Bakıcı Ebeveynler, Hak Sahibi Çocuklar

Hak kazanma sorunları olan çocukları talep etmek bugünlerde yaygın gibi görünüyor. Willy Wonka And The Chocolate Factory’deki iğrenç çocuk Veruca Salt, babasının ona ne isterse onu almasını sürekli talep ediyordu (Bir Umpa Lumpa istiyorum! ŞİMDİ benim için al!), Bugün birçok çocuğun oldukça sürekli nakarat istiyorum.! Onu bana ver! Benim için hemen alın! Adil değil gibi ifadelerle ebeveynlerine suçluluk aşılamada ustalar gibi görünüyorlar. ya da beni sevmiyorsun! Ya istediğim ne olacak? ya da sinirlenerek, kapanarak ya da acınacak şekilde ağlayarak.

Neden bu kadar çok talepkar çocuk var?

Olivia, duygularına asla izin vermeyen, bencil, talepkar eleştirel bir anneyle büyüdü. Olivia, iyi bir kız olarak annesinin duygularının sorumluluğunu almayı erken öğrendi. Şimdi, kendisi bir ebeveyn olarak ve annesinin ona yaptığını çocuklarına yapmak istemiyor, diğer tarafa gitti. Talepkar ve bencil olmak yerine, uyumlu ve fedakar. Annesi gibi otoriter bir ebeveyn olmaktan ziyade, müsamahakâr bir ebeveyndir ve uygun sınırlar koymak yerine çocuklarının taleplerine boyun eğmektedir.

Olivia, çocuklarının duygularına çok fazla güvenme eğilimindedir. Yapmaları gereken tek şey bir şey için üzülmek ve kadın onlarla ilgilenmek için yaptığı şeyi bırakıyor. Kırılma, kızgınlık ve öfke duygularını kontrol aracı olarak kullanmayı öğrendiler. Olivia, çocuklarının duygularını ifade etmesini güvenli hale getirdiğinde sevdiğini düşünüyor. Sorun, duygulara sahip olmakla duygularını kontrol aracı olarak kullanmak arasındaki farkı ayırt etmemesidir. Çocuklarının duygularını çok önemsediği için çocukları duygularını ona karşı kullanmayı öğrendi.

Olivias çocuklarının, taleplerini karşılamak için ondan vazgeçmesini sağlamak yerine, Olivia’yı önemsemeyi öğrenmeleri gerekir. Onunla ilgilenmeyi öğrenmelerinin tek yolu, kendine değer vermeyi öğrenmesidir.

Zorlu çocukların yanında olmak zordur. Arkadaşlarını tutmakta zorlanırlar ve yetişkinler olarak kaotik ilişkiler kurarlar. Öyleyse, benmerkezcilik yerine çocuklara bakmayı desteklemek için ne yapmamız gerektiğine iyice bir göz atalım. Otoriter ebeveynlik genellikle uyumlu / bakıcı çocuklar yaratırken, müsamahakâr ebeveynlik narsist çocuklar yaratıyor gibi görünmektedir. Ne otoriter ne de müsamahakâr ebeveynlik, hem çocukların hem de ebeveynlerin en yüksek yararını destekleyen, sevgi dolu ebeveynlik ebeveynliği değildir. Bakıcılar ve alıcılar yaratma döngüsünü kıralım. Ebeveynler olarak şunları öğrenmemiz gerekiyor:

* Kendimizi sürekli olarak çocuklarımızın ihtiyaç ve duygularına teslim etmektense, kendimize sevgiyle bakalım.

* Çocuklarımızın taleplerine her zaman uymak yerine uygun sınırlar koyun.

* Çocuklarımızın duygularını önemsediğimiz kadar kendi duygularımızı da önemsiyoruz.

* Duygularımızın ve ihtiyaçlarımızın ailemize görünmez olmasına izin vermeyin.

* Reddedilmekten kaçınmak için çocuklarımıza teslim olmaktansa onların reddini kabul edin.

* Çocukların ilgilenilmesi gereken duyguları ile manipüle etmek için kullanılan hisler arasındaki farkı anlamayı öğrenin.

* Verilen kabul edilmekten ziyade takdir edilmeyi ve saygı görmeyi bekleyin.

Otoriter ebeveynliğe dönmek meselesi değil. Bu bir saygı ve şefkatle muamele görmeyi beklemek meselesidir. Çocuklarınız size kendinize davrandığınız gibi davranmayı öğrenecekler. Duygularınızın ve ihtiyaçlarınızın görünmez olmasına izin vermezseniz, onlara dikkat etmediğiniz veya onları sizin için önemli kılarsanız, çocuklarınız sizi ve başkalarını görünmez olarak görmeyi öğreneceklerdir. Ebeveynlerinin rol model olduğu için kendilerini önemli ve diğerlerini görünmez gören çocuklar narsist, benmerkezci, talepkar çocuklar olabilir.

Bakıcılıktan çıkıp kendinizi ve başkalarını önemsemeye geçmek kolay değildir. Başkalarına bakmak, büyürken muhtemelen bir hayatta kalma biçimiydi. Yine de gerçekten sevgi dolu bir ebeveyn olmak için, çocuklarınızda şefkat ve düşünmeyi teşvik edecek şekilde davranma cesaretine sahip olmanız gerekir ve kendinizi sürekli olarak başkaları için bir kenara bırakırsanız bu asla olmayacaktır.