ile politikamız, bölgedeki herhangi bir ülkenin bölge üzerinde hegemonya oluşturmasını ÖNLEMEK haline geldi (nedeni PETROL olması). Bu Saddams SIN idi. Kuveyt’i işgal ederek ve dolayısıyla Suudi Arabistan’ı etkisiz hale getirerek bölgenin petrol zenginliğini kontrol etmeye çalıştı. Bu ne pahasına olursa olsun önlenmeliydi. 1990’da, bölgenin petrol istikrarına bir tehdit olarak Saddam’ı ortadan kaldırmak için ABD öncülüğündeki bir koalisyonun maliyeti oldu ve bu nedenle ilk Başkan Bush Bağdat’a hiç yürümedi. Saddamların Kuveyt’ten çıkarılması, hegemonyanın yaratılmamasını sağlamak için yeterliydi.

Her nasılsa mevcut Başkan Bush bunu aklına getirdi Saddam hala bölgenin istikrarına bir tehdit oluşturuyordu ve bu nedenle yeniden işgal etti. Bunu yaparken Pandoras Box’ı açtı. Bu kutu bir kez açıldığında, bunun nasıl sonuçlanacağını kimse kesin olarak tahmin edemez. Kesinlikle pek çok şey yaptık, hiçbiri bizim lehimize değil:

1) İran’ı güçlendirdik ve cesaretlendirdik. Artık İran’ı nükleer programını sürdürmesi için işgalle tehdit edecek durumda değiliz. Tehditlerimizi destekleyecek güç yapımız yok.
2) Suriye’yi İran’la aynı şekilde güçlendirdik.
3) Çatışmaya dürüst bir üçüncü taraf olarak kendi imajımızı zayıflatarak Arap-İsrail durumunu daha da kötüleştirdik.
4) Irak’ı bir ülke ve işleyen bir devlet olarak, aklımızda bir oyunsonu olmadan istikrarsızlaştırdık.
5) İkinci Dünya Savaşından bu yana itibarımızı ortaya koyduk ve müttefiklerimizin gözünde en düşük saygı düzeyindeyiz.
6) Bu gezegenin ahlaki kılavuz gücü olarak konumumuz tehlikede.
7) Nasıl bitireceğimizi bilmediğimiz bir savaş başlattık.

Başkanın HEMEN yapması gereken şey, nerede olduğumuzu anlamaktır. Bu yüzden son seçimde Kongre’yi kaybetti. Amerikalılar asla oturmazlar veya boş yere seyretmezler. Biz aktif bir milletiz. Başkan yeterince hızlı hareket etmiyorsa, insanlar başkalarını kim seçecek?

Mevcut birliklerimiz, hem polis hem de askeri olmak üzere yalnızca Irak kuvvetlerini eğitmek için kullanılmalı ve hükümetini zaten yendiğimiz bir ülkede savaşçı olarak hareket etmemelidir. Başkan ilave asker göndermeyi zorunlu bulursa, yine bu ek güçler müdahale etmek için değil, sadece Irak kuvvetlerini eğitmek için kullanılmalıdır. Bu, Müslüman’ın Müslümana karşı olduğu ve mezheplerin mezheplere karşı olduğu bir İÇ SAVAŞ değildir. Bu Katoliklere karşı Protestan veya Yahudi’ye karşı Arap ile ilgili değil. Bunların hepsi aynı din bağlamında gerçekleşiyor. Hatta aynı mezhepler içinde gerçekleşiyor. Sünni de Sünni’yi, Şii de Şiileri öldürüyor. Böylesi ahlaksız cinayetlere müdahale etmeyi asla umamayız.

Sonuçta biz bir demokrasiyiz, çok karanlığın olduğu dünyada ışığın feneriyiz. Irak’taki devam eden çabalarımız bu ülkeyi o kadar çok zayıflatabilir ki, potansiyel olarak nükleer İran’ın Irak’ın yaratmasını engellemeye çalıştığımız bölgesel hegemonyayı yaratmasına neden olabilir. Bu üzücü bir durum olmaz mıydı? Bir canavarı diğeriyle değiştiriyoruz.

Güle güle ve iyi şanslar