New Orleans’taki Jazzfest, efsanevi caz büyüklerinin dumanı üstünde ruhlarını canlandırmayı amaçladı, yeterince tuhaf bir şekilde, nispeten küçük bir cazla başladı. Olasılıksız bir şekilde, When the Saints Go Marching In’in duygusal bir yorumunu yöneten Bruce Springsteen vardı. Ayrıca efsanevi caz sanatçısı Elvis Costello da vardı.
Yerini kaybetmiş tüm rockçılar, Jazzfest’te cazın yer almasını bekleyenlere bir uyandırma çağrısı olarak gelirken, üzücü gerçek şu ki, caz, Bill Haley ve Kuyrukluyıldızlar, Koruma Salonu çevresinde dolaşırken, Saatin Çevresindeki Rock’ı dışarı attılar, rock’ın ilk doğrulanabilir müdahalesinde o eski arka atım ritmini hızlandırdılar ve şimdi geniş ölçüde sağır olan insanlığın eski nispeten uygarlaşmış kulaklarının duyarlılıklarına doğru yuvarlandılar.
Elbette, doğrulanabilir müdavimler Dr. John ve Allan Toussaint gibi caz sanatçısının ününe biraz güven duyan bazı sanatçılar da vardı.
Büyük müzik yıldızlarının, geçici iddialarına rağmen, belki de yetenekli New Yorker trompetçisi Wynton Marsalis’in kişiliği dışında, caz modunun üssü olmadıkları bir çağda yaşayan tartışılmaz yüklerle uğraşıyor. Ahlaksız seslendiren trompetçi Louis Armstrong’dan zarif piyanist Bill Evans’a cazın devleri uzun zamandır zamanın kollarında uyuyorlar.
New Orleans’ta müziğin gerçeği, uzun yıllardır efsanevi Fransız Mahallesi’nde dolaşırken duyulan müziğin sesinde olmuştur. Cazın kıvrımlı çizgileri değil, rock’ın gürültülü darbeleriydi.
Popüler müziğin geçmişin o altın günlerine dönmesi pek olası olmadığından, Jazzfest’e ünsüzlüğü geri getirmenin en az rahatsız edici yolu, onu Musicfest olarak yeniden adlandırmak gibi görünüyor.
Sonra, kulaklarımız da aynı derecede rahatsız olsa da, en azından zihnimiz onları rahatsız etmekte devam eden uyumsuzluğu azaltabilir.
GIPHY App Key not set. Please check settings