Kızım çok küçükken bir gece dua ediyordu. Durdu ve bana sordu, “Anne, bir gökkuşağı için dua edersem, Tanrı bir gökkuşağı yapar mı?” Peki ne diyebilirim? Kızıldeniz’i ayırabilen herkes, altı yaşındaki bir çocuk için bir gökkuşağı yapabilir. Birkaç saniye etrafta dolaştım ve sonra ona, evet, eğer inandıysa … Sonra düşündüm, “Ne yaptım? Ya yarın gökkuşağı yoksa? Ya bulut yoksa? Ve eğer var, ya yağmur yağmazsa? Bu küçüğün inancını kırdım! ”
Ertesi gün gökyüzünde bir bulut yoktu. Elbette. Harika. Şimdi annem bir yalancı. Anma Günü idi, bu yüzden saygılarımızı sunmak için mezarlığa gittik. Etrafta dolaşıyorduk ve onun gökkuşağı duasını unutmuş olduğunu ummuştum. Görünüşe göre vardı, ama ben yapmadım. Kutsal yazılar, eğer inanıyorsanız, İsa’nın (Yeshua’nın) adını sorarsanız, temelde Tanrı’nın size dua ettiğiniz şeyi verdiğini söyler. O mezarlıktan geçerken bazı endişe verici düşüncelerim vardı. Sonra fıskiyelerle sulanan bir bölüme geldik. Bakın, Robin’in gökkuşağı vardı, tıpkı gün gibi sade. Sanki Tanrı, “Gördün mü? İnancın az. İmkansız görünse bile, bunu gerçekleştirebilirim.” Diyor gibiydi. Hikayenin orada bitmesini dilerdim ama olmadı. Onu gördüm, ama daha sonrasına kadar ne olduğunu göremedim. Tanrı’nın duasına cevap verdiğini göstermek için bunu tanımadım.
Onun küçük basit duası benim için büyük bir ders oldu. Anlaşılan benim için duasını yanıtladı. Kutsamayı kaç kez kaçırdım? Şimdi ne şekilde olursa olsun cevaplanmış duaları arıyorum.
Duvarla buzdolabı arasına atılan yulaf ezmesi için onu affedeceğimi tahmin ettim. Ve komşuya yüzünde “küf” olduğunu söylemek. Ve “huh, uh … hayır anne, böyle söyledin” diyerek, konuşmada biraz fazla kibar olmaya çalışıyordum. Ve salonu yapışkanlı kadınsı peçetelerle duvar kağıdı yapmak … Ah … O günleri özlüyorum.
2005 Dianne James
GIPHY App Key not set. Please check settings