California, Santa Barbara’dan Lori Zimmermann, sekiz yıl boyunca büyük bir uluslararası perakende kuruluşunda çalıştı. Kalma ve kariyer yapma niyetiyle kurumsal Amerika’ya girdi. Ancak sekiz yıl sonra, işten ayrıldı ve çalışma saatleri ve yaşamı üzerinde daha fazla kontrole sahip olmak için serbest çalışmaya başladı.
İşimin bittiğini hiç hissetmedim, diye açıklıyor. Statükoyu koruyabilsem de, gerçekten daha iyi hale getiremezdim. Sadece işi bitirmek için haftada 60 saate kadar çalıştık. Doğrudan yapmanız gerektiği söylenmedi, ama diğer herkes o kadar çok çalışıyordu, bu yüzden siz bunun beklendiğini hissettiniz.
Zamanı üzerinde esneklik ve kontrole sahip olmak için garantili bir maaştan, bir fayda yapısından ve hisse senedi seçeneklerinden uzaklaştı. Mali açıdan işleri kesinlikle zorlaştırmasına rağmen, kararımdan asla pişman olmadım, diyor.
O yalnız değil. Giderek daha fazla sayıda işçi, kurumsal Amerikan ve onun ASAP ortamındaki rollerini sorguluyor. Günümüzün kurumsal kültürü, her şeyin öncelikli olduğu ve dün yapılması gereken aciliyete bağlıdır. Bu aciliyet bağımlılığı bir yaşam biçimi, işkolik bir kültür haline geldi. Şirket rutini, derhal söndürülmesi gereken bir dizi acil durum yangını etrafında döner. Çalışanlar, kafein enerjisi ve kova kum ile projeden projeye koşarlar. Buraya biraz kum serptiklerinde, günün sonunda bitkin hissederler, ancak belirli bir başarıya veya bitmiş projeye işaret edemezler.
Aciliyet bağımlılığı günümüz organizasyonlarına nüfuz etmekte ve orada çalışan herkesi etkilemektedir. Kendini önemli hissettiren bir adrenalin patlaması yaratır, ancak kısa sürede bitkinliğe ve tükenmeye yol açar. Sorarak onunla savaşmaya çalışanlar, Peki hangisi öncelikli? Her şey bir önceliktir söylendi. Çalışanlar olabildiğince hızlı dans ediyor ancak giderek geride kalıyor.
İşçiler, üretkenliği kesintiye uğratmadan artırmak için eve iş götürerek, erken gelerek veya hafta sonları zamandan ödün vererek telafi etmeye çalışır. Bu ek çaba genellikle başka bir proje, başka bir sorumluluk alanı ve söndürmek için daha fazla kaynayan yangınlarla ödüllendirilir.
Boomers, bonusları, promosyonları, hisse senedi opsiyonlarını ve satın alımları kabul ederek, ayrılmayı zorlaştıran, kalmayı zorlaştıran ve hayır demeyi imkansız kılan altın kelepçelerle kapana kısılır. Para, amaç için bir araç olmaktan çok hedef haline gelir. Çalışanlar, başarı merdiveninin her basamağının onları yalnızca daha yüksek bir aciliyet bağımlılığına götürdüğünü fark ediyor. Bir yöneticinin açıkladığı gibi, en tepedeyim ama manzarayı sevmiyorum.
Hayatınızdaki aciliyet bağımlılığıyla savaşmak için bazı teknikler:
* Hafta başında takviminizi gözden geçirin. Her gün için öncelikleri ve hedefleri vurgulayın. Bu, odak noktanızı daraltmanıza yardımcı olacaktır. Beklenmedik acil durumlar meydana gelse de, plan yapmak için zaman ayırırsanız tepkisel modda olma olasılığınız çok daha düşük olacaktır.
* Şerbetçiotundan kaçının. Başladığınız şeyi bitirmeden bir projeden diğerine atlamaya direnin. Ne demek istediğimi biliyorsun; Masanızdaki bir yığını temizlemeye başlarsınız ve ardından bir dosya sistemi oluşturmaya karar verirsiniz. Dosyalara bakmaya gittiğinizde, inceltilmeleri gerektiğini fark edersiniz ve bu böyle devam eder. Başka bir şeye geçmeden önce bir şeyi bitirin.
* Önce büyük projeler yapın. Yapılması kolay projelere veya işe yönelme eğiliminiz olabilir. Bunlar genellikle beyinsiz küçük projeler olma eğilimindedir. Muhtemelen kendinizi kandırırsınız, bu küçük projeleri temizlerseniz, tüm dikkatinizi büyük şeylere verebilirsiniz. Sorun büyük projelere asla geçememek. Öyleyse gerçekten yapmak istemediklerinizle başlayın ve küçük olanlar yol boyunca tamamlanacaktır.
* Masanızın üzerine şunu yazan bir işaret koyun:
Sizin açınızdan planlama eksikliği
benim için mutlaka acil bir durum değil.
GIPHY App Key not set. Please check settings