İstismar Edilenlerin Kötü Huylu İyimserliği

Narsistin kurbanlarında kışkırttığı kendini kandırma gücünün üzücü örnekleriyle sık sık karşılaşıyorum. “Kötü huylu iyimserlik” dediğim şey bu. İnsanlar bazı soruların çözülemez, bazı hastalıkların tedavi edilemez, bazı felaketlerin kaçınılmaz olduğuna inanmayı reddediyor. Her dalgalanmada bir umut işareti görürler. Anlam ve kalıpları her rastlantısal oluşum, ifade veya kaymaya okurlar. İyinin kötülüğe, sağlığın hastalığa, düzenin düzensizliğe karşı nihai zaferine inanmak için kendi acil ihtiyaçlarıyla aldatılıyorlar. Aksi takdirde hayat çok anlamsız, çok adaletsiz ve keyfi görünür …

Böylece ona bir tasarım, ilerleme, hedefler ve yollar dayatırlar. Bu büyülü bir düşünce.

“Keşke yeterince çabalamışsa”, “Keşke gerçekten iyileşmek istiyorsa”, “Keşke doğru tedaviyi bulsaydık”, “Keşke savunması düşmüş olsaydı”, “Çirkin cephenin altında iyi ve değerli bir şeyler OLMALIDIR “,” HİÇ KİMSE bu kadar kötü ve yıkıcı olamaz “,” Onu farklı bir şekilde kastetmiş olmalı “” Tanrı veya daha yüksek bir varlık veya ruh veya ruh, dualarımızın çözümü ve cevabıdır “.

Pollyanna’nın istismara uğramış savunmaları, insanların tamamen kayıtsız bir evrende toz zerreleri olduğu, narsistin de dahil olduğu kötü ve sadist güçlerin oyuncakları olduğu şeklindeki ortaya çıkan ve korkunç anlayışa ve aynı zamanda onların katlanılmaz farkındalığına karşı hedefleniyor. acı kendilerinden başka kimse için bir şey ifade etmez. Hiçbir şey. Hepsi boşuna oldu.

Narsist, böyle bir düşünceyi zar zor kılık değiştirmeden hor görür. Ona göre bu zayıflığın bir işaretidir, avın kokusu, açık bir savunmasızlıktır. Bu insani düzen, iyilik ve anlam ihtiyacını kullanır ve kötüye kullanır – diğer tüm insan ihtiyaçlarını kullanır ve kötüye kullanır. Güvensizlik, seçici körlük, habis iyimserlik – bunlar canavarın silahlarıdır. Ve istismara uğrayanlar, cephaneliğini sağlamak için çok çalışıyorlar.