Son zamanlarda üçüncü bir dünya ülkesine seyahat etme ayrıcalığına sahip oldum. Az gelişmiş bir ülkeden bahsederken “ayrıcalık” kelimesini kullanmanın tutarsız görünebileceğinin farkındayım; ancak aksini kanıtladı.
Batı Afrika, Gana’ya seyahat eden eşim ve 16 yaşındaki oğlumla birlikte on dokuz kişilik bir grubun parçasıydım. Bu, yabancı bir ülkeye ilk defa gitmeme rağmen, ilk kısa süreli Misyon gezimdi.
Ana odak noktamız, çeşitli köylerdeki kilise liderlerini eğitmek ve eğitmenin yanı sıra yerel halk için tıbbi tedavi sağlamaktı. Oradaki birçok insan İngilizce’yi anladı; ancak bizim Amerikan lehçemizi anlamakta güçlük çektiler. Bu nedenle, tüm öğretim veya eğitim bir tercüman yardımı ile yapılmıştır.
İlk öğretmenlik görevimde, yaşamak için ne yaptığımı açıklamam istendi. Başkalarının “eşyalarını” organize etmesine yardımcı olacak kadar çok az şeye sahip olan insanlara nasıl açıklarsınız? Temas kurduğumuz insanların çoğu küçük, beton veya çamur kulübelerde, su akmadan yaşıyordu. Yemeklerini açık ateşte pişiriyorlardı ve sadece birkaç değişik giysiye sahiptiler.
Gün be gün etrafıma, senin ve benim aşırı yoksulluk olarak düşündüğümüz şeylere bakardım. Yine de Ganalılar memnun ve hatta mutlu insanlar gibi görünüyor. Çocuklarım küçükken onlara, halihazırda sahip oldukları şeyler için memnun olmanın minnettar olmak olduğunu öğrettim. Ganalılar bu prensibi alıyor gibi görünüyor.
Bu yolculukta beni en çok şaşırtan şey, ayrılmanın ne kadar zor olduğuydu. Bu insanları sevmeye başlamıştım ve onları terk ediyormuşum gibi hissettim. Çok az var ve bende çok var. Bu deneyimin hayatımı değiştirdiğini söylemek yetersiz kalıyor.
Gezimizin odak noktası Gana halkını kutsamak olsa da, en büyük nimeti alan benmişim gibi hissettim. Evinize ve sahip olduğunuz hayata bakarken, umarım her gün deneyimlediğiniz inanılmaz bolluk ve nimetleri görürsünüz. Biliyorum.
GIPHY App Key not set. Please check settings