Şeytanın Reddinin Gözden Geçirilmesi

Şeytanlar Reddediyor (2005)

Tagline: Bir Cinayet, Kargaşa ve İntikam Hikayesi.

Devam filmleri, çoğu film yapımcısı için zor bir teklif. Çoğunlukla, ilk filmde var olan sihir, ikinci film ekrana geldiğinde kaybolur. 2003’teki düşük bütçeli 1000 Kolordu Evi’nin devamı niteliğindeki Şeytanlar Reddedilirken durum böyle değil. Yönetmen Rob Zombie (White Zombie şöhretinden) ilk filmini yeniden canlandırmak yerine, Firefly klanının efsanesini yepyeni bir yöne taşıyor ve bu süreçte, aslında orijinalinden daha üstün bir film ortaya çıkarıyor.

Ve eğer kaçırdıysanız, işte 1000 Ceset Evi’nin kısa bir özeti: Dört genç palyaço suratlı Captain Spauldings benzin istasyonunda ve terör müzesinde mola veriyor. Yerel Dr. Şeytan efsanesinden büyülenirler ve asıldığı ağacı bulmaya koyulurlar, ancak hızla çılgın Ateşböceği ailesiyle ters düşer. Ondan sonra, bu bir irade durumu değil, nasıl öleceğidir.

İlk filmde öldürülen bir hukuk memurunun kardeşi olan intikamcı Şerif Wydell (William Forsythe) tarafından Firefly ailesine sabah erken bir baskın yapıldığından, House’daki olaylardan bir süre sonra reddedilenler toplanır. Ardından gelen çatışmada, Rufus Ateşböceği (Tyler Mane) öldürüldü ve Ateşböceği Ana (Leslie Easterbrook) yakalandı. Bebek Ateşböceği (Sheri Moon) ve Otis Driftwood (Bill Moseley) kaçar ve babaları Kaptan Spaulding (Sid Haig) ile iletişime geçer. Üçlü, Teksas’ı kanlı bir şekilde keserken Şerif Wydell, yakalanmalarına giderek daha fazla takıntılı hale gelir ve giderek daha şüpheli yöntemlere başvurur. Film, Thelma ve Louise, The Wild Bunch ve Butch Cassidy ve Sundance Kid’in eşit parçalardan oluşan bir çatışmayla sonuçlanır, her şeyin ağır çekimde olduğu ve Lynrd Skynrds Freebird’e ayarlandığı gerçeğinden bahsetmeye gerek yok.

İlk film, garip Dr. Şeytan ve travma geçirmiş zombi istifiyle bir canavar filmiydi, bir albino Otis, yeraltı mağaraları ve şeytani Cadılar Bayramı törenlerinden bahsetmiyorum bile. Devam filmi için, Zombie filmin çoğunu gün ışığına çıkarıyor ve onu yolda bir suç filmine benzeyen daha yakın bir şeye dönüştürüyor. Natural Born Killers’ı düşünün, ancak aralarından seçim yapabileceğiniz daha fazla deli var (ve bu bir şey söylüyor). Dr. Satan filmden çekildi ve Otis tuhaf bir şekilde artık bir albino değil. Bu sefer katillerimiz daha sadist ve daha az doğaüstü.

Ama bir an için bu franchise’ın ısırığını kaybettiğini düşünmeyin. Her parçası orijinali kadar dehşet vericiydi, esasen Otis ve Baby müzikal oyun Banjo ve Sullivan’ın üyeleri arasında yol dışı bir motelde koşarken meydana gelen rahatsız edici olaylar nedeniyle. Threes Company veteriner hekimi Priscilla Barnes’ın bir tabancayla tecavüze uğramasını veya Eastwood’un en sevdiği Geoffrey Lewis’in kanlı bir hamura dövülmesini izlemek sizi rahatsız etmiyorsa, o zaman Amerikan seyircisinin çoğunluğundan daha sert şeylerden yapılmışsınız demektir. Pek çok tiyatronun filmi göstermeyi reddetmesiyle kanıtlandığı üzere, bu titizler için bir film değil. Tabii ki, 100 dakikada 500 defadan fazla F kelimesinde çalışmayı başarmış olmaları gerçeği muhtemelen onların amacına da yardımcı olmadı.

