Onay ve Takdir Arasındaki Fark

Bireyler, çiftler, aileler ve iş ortaklarıyla 35 yıl çalışarak, çatışmaları çözmeyi öğrenmelerine yardımcı olarak, insanların onaylama ile takdir arasındaki fark konusunda kafaları karıştığında ortaya çıkan zorluklarla sık sık karşılaştım. Onaylama ve takdir etme arasındaki farkı hiç merak ettiniz mi? Çoğumuz bunu gerçekten hiç düşünmemiştik, ancak bunun hakkında düşünürsek, takdir görmekten ziyade onay aldığımızda çok farklı hissettiğimizi fark ederiz. Bunun için güzel sebepler var.

Onay, yaralı, kontrol eden bir parçamızdan verdiğimiz bir şeydir. Onay, diğer kişinin istediğimiz veya beklediğimiz şekilde performans göstermesine bağlıdır. Onay manipülatiftir – yani, bir sonucu akılda tutarak veririz. Onay sonucu karşımızdaki kişinin istediğimizi yapmaya devam etmesini umuyoruz.

Öte yandan takdir, içimizdeki bütün sevgi dolu bir yerden sunduğumuz bir şeydir – benim sevgi dolu Yetişkin dediğim şey. Kalpten gelir ve kendiliğinden sunulur, çünkü kalp başka bir varoluş yolu ile ilgili zevk, korku, neşe veya sevgi duygularıyla doludur. Takdirin, performanstan çok kişinin özüyle ilgisi vardır. Bir kişinin öz Benliğini, gerçekte kim olduklarını ve yaptıklarından ve performanslarından çok kim olduklarının sonuçlarını takdir ediyoruz. Takdir edersek, sonuca bağlılık yoktur, diğerinin gerçekleştirmesi gerektiği veya devam edeceği beklentisi yoktur. Takdir gerçek bir hediyedir.

Çoğu zaman, birisi takdir edilmek istediğini veya takdir edilmediğini söylediğinde, asıl aradıkları şey onaydır. İçlerinde görülmediğini ve takdir edildiğini hissetmeyen yaralı kısmıdır – kendilerini görmezler ve takdir etmezler, bu yüzden kendilerini değerli hissetmeleri için başkalarından buna ihtiyaç duyarlar. Bireyin yaralı benliği, içsel ihtiyacı görme, anlama ve takdir etme ihtiyacını dışa doğru yansıtır ve bu ihtiyacın karşılanması için başkalarından çeker. Birinin takdir edilmediğini söylediğini duyduğumda, özünün – İç Çocuklarının – kendi iç yetişkinleri tarafından görülmediğini ve sevilmediğini biliyorum.

Kendimize ihtiyaç duyduğumuz ilgiyi ve takdiri verirken ve sonra başkalarının takdirini alırsak, bu harika hissettiriyor ama pastanın kendisi değil, pastanın üzerindeki krema. Pasta haline geldiğinde, kendi değerimizi ve sevilebilirliğimizi tanımlama ve onaylama işini başkalarına teslim ettiğimizi kendi içimize bakmalı ve kabul etmeliyiz.

Kendinizle ilgili bir şeyi onay almak, dikkat çekmek veya takdir etmek amacıyla paylaştığınızda, başkalarıyla paylaşmak gibi hissetmezsiniz. Bunun yerine, sizi doğrulamak için kendilerini çekildiklerini hissederler. Başkalarına bir şey sunmak amacıyla kendinizle ilgili bir şeyi paylaştığınızda, bu bir hediye gibi gelir. Bu, Good Will Hunting adlı harika filmde açıkça görülmektedir. Bu filmde, Robin Williams’ın canlandırdığı terapist, kızgın ve dirençli genç bir adam olan müşterisi Will ile kendisiyle ilgili birçok kişisel bilgiyi paylaşıyor. Bunu paylaştı, herhangi bir şeyi geri istediği ya da buna ihtiyacı olduğu için değil, tamamen Will’e kendi acısına açılırken kendini güvende hissetmesine yardım etmek için.

Başkalarına olumlu geribildirim sunduğumuzda niyetimizin farkında olmak için kendimize meydan okuyabiliriz – bu gerçek bir hediye mi yoksa bağlı ipleri var mı? Kendimiz hakkında bir şeyler paylaştığımızda niyetimizin farkında olmak için kendimize meydan okuyabiliriz – veriyor muyuz yoksa almaya mı çalışıyoruz? Almak için vermek, çekimin diğer ucunda olanlara iyi hissettirmez ve başkalarından istediğimizi almak yalnızca şu an için iyi hissettirir, ama sonuçta bizim için yorucudur. Kendimize vermemiz gerekeni her zaman başkalarından almaya çalışmak yorucudur.

Sevgi dolu bir yürekten kendimizi takdir etmek ve paylaşmak, hiçbir şeyi geri almaya gerek kalmadan, bize ve başkalarına her zaman harika ve enerji verici hissettirecektir.