Penaltı Atışları: Puanlamadan Nasıl Emin Olunur?

Kupa son düdüğü çalıyor. Her biri bir. Uzatmalar oynanır ancak kimse gol atmaz. Hakem penaltı atışını işaret eder. Şimdi her iki taraftan 5 adam çıkıp topu fileye sadece bir kez koymak zorunda.

Bu, uykularında yapabilecekleri bir şey ama en azından biri özleyecek. Son derece yetenekli ve yüksek ücretli yıldızların kendilerine şan kazandıracak hayati çekimi kaçırmaları nasıl mümkün olabilir?

Bu, erkeklerin ve kadınların yüzyıllardır yaşadığı bir ikilemdir.

Bir okçuluk yarışmasını kazanmanın baskıları hakkında yazarken, MÖ 3. yüzyıl Taocu yazar Chuang-Tzu, işe değil de ödüle odaklandığımızda becerimizin avantajını kaybettiğimizi söyledi. Dedi ki: Bir kil tekneye ateş eden bir okçu, yeteneği engellenmeden, çaba harcamadan ateş eder. Ödül bir süsle değiştirilirse elleri titremeye başlar. Altına değiştirilirse, kör olmuş gibi gözlerini kısar. Yetenekleri bozulmaz, ancak dış ödülün varsayılan değerinin vizyonunu bulanıklaştırmasına izin verdiği için onlara olan inancı azalır.

Elbette, kazanmanın ödüllerinden etkilenenler sadece futbol yıldızları ve şampiyon okçular değil.

Herhangi bir iş görüşmesinde en savunmasız anın, belki de uzun ve zorlu bir sürecin ardından, bir tarafın bir anlaşmanın ödülünü ulaşabileceği bir yerde görmesi ve zihinsel olarak kendilerini bitiş çizgisi. Bir Hint atasözünün dediği gibi: Dövüşün sonunda kaplana dikkat edin. Bu, uzaklaşıyormuş gibi görünüp rakibinin gevşediğini hissettiği an, kaplanın dönüp saldırdığı andır.

Bir müzakerede, deneyimli bir müzakerecinin kullanabileceği en akıllıca hilelerden biri Salam numarasıdır. Bu, müzakere sırasında önemli bir tavizin reddedildiği, ancak sonunda yavaş yavaş kabul edildiği zamandır, çünkü daha az deneyimli müzakereci korumasını gevşetir. Sanki salam sosisi, her seferinde bir dilim veriliyor, ta ki siz nerede olduğunuzu bilmeden sosisin tamamı yok olana kadar.

Tüm bu testlerde son anda başarısız olmamızın nedeni dikkatimizin dağılmasıdır. Kısacası, odağımızı kaybediyoruz.

Elimizdeki göreve odaklandığımızda, tüm dikkatimiz ona yönelir. Geçmişten gelen unutulmaz anıları ve gelecekle ilgili cezbedici düşünceleri bir kenara bırakıyoruz. Kendimizi burada ve şimdi olanlara açıyoruz.

Odak kelimesi doğrudan bir ocak veya ateş anlamına gelen Latince odak kelimesinden gelir. Elektrik öncesi günlerde yangın evin tam ortasındaydı. Bugün evlerinde ateş yakacak kadar şanslı olanlar, bir kış akşamında kükreyen bir odun ateşine veya parlayan közlere bakıp kendinizi rüyalarınızda kaybedebileceğiniz anı bilirler.

Gerçekte iki tür odak vardır: sert ve yumuşak.

Yoğun odaklanma, tek farkında olduğunuz, önünüzde olan şey olduğunda konsantrasyon veya tünel görüşüyle ​​aynıdır, tıpkı 100 metrelik bir sporcunun diğer her şeyi dışlayarak yolundan aşağıya bakması gibi.

Sıkı odaklanma durumuna girmenin iki yolu vardır. Biri fiziksel olarak hareketsiz kalmaktır. Diğeri ise tüm dikkat dağıtıcı unsurları ortadan kaldırmaktır. Çevrenizdeki her şeyi bir kez karaladığınızda, geriye kalan tam odaklanmaktır.

Yumuşak odak farklı bir kaliteye sahiptir. Aynı zamanda tek fikirli daldırma, sıfır noktalı uyarılma ve serbest akışlı düşünme olarak da bilinir.

Düşüncelerinizi lazer benzeri bir şekilde hedefinize odaklamak yerine, tüm çevrenizi dahil etmek için farkındalığınızı rüya gibi bir şekilde genişletirsiniz. Zamanı ve yeri ayarlarsınız. Hatta ilişkisiz bir şekilde kendinizin farkına varırsınız.

İyi bir yumuşak odak egzersizi, kendinizi rüzgârda yüzen mavi bir tüy olarak hayal etmektir. Hedef yok, zaman yok, engel yok. Kendinizin farkındasınız ve özgürlük ve imkanlar duygusuna doğru genişliyorsunuz.

Zamanın durduğu ve artık bir anlamı kalmadığı, saatlerin dakikalar gibi, dakikaların saatler gibi geçtiği andır.

Daniel Coleman’ın akış dediği şey: bir unutkanlık hali, ruminasyon ve endişenin tersi. Sinirsel işgal öncesi kaybolmak yerine, akış halindeki insanlar eldeki göreve o kadar emilirler ki, tüm öz bilinçlerini kaybederler, küçük meslek öncesi sağlıklarını, faturaları, hatta günlük yaşamın iyi halini bırakırlar.

Odaklanmanın sırrı da budur: İşi amacına ulaşmak için değil, uğruna yapmak.

Charles Cameron ve Suzanne Ellusor, Tanrıya Şükür Pazartesi adlı kitaplarında, bir kar fırtınasının ortasında bir tapınağın basamaklarından kar süpüren bir Zen keşişini gördüklerini anlatıyorlar. Ne kadar kar yağarsa, o kadar çok süpürdü. Keşiş kar basamaklarını açmayı veya fırtınayı dövmeyi beklemiyordu. Hiçbir şey beklemiyordu. Eylemlerinin sadeliği, sonuçtan çok, yapmaya değer, işlemden çok tamamlanmaya değer kılmak için yeterliydi.

Zenning dedikleri budur ve tüm başarının kalbinde yer alır.

Herhangi bir girişimde başarısız olmanın gerçekten sadece iki yolu vardır. Biri pes etmektir. Diğeri ise çok uğraşmaktır. Son engelde, son düzlükte ya da berabere kalan bir oyunda son atışı yapmak üzereyseniz, sadece yavaşlamayı, bırakmayı ve kendinize güvenmeyi öğrenmeniz gerekir. İşte o zaman size açılan tüm enerjileri keşfedeceksiniz ve başarı kesinlikle sizin olacak.