Yüksek Sesle Yaşamak

Böyle Bir Fırsata Atlarsın, Değil mi?

Yani seçim burada. Şimdi burada durabiliriz ve bu yaşamın macerasına daha fazla adım atamayız, kafamızın içindeki hikayeli korkularla sersemlemiş, nefis duygudan, doymuş ifadeden ve niteliksiz özgünlükten, en azından bir seviyede, içten farkında olarak. , seçimimizle terk ettiğimiz şeylerden, şimdi ve sonsuza dek, bu ana, sadece bu ana kaybettik. Ya da, başları eğilerek, hayatın gizemine doğru yürüyebiliriz, yaşamı tüm iniş ve çıkışlarıyla, görünürdeki zaferleri ve başarısızlıklarıyla kucaklamaya istekliyiz, yalnızca bol miktarda kafa kafaya, nefessiz, yüksek sesle yaşamanın tatmin edebileceğini bilerek . Hayata tam rızamızla gelen geniş özgürlük olmayı seçiyoruz ve bu maceraya gözlerimizi kocaman açıp göklere yükselterek giriyoruz, yüreklerimiz EVET’in mihrabı üzerinde çıplak bırakılıyor.

Seçim çok yüklü bir kelime, özellikle de hiçbir seçeneğiniz olmadığını düşündüğünüzde, sonuçta, bir seçeneğiniz olduğunu hissederseniz, böyle bir yaşam için fırsata atlarsınız, değil mi? Tabağa çıkıp hayatı kafa kafaya, nefessiz, anlamlı bir şekilde yüksek sesle yaşamaktansa, sessiz çaresizlik yaşamlarını gerçekten seçmemiz mümkün mü?

Böyle bir seçim yapmak için ne gerekir? Hikaye dolu korku dünyamda hapsedildiğimde, bu bir seçim gibi görünmüyordu. Daha çok bir ömür boyu hapis, tepki, deneyim olayı, tepki, deneyim devasa bir büyüleyici döner kapı gibi geldi. Dramadan, bir sonraki ayakkabının düşeceği sürekli korkudan kurtulamıyordum. Kapıya yakalandığımı, dönüp durduğumu bile bilmiyordum. Bu atlıkarıncanın hayat olduğunu düşündüm. Sorulsaydı, sana söylerdim, bunu asla seçmezdim!

Konfor, eski kalıplarımda beni sıkıştırdı. Bilinen bir hileci. Sinsice sizi hayatın her zaman çok daha kötü olabileceğine inandırır. Yandaki otlak daha yeşil olabilir, ancak otlarla, yılanlarla ve deliklerle dolu. Hileci, “Tanıdık olduğunuz yerde, bölgeyi bildiğiniz ve ne bekleyeceğinizi bildiğiniz yerde burada kalın” diyor. Rahatlık, korkunun koruyucusudur. Eğer güvenlik ve rahatlığa bu kadar aşık olmasaydım, hayatı tamamen yüksek sesle yaşama şansına daha istekli olurdum.

Ben seçiyor muydum? Eski ben itiraf etmekten nefret etse de, evet, öyleydim. Korku çerçevesinde seçim yapıyordum ve kontrolün elinde olduğunu bilmiyordum. Seçimim bilinçsizdi, ama seçimdi.

Bunu yazarken, dönüm noktasını, hayatın değiştiği o anı, bir şeyin yerine oturduğu ve artık kişisel statükomumu sürdürmeye istekli olmadığım anı, daha az gidilen yolu seçtiğim anı hatırlamaya çalışıyorum. ve özgürlüğe giden yolda yürümeye başladı. İş yerinde kalpsiz muameleye karşı durmayı seçtiğimde, istifamı teklif ettiğimde, programa olduğu gibi devam etmek istemediğimde hakikat anım geldi. Seçim bilinçliydi, ancak bunu yapmanın ne anlama geldiğini tam olarak anlamadım. Yüksek sesle yaşamayı seçmek, ilk geziden sonra daha kolay hale gelir ve mağdur-mahallesi eskisinden çok daha ağırdır.

Bu hayat yüksek sesle yaşandı, hepimizin istediği, hayalini kurduğumuz ve seçmediğimiz için merhametsizce kendimizi yeniyoruz. Sessiz çaresizlik yaşamları seçtiğimizi biliyoruz. Biliyoruz. Ne kadar denesek de kendimizden uzun süre saklanamayız. Bağırsaklarımızda, tekrar yapıyorsun diyen o hissi her hissettiğimizde, kendimizi hayal kırıklığına uğratanların biz olduğumuzu biliyoruz. Derin bir seviyede, döner kapıya yakalandığımı daha farkına bile varmadan biliyordum.

Drama olarak hayatım bir ömür öncesine benziyor ve yine de, daha dün, kendimi düğümler halinde gergin ve duyarsız buldum, ancak çok daha küçük düğümler, hiçbiri olmayan düğümler. Düğümler uzun sürmedi. Neler olduğunu görecek kadar uzun süre durduğum anda, benim görme ve kabullenmeyle çözüldüler. Yine de, sakinliğe girmenin bir yolunu bulmuşlar, farkındalığa yol açmışlar ve beni değerlerine ikna etmeye çalışmışlardı, ama yine de seçtim. Nefes nefese ve Tanrıların zarfının kenarında bir hayat yaşamayı seçtim. Ayak bileklerimden sarkan korku parçaları varken bunu yapamam. Bazen ona küçük bir tekme atıp sallamalıyım, tıpkı banyosundan sallanan bir köpek yavrusu gibi, başının üstünden sarkık kuyruğunun ucuna kadar kıpırdıyor. O küçük köpek gibi sallayabilir ve bizi büyüsüne hapseden korkuyu ortadan kaldırabiliriz. Tek yapmamız gereken seçmek ve sarsıntının başlamasına izin vermek.

Ya bir iblis, bir gece, yalnızlığın içinde peşinden sürünse ve şöyle dese: Yaşadığın bu hayat senin tarafından ve sayısız kez daha yaşanmalı; ve her acı, neşe, düşünce ve iç çekiş aynı sırayla size tekrar gelmelidir. Ebedi kum saati tekrar tekrar dönecek ve onunla birlikte tozun tozu! Kendini yere atıp dişlerini gıcırdatıp o şeytanı lanetleyecek misin? Yoksa cevap verir misin, Daha ilahi bir şey duymadım mı? Friedrich Nietzsche (Alman klasik bilim adamı, filozof ve kültür eleştirmeni, 1844-1900)