Ancak türün hayranları hayal kırıklığına uğramayacak. Greg Allman ve Lynrd Skynrd gibi güney rock ikonlarının katil müziğinden Michael Berryman, Ginger Lynn Allen ve Mary Woronov gibi ünlülerin kamera hücresine kadar, Rejects’in gore ve küfretmenin ötesinde sunabileceği çok şey var. Ve Zombie, yüksek fiyatlı yetenekler yerine mükemmel karakter oyuncuları edinme konusunda gerçek bir göz göstermeye devam ediyor. Daha küçük aktörlerin elinde, rollerin çoğu sadece saçma görünebilir, ancak bu oyuncu kadrosu onu çalıştırabilir ve hatta bu süreçte bize bir dereceye kadar empati hissettirebilir.

Ve bu, Zombies’in Reddedilenler’deki en etkileyici başarısı – bizi bir anda Firefly ailesinin yaptıklarına korku içinde geri dönüp sonra onlarla birlikte güldürme yeteneği. Yardımcı olamadığınız ancak başkalarına verdikleri dehşetlere rağmen karakterleri beğendiğiniz birkaç an vardır. Birkaç göze çarpan an, Otis, Baby ve Spaulding arasındaki dondurma üzerine bir tartışma ve üçlünün Spauldings’in kardeşi Charlie Altamount’a (Ken Foree) ait bir genelevde saklanmasını içeren birkaç sahne. Ayrıca Bill Moseley ve Sid Haig’in mükemmel, incelikli performanslar vermesine yardımcı oluyor. Zombie (gerçek hayattaki kocası) sık sık çekici arka tarafının yakın çekimlerini yapmak için daha fazla zaman harcasa da, Sheri Moon da yeterli bir iş çıkarıyor. Sadece bu filmin bu üçlüyü hak eden daha büyük fırsatlara yol açacağını umabiliriz.

Diğer tarafta, Şerif Wydell sempatikten şeytani olmaya ve tekrar geri dönüyor. Kardeşlerinin ölümü için intikam almak isterken, Ateşböceği ailesi kadar kirli savaşmaya, hatta bir mahkumun karnını sökmeye, ödül avcılarını işe almaya (Danny Trejo ve Diamond Dallas Page tarafından harika bir şekilde canlandırılmıştır) ve mahkumlarına işkence etmeye sürüklenir. bir zımba tabancası ve çekiç ve çivi. William Forsythe, Wydell’i doğanın yıldızı yıpratan bir gücü olarak tasvir ediyor ve Natural Born Killers’dan Dedektif Scagnetti ile birçok benzerlik var. Her iki adam da onları tüketene kadar yavaş yavaş peşinde oldukları şey haline gelir. Ancak Scagnetti bir an şakacı ve ertesi an ölümcül olabilirken, Wydell sürekli yoğun olarak tasvir edilir. Performans, son derece keyifli olsa da, Forsythe zaman zaman geri çekilseydi biraz daha iyi olabilirdi. Ama bu sadece benim açımdan nitelendirici.

Umursamadığım tek performans, Ateşböceği Ana rolündeki Leslie Easterbrook’du. Karen Black ilk filmde karakteri canlandırdı, ancak devam filmi için daha fazla para istediği ve düşürüldüğü bildirildi (insanların kapısını dövdüğü gibi). Siyah’ın elinde Ateşböceği, erkekleri tuzağa düşürmek için solan bakışlarını kullanan kurnaz yaşlı bir cadı idi. Easterbrook, ona çirkin bir güney aksanı veriyor ve onu çığlık atan bir deli gibi oynuyor. Şahsen, sonunda o zaman çok sevindim …. (OOPS, hiçbir şey vermek istemiyorum).

Ateşböceği klanının sonunu gördüğümüzü sanıyorum, ama Rob Zombie kesinlikle korku dünyasında kendine bir yer açtı. İster ticari olarak daha çekici projelere geçsin, isterse cüretkar düşük bütçeli filmler yapmaya devam etsin, izleyiciler, görüntülerinin ve hikayelerinin tiyatrodan ayrıldıktan çok sonra da onlara sadık kalacağından emin olabilirler.

Ve sonunda, daha ne isteyebilirsin?