WAG’ı Köpürten Masal

Geçtiğimiz haftalarda belirli günlerde kırmızı üstlere bakıldığında, İngiltere Dünya Kupası teklifinin Gelsenkirchen’deki sahadaki 11 erkek sporcunun değil, daha çok bir Cristal grubunun ara sıra şüpheli maskaralıklarının etrafında döndüğünü düşünmek affedilebilir. Manolo Blahniks ve büyük boy güneş gözlükleriyle dolu, mücevherlerle süslenmiş ihtişam kraliçeleri.

Elbette bu, ne tabloid muhabirlerinin ne de WAG’lerin kendileri açısından biçimden büyük bir ayrılışı teşkil etmiyor. Victoria Beckham (ne Posh Spice), Coleen Mcloughlin ve diğerleri, yıl boyunca tabloid basını ile çalkantılı ama karşılıklı yarar sağlayan bir ilişkinin tadını çıkarıyor; tasarımcı etiketi ve göze çarpan tüketim odaklı yaşam tarzı, HAB’ları (Kocalar ve Erkek Arkadaşlar) tarafından finanse edilen burun kanamasına neden olan maaşlar, gerçek haberlerden ve sırayla magazinlerden kaçınan gazeteci türü için mükemmel bir yem sağlarken, hayatın kanını oluşturan tüm önemli ilgi odağı varlığını sağlar. ihtişamlı modeller ve kurumuş pop has-beens. WAG’ların ve İngiltere takımının diğer aile üyelerinin Dünya Kupası’nı haber yapmak için konuşlandırılan İngiliz basınının çoğunluğuyla aynı otelde yer ayırdığını gören hataya çok az kişi şok olmuş olabilir. Birkaç kısa hafta boyunca Brenners Park Hotel, Cennette yapılan gerçek bir maça ev sahipliği yaptı.WAG’ler gazetecileri Baden Badens’in sıcak noktalarında paçavra gibi takip ediyor, tabloid dostu fotoğraf fırsatları ve skandal davranışların sahte şok edici örneklerini veriyor. bir çorba mutfağında bir anoreksik ruhun cömertliğiyle. Bu gerçekten mülayim olan sarışındı.

Tabloid gazetecileri, doğaları gereği, beslenen eli ısırmada uzmanlaşmış riskli yatak arkadaşlarıdır. BT kızının kucağındaki o uysal, arkadaş canlısı kaniş, devi septum diyebileceğinizden daha hızlı, kana susamış bir sürü hayvanına dönüşebilir ve bu yaz WAG izleme egzersizi, vahşetin adil payını gördü. Kurtlar ya da sırtlanlar gibi, magazin gazetecileri avlarını seçtiklerinde, sürünün dışındaki en zayıf bireyleri seçerler. Bu vakada tabloid maul-o-metresinin en üst sırasındaki yer, Peter Crouch’un kız arkadaşı Abigail Clancy’ye gitmeli, sadece Englands Unlikeliest Athlete’de pisliği yaptığı için değil, aynı zamanda ona açık sözlü davrandığı için de öfkelendi. Crouch’un açılış golünü attığı Trinidad ve Tobago ile İngiltere maçından saatler önce. Hepimiz bu tür haberlerin hiçbir zaman iyi olmadığını ve çok az kişinin teslimatının daha iyi zamanlanmış olabileceğini inkar etmesini takdir etsek de, bu gerçeğe dair tabloid şemsiyesinin çoğu, bu tür haberleri almanın acısının engellenmiş olabileceği varsayımından çıkarılmış gibi görünüyor. Crouchs oyunu. Bu, elbette, Crouchs’un 83. dakikada altın anına ve ardından gelen acıklı dans gösterisine kadar, kadroya dahil edilmesi karanlık ve şüpheli mırıldanmalara konu olan İngiliz futbolunun daha az bilinen yıldızlarından biri olduğu gerçeğini tamamen görmezden geliyor. bazı mahalleler. Abi Clancys’in ilişki kabahatleri gerçekten de kybosh’u Crouchs’un en üst seviyede oynama yeteneğine koymuş olsaydı, hedef asla yerine getirilmezdi ve tüm üzgün bölüm, başlamak için zar zor haber değeri olurdu. Yine, mantık için magazin dergilerine ne zaman baktık?

Elbette, artık İngiltere alçakça koşullarda geri döndüğüne göre, magazin terörünün içinde başıboş dolaşan Abi Clancy değil. Geçtiğimiz haftalarda İngiltere ekibine böylesine büyük bir medya yapısı yapmış olan Orta İngiltere’nin korsanları, şimdi onu yıkma ihtimaline karşı çıkıyorlar, bu yüzden bir günah keçisi için etrafta dolaşıyorlar. Tüm suçlamalar eski yönetici Sven-Goran Eriksson’dan iyi yağlanmış bir gümüş ördeğin damlacıkları gibi kayıyor gibi görünüyor ve her durumda Sven neyle ilgileniyor? O, İsveç için çantalarını çoktan topladı ve İngiliz futboluyla olan aşk ilişkisini sevgiyle vedalaştı. Sonuç olarak, İngiltere’nin kötü performansının suçu gibi görünüyor (son 40 yıldaki bir mazereti geri dönüştürmek yeterli değildir), çok pahalı topuklu birkaç çift tertemiz ayağa atılabilir! Buraya gel, ne olmuş yani? Böylesine cömert bir varoluş ve rakipsiz bir medya varlığı karşılığında (kesinlikle bunu garanti etmek için çok az şey yapanlar için) en azından ara sıra biraz suçlayamazlar mı? Bu sormak çok mu fazla?