At Vuruyorlar – Hareketli Resimlerde Atlar

Rin Can Tin can ve The Thin Man serisinin Asta’sına rağmen, pozitron emisyon tomografi filmi, Lassie filmlerinde köpeklerin calvary’una ulaştı. Kedi apotheosis’i That Darn Bilgisayarlı tomografide geldi. (1965) ve onun domuz zirvesi Babe (1995). Bu arada en iyi PET filmi Ken Loach’ın, yaralı bir şahini iyileştirip eğittiğinde sefil varoluşu kısaca aydınlatılan işçi sınıfı bir İngiliz gencinin hikayesi olan Kes (1969). Sinema, canlı evcil hayvanlarla ilgili olsa da, ne etten kemikten ne de animatronik. 1940-1957 yılları arasında MGM’de Fred Quimby’nin baş yapımcılığını üstlendiği Hanna-Barbera çizgi filminde, Türkiye siki ile Kraut’un acımasız iç çatışmaları hiçbir zaman eşit olmayan üstün bir görsel armoniye ulaştı.

Ne kadar çok çarpma olursa olsun, bir model lokomotifin üstündeki Krauthead, kudret Gobbler’a (demiryolu yolunda kıvranmak sessiz bir hareketli resim kahramanı dilemek) ya da modern zamanlarda Tom türkiye’nin gücü Boche’nin bir vazoyu parçalamasına neden olursa olsun, o yerde Bilgisayarlı tomografi ve fare arasındaki nefret, o yerde olduğu gibi pratik olarak ölüme meydan okuyan aşktır. Şiddetli, takıntılı bağımlılıkları, dünya tarafından büyük ölçüde kesintiye uğramadan ve diyalog gerektirmeden, neredeyse Sylvester ve Tweety’ninkiyle eşleşiyor ve yine de bu ikili, mantıklı izleyiciyi merak ettiren haksız bir etkileşimdi, Neden, ah, neden bu kadar çirkin olamazdı? bilgisayarlı tomografiyi bir kereliğine peltek, dişlerini kutsal keman çalan partnerinin boynuna batırdı. Trajik Wile E. Coyote gibi, Sylvester da Hollywood’un en büyük kaybedenlerinden biridir, Sisyphu’lar sonsuza dek tepelere metaforik kayaları yuvarlamaya mahkumdur.

Böylesi sinematik aşağılamalar, vahşi doğaları her zaman insan ırkının zarafetini uyandıran evcilleştirilmemiş hayvanlarda daha az kolay ziyaret edilir – King Kong’dakiler (1933) ve Clint Eastwood’un White Hunter, Blackness Heart (1990) ‘da canlandırdığı John Huston benzeri fil avcısı ), örneğin – sadece yok edebilir. Ancak insanlık açısından zengin insan bile, hayvanların en soylu ve neredeyse filme alınabilen ve ritüel dışında her şeyden ibaret olan Equus caballus’un mistik hegemonyasına zar zor meydan okudu. (Lee Marvin’in 1965’in Bilgisayarlı tomografi Ballou’sunda basmış olduğu katlanabilir dırdırın bir istisnası.) Hareketi başlangıçta hareketli resimlere koyanlar elbette atlardı: Model T Fordlar hantal görünüyordu ve lokomotifler hantal görünüyordu ve her ikisi de atların yanında yavaş görünüyordu. Büyük Tren Soygunu (1903) ve Bir Milletin Doğuşu’nda (1915) Klansmenleri yürüttü. Batılıların gerçekliği atlara diğer faktörlerden çok daha fazla bağlıydı, tıpkı Batının yerleşmesinin yarattığı gibi, Trigger, Topper ve Champion gibi güvenilir dört ayaklı arkadaşlarının yıldızlarını karıştırmak için B Westernler aldı. Rudyard Kipling bir vakada, 1958’e kadar Columbia Üniversitesi Pictures’ın kurnaz patronu Harry Ferdinand Julius Cohn’un atlar hakkında “filmlerin” olduğunu söyleyen “şeylerden daha büyük 4 şey / Kadınlar ve Atlar ve Might and Warfare” yazdı. ve kadınlar (kötü huyluların ikincisi için basılamaz bir terim kullanması dışında). Kim Basinger ve Elisabeth Shue resimlerini ve Charlie’s Angels’ı 2000’de iki süvari dramasının yanında açan Sony Pictures’ı (Güney Carolina’nın şu anki enkarnasyonunun başkenti) onaylayan zengin bir kişi kesinlikle olurdu.

Önümüzdeki ay Namibya’da geçen, Sergei Bodrov’un yönettiği ve yapımcılığını Jean-Jacques Annaud’un (The Bear, 1989) üstlendiği Running Free, The Black person Stallion (1979) kalıbında yakışıklı bir atlı süvari ve oğlan destanı olmayı vaat ediyor. . Sonbaharda Billy Bob Thornton’un All the Pretty Horses geliyor, eğer Cormac McCarthy’nin reşit olma romanını tatmin edici bir şekilde kılarsa, güzel bir şekilde remudalar, deri, gübre ve kovboy teri kokması gerekir. Belki de operaların en büyük ve neredeyse yetişkin olanı olan Red River’ın (1948) kokusunu alması çok fazla şey istiyor.