Beni İğnelemeyi Bırakın!

Bazen hiçbir şey yapmadan önemli bir şeyi başarmak mümkündür. Aslında ben bir şey yaptım. Ben direndim. Bunun önemli olduğunu düşünüyorum. İşte benim hikayem.

Arkadaşlarımın çoğu yıllardır deliniyor ve dövme yaptırıyor. Çok büyük. Her mahallede en az bir bodypiercing / bodyart yeri vardır. Görünüşe göre bu günlerde taverna sayıca üstünler. Doğal olarak, benim de dahil olmamı istiyorlar.

“Hadi Mike” derler. “Eğlenceli! Bağımlılık yapıyor! Ne? İğnelerden korkuyor musunuz? Acı iyi geliyor! Ve bittiğinde, göstereceğiniz bir şey var!”

Kendimi giderek daha az arkadaşlarıma benziyor buluyorum çünkü küçük hayvanlar, ölüm ve kaligrafi metinler için bir insan tabelası değilim. Durumu daha da karmaşık hale getirmek için, her odadaki ışığı her yerde küçük metal parçalarını yansıtan ışık almıyorum. (Ve her yerde demek istiyorum!) Ama paylaşacak bir sırrım var. Buna kısaca değineceğim.

Maaş çeklerini bu çembere harcarken, tıpkı benim gibi kendimden sessizce tatmin oldum. Arkadaşlarıma güvensizlikten yapmalarını önermiyorum. Belli ki bazıları öyle, ama çoğu, ebeveynlerinin yapmamalarını söylediği için başladı. Ben annenin oğlu değilim, ama bunun nasıl bir sebep olduğunu bilmek istiyorum.

İnsanlar paketçi değildir. Tamam, bu doğru değil. Ben bir paketleyiciyim Çok fazla şey saklıyorum. Ama demek istediğim bu değil. Packrat’ların daha parlak nesneler için paketlerindeki bir öğeyi takas ettikleri gerçeğinden bahsediyorum. Ben de yapıyorum, ama beni tekmeleyen, arkadaşlarımın elli dolarlık banknotları bir başka parlak metal parçası ya da bir başka karalanmış deri parçasıyla nasıl takas ettikleri.

Şimdi, kimse şikayet ettiğimi düşünmeden önce, seçme özgürlüğüne inandığımı belirtmeme izin verin ve bu onları mutlu ediyorsa, onları durdurmayacağım. Ne? Beni dinleyecekler mi? Dövmesi olmayan erdemli biriyim, unuttun mu? Nasıl olduğunu nasıl bilebilirim?

Benim açımdan, öğrenmeme gerek yok. Her şeyi bir kez deneme fikrinin kölesi olmanın gerekli olduğunu sanmıyorum. Denemeye gerek duymadığım bazı şeyler.

Son zamanlarda, bazı arkadaşlarım saplantılarının kendilerine karşı işlediğini anladılar. Hâlâ çocuksuz bekarım ama arkadaşlarımın çoğu ya evli ya da bekar ebeveyn. İşte zorluk burada devreye giriyor.

Bazı arkadaşlarımın altı ile dokuz yaş arası çocukları var. O yaş civarında çocuklar, ebeveynlerini biraz daha insan olarak fark etmeye başlarlar. Onlara bebekken yaptıklarından farklı bakıyorlar. Çoğunlukla, çünkü bugün çocuklar inanılmaz derecede hızlı büyüyorlar. Çocukluğumuzdan çok daha hızlı, bu yüzden her şeyi daha çabuk fark ediyorlar. Son zamanlarda fark ettikleri şey anne ve babanın dövmeleri ve piercingleri.

İşyerinde bir kadın geçen hafta bana dokuz yaşındaki kızını neden “tıpkı annem gibi” salona götürüp dilini deldirmeyeceğine nasıl ikna edeceğini bilmediğini söyledi.

İşte sırrım. Doğal bir insan olmaya inandığım için dövmelere ve piercinglere direndim. Sanırım metal ve mürekkep sadece arkadaşlarımın dış güzelliğini azaltmaya hizmet ediyor ve içlerindeki kişiliği geliştirmeye hiçbir şey yapmıyor. Bu yüzden vücudumu birinin tuvali için kullanmam için bir neden göremiyorum.

Arkadaşlar çok miyop olabilir. Çocuklarını tam anlamıyla oldukları gibi güzel gördükleri için, çocuklarının hepsinin öfkeli olduğunu görmek istemiyorlar, ama kendilerini çifte standartta tutuyorlar. Biraz vücut sanatı bulmam için beni cesaretlendirmeye devam ediyorlar ve ben direnmeye devam ediyorum.

Neden bu kadar uzağım? İğneden gerçekten korkuyor muyum? Hayır tabii değil. Ben bir çocuk Freddy Krueger gibi giysi iğneleri ve dikiş iğneleriyle oynayıp parmak eklemlerimin tepesine iten kişiyim. Aynı zamanda, kolundan bükülmüş iğne dikme hilesi de yapardım. Fark şu ki, bu sadece benim için oyundu ve bir moda ifadesi yapmaya çalışmıyordum.

Bir kişinin değerlerine bağlı kalması ve akran baskısına teslim olmaması gerektiğini söyleyen bir felsefem var. Piercing ve dövmeler arkadaşlarımı boş cüzdanlardan ve çocuklarının zor sorularından başka bir şeye götürmedi.

Belki bir gün okulda yaptığım gibi tüm parmaklarımın arasından iğnelerle işe gideceğim. Bu onlara gösterecek!