Bu makale tamamen uçaklarda uçma korkusuyla ilgili. Bu korku veya fobiniz varsa, yalnız değilsiniz. Ben de bu deneyimden tam olarak zevk almıyorum ve on sekiz yaşına kadar hava yoluyla seyahat edebilecek kadar cesareti toplamayı başaramamıştım. Umarım okumayı beğenirsiniz.
Şahsen, yaptığım her şeyin kontrolünü elimde tutmayı seviyorum. Herhangi bir tehlikeden uzak duruyorum ve asla hız trenleri gibi şeyler için bir şey olmadım. Teknemi sallamak için o özel heyecana ihtiyacım yok. Bazıları bana pısırık diyor ki bu muhtemelen doğrudur. Bu nedenle hava yoluyla seyahat etme düşüncesi beni tam olarak heyecanlandırmadı, itiraf etmeliyim ki canlı gün ışığı benden kaçtı. Bir araba kullandığımda bir kontrol unsuruna sahibim, uçak herhangi bir nedenle düşerse, hayatım bitebilir. Ben pilot değilim, uçağa herhangi bir servis gözlemleyemiyorum ve geçmişini bilmiyorum.
Çoğu insan gibi ben de uçakla seyahatin en güvenli seyahat şekli olduğunu okumuştum. Bil bakalım ne oldu, umrumda değil, yine de araba kullanmayı tercih ederim.
Son zamanlarda Lost adında bir televizyon dizisi var. Harika bir program olduğunu düşündüm ve her bölümü izledim. Yine de uçma fobime yardımcı olmadı.
Lost’un popülaritesi nedeniyle, o zamandan beri insanların bir uçak kazasından nasıl kurtulduklarını anlatan birçok gazete makalesi var. Keşke hikayelerini hiç okumasaydım, çünkü sadece yaşadıkları korku ve dehşeti hayal edebiliyorum.
Son uçak yolculuğumda, uçak kalkarken başıma çok eğlenceli bir şey geldi. Kalkış ve iniş benim için her zaman tüm deneyimin en kötü yönleridir ve en çok korktuğum yer burasıdır. Pistte ilerliyoruz, hızlanıyoruz, yardımcı olacağını umarak kol dayanağını sıkıca kavradım ve çok şükür uçak havaya yükseldi. Yanımdaki koltukta oturan kişi daha sonra elini geri alıp alamayacağını sordu. Kol dayamasını tutmuyordum ama elini tutuyordum. Üzgünüm dedim ve cesur olmaya devam ettim.
GIPHY App Key not set. Please check settings