Ben gençken, ailem dünyanın en büyük dağ vadisine, Colorado’nun güneyindeki San Luis Vadisi’ne, uzun yıllardır oturulmamış bir eve taşındı. Bir kerpiç kulübedeki yaşam alanını geri kazanmak, dışarıda pişirip el pompasından su pompalarken aşılmaz bir görev gibi görünen şey, yavaş yavaş bir tutku haline geldi. Eski kerpiç, yıllar önce Japon bir aile tarafından yapılmıştı ve biz bulana kadar yerel gençler için sık sık toplanma / parti yeri olmuştu. Çatı katından zemine kadar sincapların istilasına uğradı, yeni yer döşemelerini koyduğumuzda, öleceğimizi düşünene kadar fırçalayıp temizledikçe yeni bir canlanmaya başladı. Kış geldiğinde, içeri taşınmıştık. Henüz banyosu yoktu, bu yüzden bir ek binaya katlandık. Güney New Mexico’dan geldiğimizde, o kışa kadar, sıfırın 40 derecenin altında nasıl bir his olduğunu bilmiyorduk. Diyelim ki yerde bir kürek bırakırsanız, onu Bahar eriyene kadar kullanmazsınız, buz çok kalındı. Kardeşlerim ve ben dış mekan kısmı dışında harika olduğunu düşündük ve buz patenciymişiz gibi Sangre de Cristo Deresi’nde kayarak saatler geçirdik.
Şimdi sözünü ettiğimiz “eski kerpiç”, mutfak, yemek ve oturma odası olarak kullanılan ana odada büyük bir odun sobası ile tamamen ısıtıldı. Tüm ziyaretçiler davet edildi ve galon kadar demlik sıcak kahve tüketecekleri ve o gün ne tür şekerlemeler yapıldıysa onu masaya davet ettiler. Ailem “başka bir şeftalili ayakkabıcı” diye inledikleri yere geldi, ben çok şey yapmıştım.
Ertesi yaz, kerpiçin sahibi, Adams Eyalet Koleji’nden emekli bir tarih profesörü olan Luther Bean, birçok kez Alamosa’dan yola çıktı ve banyonun yapımına nezaret etti ve yardım etti. Biz çocuklar, “Bay Bean” ile birlikte kum eledik, taşları topladık, çimento karıştırdık, saplamalar kesip, çamaşırları ve banyoyu yavaş yavaş gerçeğe dönüştürdük.
Bina projesi, kuzeye, dere kenarında bir bahçe hazırlayıp büyütmeye, tavuklara, domuzlara, keçilere ve Baby adını verdiğimiz zavallı “pinko” koyuna yatırım yapmaya ek olarak yapıldı. Bebeği yeme düşünceleri, giderek büyüyen bir aile hayvanı haline geldikçe ortadan kayboldu. Sandy ve Curly adında, Sandy’yi (bir çoban köpeği) eğittikten sonra çiftlik hayvanlarının koruyucusu olan birkaç köpeğimiz var. Hayvancılık çitlerinden çıktığında, köpekler onları otomatik olarak tekrar içeri aldılar. Yıllarca bir terzi olan annem, patates barakasının hemen kuzeyindeki müştemilatlardan birinde bir döşeme dükkanı inşa etti (Valley olmayanlar için, bu bir San Luis Vadisi’nde yetişen patatesleri dondurucu Colorado kışlarında depolamak için tasarlanmış devasa kubbeli, samanla yalıtılmış yer altı yapısı), kısa süre sonra blokların donmaması için araçları park etmek için bir yer haline geldi. Önümüzdeki yaz çok fazla konserve yaptık (dolayısıyla tüm şeftali ayakkabıcıları) ve ıspanak ve diğer sebzeleri yıkarken kuyumuzdan çıkan suyun ne kadar soğuk olduğunu asla unutmayacağım.
Teksas’ta tavuk yetiştirmiştik, bu yüzden matkabı biliyorduk ve o haşaratları daldırıp koparmak hiç eğlenceli değildi. Kafalarını kesmek zorunda değildik, bu iş babamındı. Teksas’ta yaşadığımız ve babamın işten eve geç döndüğü bir zamanı her zaman hatırlayacağım, annem dışarı çıkıp akşam yemeği için bir tavuk öldürmeye karar verdi. Babam başını bir çapa sapının altına koyarak ve hızlı bir sarsıntıyla çekerek yaptı. Annem onu geriye aldı ve vücudunu sapın altına koydu ve pes etmesi gerekene kadar o zavallı tavuğun kafasını çekti ve çekti. Horoz sersemlemiş ve tüylerini karıştırarak uzaklaştı ve annem akşam yemeğinin ahırda toplanmasını izledi. O gece fasulye ve mısır ekmeğimiz vardı.
Eski kerpiç, kablo kanalından geçen elektrik kablolarına sahipti. Mutfakta anahtar yoktu, ışıkları yakmak için birbirine bağlamanız gereken iki çıplak kablo vardı. Yıllarca, bu kabloları bağladık ve çözdük ve hiçbirimiz elektrik çarpmasına uğramadık. Bunun olmasını engelleyen koruyucu melekler olmalı.
O zamanlar çok fakir olduğumuzu gerçekten hissetmemiştim çünkü kendimi fakir hissetmiyordum. Birçok yönden kendimi çok zengin hissettim. Hayat dolu ve ilginçti, düşlenecek hayaller vardı, her zaman okunacak yeni bir şeyler vardı ve her gün kendi heyecanını yaşıyordu. Vadiden ayrıldığımda, 24 yıl boyunca, onun için bir sıla hasreti yaşadım.
O Japon ailesi, orayı restore ettiğimizi ve orada yaşadığımızı görünce gözyaşlarına boğulmuştu. Bu onlar için çok şey ifade etmiş olmalı ve eğri soba borusundan yükselen dumanın, evin her yanından sekiz fit uzunluğunda buz sarkıtlarının sarkarak onu bir parça gibi görünmesini sağladığını hatırladığımda, nedenini anlıyorum bir kış gününde buzlu zencefilli kurabiye.
Döndükten sonra, ailemin uzun zamandır terk ettiği eski kerpini ziyarete gittim, kendi evlerini inşa ettim ve yıllar önce oradan taşındım. Eski kerpinin gittiğini keşfettim. Fort Garland çevresindeki çiftçilerden birinin onu buldozerle yıktığını öğrendim.Orada Japon ailesi için ve sonra bizim için hayat vardı. O yerde hayatta kalmak ve benim lüks dediğim TV, su ve merkezi ısıtma gibi tüm kolaylıklar olmadan gerçekten yaşamanın nasıl bir şey olduğu hakkında çok şey öğrendik. Gerekirse tekrar yapabileceğimi biliyorum. Wilderness … işte geliyoruz.
2005 Dianne James
GIPHY App Key not set. Please check settings