Kendimi bildim bileli kışın dışarıda oynamayı seviyorum. Her zaman olabildiğince çok giysi katmanına sarılmayı ve sonra bulabildiğim en sıcak palto, eldiven, şapka ve atkıya doğru ilerlemeyi sevmişimdir. Çocukken dışarıda olabildiğince çok saat geçirdim. Akşam yemeği hazır olduğunda veya hava kararmak üzereyken ailemin beni aramak zorunda kaldığını hatırlıyorum. Giysilerimi çıkarmak ve sırılsıklam ıslak eldivenlerimi ısıtıcının üzerinde kurutmak için isteksizce itaat eder ve çamur odamıza girerdim.
Büyüdükçe her kış dışarıda geçirdiğim boş zamanlarımı geçirmeyi hâlâ sevdim. Sadece karda oynamak yerine, artık saatlerimi yürüyüş yaparak, kayak yaparak ve hatta snowboard yaparak geçirdim. Okuldan eve gitmek, kitap çantamı yatak odama ve yere atmak ve bulabildiğim en sıcak kış kıyafetlerini giymeye başlamak için sabırsızlanıyordum. Bu noktada parmaklarımı o kadar sıcak tutan özel eldivenlerim vardı ki neredeyse kış olduğunu unutuyordum.
Liseden sonra Moğolistan’a servis gezisine çıktım. Orada soğuk olacağı konusunda uyarılmıştım, bu yüzden çantamı yün kazaklar, paçalı donlar, sıcak çoraplar, en ağır ceketim ve bulabildiğim kadar eldivenle doldurdum. Bazen otuzun altındaki hava beni aşağılamak üzere değildi. Ve olmadı. Moğolistan’a indim, ısınmak için fazladan birkaç katman ekledim ve o ülkede geçirdiğim zamanın tadını fazlasıyla çıkarmaya başladım. Günlerim hastaneleri ve yetimhaneleri ziyaret ederek geçti.
Başkentin hemen dışındaki bir yetimhane, bana ve diğer Amerikalıların çocukları oyun oynamaya götürmesine izin verdi. Yetimlerin gözetmeni, çocukların haftalardır dışarı çıkmadığını söyledi. Bu yorumla öfkenin arttığını hissettim ve bu çocuklarla açık havada oyun oynadığımız zamanı unutulmaz kılmak için her zamankinden daha kararlıydım. Çocukları binadan çıkıp oyun alanı olarak bildikleri boş otoparka girerken görmeye hazır değildim. Her çocuğun bir bahar ceketinden başka bir şey giymeden dışarı çıkmasını yakından izledim. Eldiven, şapka, atkı veya çizme yok.
O gün çocuklarla dışarıda oynadığımız için gözlerime ve kulaklarıma inanamadım. Soğuktan şikayet etmelerini bekledim ve eve dönmek istedim. İki saat içinde bir çocuğun amirine şikayet ettiğini hiç duymadım. Çocuklar benim ve arkadaşlarımın giydiği eldivenler ve şapkalarla bile aşamalı görünmüyordu.
Sonunda o öğleden sonra eldivenlerimi diğerlerinden biraz daha soğuk görünen küçük bir kıza verdim. Birkaç dakika sonra soğuk parmaklarıma gelen acıyı görmezden gelmeye çalıştım. Sonra iğneyi görmezden gelmeye çalışmak yerine, onu kucaklayacağıma ve yıllar boyunca giydiğim bütün sıcak eldiven çiftlerine minnettar olacağıma karar verdim.
GIPHY App Key not set. Please check settings