Bu hafta bana ilginç bir şey oldu. Birisi için bir hediye yaptım ve kesinlikle sevdiler. Haykırıp hayranlık duyduklarında, yapmamın uzun sürüp sürmediğini sordular. Omuz silktim ve “Sadece birkaç saat” dedim – aslında üzerinde 30 saatten fazla çalıştım. İçine bir sürü yüreği ve ruhu döktüm. O zaman neden azalttım? O armağan için ne kadar çaba sarf ettiğim konusunda neden yalan söyleme ihtiyacı hissettim?
İtiraf etmeliyim ki, bu soruyu uzun uzun düşünmem gerekiyordu. Farkına vardığım şey, hala hayatımın çoğuna hakim olan modeli takip ettiğimdir. Işığımı saklıyorum. Şu şarkıyı biliyorsun, “Bu Benim Küçük Işığım, Parlamasına İzin Vereceğim mi?” Kaçımız “ışıklarımızın” parlamasına izin vermekten korkuyoruz? Kaçımız kendimizin büyük bir bölümünü geride tutuyoruz?
Belki de palavracı olmaktan korkuyoruz. Kimse kendini beğenmiş, gururlu bir insanı sevmez. Küçük yaşlardan itibaren anne babamız bize alçakgönüllülüğü ve alçakgönüllülüğü öğretir ki bu kendi başına kötü bir şey değildir. Ama çizgiyi nereye çekeceğiz? Kendi başarılarımızdan gurur duymamıza hiç izin verilmiyor mu?
Yeteneklerimizi dünyayla paylaşmakla gösteriş yapmak arasında çok büyük bir fark var. Hayatıma dönüp baktığımda, klasik bir başarısızlık görüyorum. Hiçbir şey başaramayacağım için değil, kendi yeteneklerim ve güçlerimden utandığım ve utandığım için. Onları reddettim ve mümkün olan her fırsatta sakladım. Bu hediyeleri dünya ile paylaşsaydım dikkatleri bana çekerdi, dikkat kabul etmeye değmezdim. Belki ben de alay etmekten korkuyordum. Yüreğimi ve ruhumu dünyayla paylaşsaydım gülünecek miydim yoksa dalga geçecek miydim? Hiçbir şey güvenimi reddedilmekten daha hızlı düşüremez. Belki de aynı deneyimleri yaşadınız? Yeteneklerinizi paylaşma konusunda tereddütleriniz oldu mu? Işığınızı mı saklıyorsunuz, kendinizin önemli bir parçasını mı tutuyorsunuz?
Işıklarımızı saklamaya nasıl cüret ederiz? Saklanacak bizim değiller. Bize sevgi dolu bir Işık Tanrısı tarafından verildi – içimizde parlayan ışığın aynısı. Her birimizin küçük bir İlahi kıvılcımı var. Kendimizin bu parçasını inkar ederek, içimizdeki Tanrı’yı da inkar ediyoruz! Kendimizi dünya ile paylaşma sorumluluğumuz var; bizi herkesten daha iyi ilan edecek şekilde değil, başkalarını yüceltecek ve zenginleştirecek bir şekilde. Bunu kendimize borçluyuz, dünyaya borçluyuz ve bunu bize bu armağanları ve yetenekleri bize veren Tanrı’ya borçluyuz. Kullanılmayan bir hediyenin ne faydası var? Açmaktan korkan bir çiçeğin, düşmekten korkan yağmurun, güneşin parlamaktan korktuğunu hayal edin. Bakış açımızı değiştirmeli ve ışıklarımızı gizleyerek kimseye hizmet etmediğimizi anlamalıyız. İfade edilmeyen aşk, hiç de aşk değildir.
Çoğumuz paylaşacak hiçbir şeyimiz olmadığını düşünüyoruz. Günlerimizin çoğunu boş bir kabuk gibi geçiriyoruz. Ancak, hiçbir şey gerçekten boş değildir. Doğa bir boşluktan kaçınır. Ah, bunu Fen dersinden hatırlıyor musun? 😉 Boş hissediyor olsan da, içinde bir şey var. Kaos veya neşe, iyimserlik veya karamsarlık, umut veya şüphe olabilir – ama orada bir şey var. Ne olduğunu beğenmezseniz, düşüncelerinizin gücüyle onu değiştirme yeteneğine sahipsiniz.
Dünya ile paylaşacak bir şeyin olduğunu bilin. Ruhunuzun içine girmeye cesaret ederseniz ve biraz etrafı hissederseniz, uzun süredir unutulmuş bir rüya bulacaksınız. Bir zamanlar sahip olduğunuz bir heyecan duygusu, dünyayı değiştirebileceğiniz ve onu biraz daha parlak hale getirebileceğiniz bilinciniz. O rüyayı geri al. Seni asla bırakmadı, sadece biraz tozla kaplandı. Onu temizleyin ve umut örtüsünüzün üzerine koyun. Onu yeni yaşamla doldurun ve onun Varolmasına izin verin.
Kendini geride tutan tek kişinin sen olduğunu unutma.
GIPHY App Key not set. Please check settings