Mavi Yüzgeçli Ton Balığı Tehlikede

Suşi çılgınlığı şu anda Amerika’da her zamankinden daha büyük ve her yerde yeni suşi eklemleri ortaya çıkıyor. Evet, suşi oldukça yerinde. Elbette bunun kimseye bir haber olmadığını anlıyorum, çünkü bu noktada artık bitmek üzere bile olabilir. Ancak, suşi hakkındaki fikriniz ne olursa olsun, çok uzun süre ortalıkta olmayabilir. Ya da en azından bildiğimiz suşi.

Gördüğünüz gibi, Amerika’nın ustaca Japon yaratımına artan ilgisi (Chinas ve Russias ile birlikte), suşide kullanılan en yaygın içerik olan mavi yüzgeçli ton balığı konusunda bir kıtlığa yol açmıştır. Mavi yüzgeçli orkinos balıkçılığı, orijinal ve en sık tüketicileri (tabii ki Japonya) tarafından zaten tükenmekle kalmıyor, aynı zamanda çiğ balığa yönelik küresel talep, yaralanmaya büyük bir hakaret ekliyor.

Durumla ilgili ironik olan şey, mutfak geleneklerinin dünya çapında yayılmasının genellikle bir dalkavukluk biçimi ve kültürel etkinin bir uzantısı olarak görülmesidir, ancak Japonya ve ekonomisi için küresel suşi trendi bir zarardan başka bir şey değildir. Japon krizini haber yapan NYTimes makalesi, Japonya’daki ton balığının Amerika’daki biftek kadar önemli olduğunu benzetiyor.

Amerika’yı bifteksiz hayal edin! Kırmızı eti sevmeseniz bile, bifteğin Amerikan ekonomisinin gezegenlerinin etrafında döndüğü bir güneş olduğuna şüphe yok (ama tabii ki, birden fazla güneşimiz var.) Yani gerçekten, Amerika ne yapardı? Aslında şef Gordon Ramsay, daha sağlıklı ve daha lezzetli bir biftek ikamesi olarak at etini tavsiye etti. Amerika, herhangi bir yedeklemeye başvurmak zorunda kalmayacak kadar şanslı (henüz), ancak durum böyle olmasa bile, Japonya bizi at yarışlarında yenebilir (kelime oyunu tamamen amaçlanmıştır).

Evet, tahmin ettin! At eti Japonların destek planıdır!

Suşi ekonomisini canlı tutmak için bazı Japon şefler suşi yapmak için çiğ at eti veya geyik kullanmaya karar verdiler. Yanılıyorsam affedin, ama Amerika’daki bunun düşüncesi muhtemelen mideleri suşi’den tamamen uzaklaştırır (ve belki de niyetleri budur!) Ama Japonya’da hem çiğ at eti hem de geyik yerliler için lezzetli olarak kabul edilir. Daha önce bir deniz yosunu ve pirinç ceketinin içine yerleştirilmemişler (maki, suşinin tadını çıkarmanın tek yolu değil.)

Öyleyse, hala okuyorsanız, küreselleşme üzerine bir düşünce:

Mutfak geleneklerimizi yaymaya devam etmek istiyor muyuz? Çoğu zaman, nereden geldiğiniz önemli değil, yemek yerel kaynaklara dayalıdır, bu da gelenekleri dünyanın geri kalanıyla paylaşmanın kaynakları paylaşmak anlamına geldiği anlamına gelir. Bir noktada, bir ülkenin bencil olması gerektiğini düşünürsünüz, çünkü dünyanın diğer bölgelerindeki insanlar bir yiyeceği o ülkenin yaptığı gibi takdir etmeyebilir veya buna ihtiyaç duymayabilir. Aslında, bir kişinin yemek macerası, bir başkasının temelidir, öyleyse sınır nerede yatıyor?

Yorum ve düşüncelerimin tamamen Amerikalı olmamdan kaynaklandığını anladığım için saf değilim. Dünyanın her yerinden gıda etkilerine sahip olduğum için yeterince şanslı olduğum eritme potası dünyasından geldiğimi biliyorum. Ve dahası, dünyanın geri kalanında durumun böyle olmadığını biliyorum.

Tepelerdeki atlar için koş! Sırada Sen Varsın!