Ölüm yaşama bakış açısını değiştirir

Yaşarız ve ölürüz. Ama yaşarken çoğumuz ölüm düşüncesini aklımızda tutmuyoruz. Tedavi edilemez bir hastalıktan muzdarip bir kişi, onu zihninde tutabilir, ancak sıradan rahatsızlıklardan muzdarip normal bir insanı değil. Yeryüzündeki çok büyük bir nüfus için hayat süreklidir. Onlar böyle düşünür ve yaşar. Bu doğru bir tutum mu? Bir dereceye kadar bu doğru bir tutumdur ve bazen yanlıştır. Daha fazla analiz edelim.

Hayatımızı sadece ölmeyeceğimizi düşünerek yaşamıyoruz, aynı zamanda başkalarıyla da onlar da ölmeyecekmiş gibi davranıyoruz. Sana bir örnek vereyim. Bir arkadaş hakkında konuşalım. Bir şey yapıyor ya da konuşuyor. Derinden yaralandık. Kendimizi kötü hissederiz ve birçok şey için diğer kişiyi suçlamaya başlarız. Bağışlamayı ve devam etmeyi düşünmüyoruz. Neden? Diyelim ki arkadaşımız bir hafta sonra ölümüyle karşılaşır. Tepkimiz ne olacak? Pişmanlık dolu bir ruh hali içinde gideceğiz ve kendimizi suçlayacağız. O kişiye karşı duyduğumuz kötü hisler tüm anlamını yitirir. O kişi artık yok ve hiçbir eleştirel analiz ya da üst düzey adamlık artık yardımcı olmayacak. Durum tamamen değişti.

Kazalar her gün oluyor. Herhangi birimiz her an ölebiliriz. Kimse onun ne zaman öldüğünü bilmiyor. Hepimiz olgun bir yaşlılığa kadar yaşayacağımıza ve ancak bundan sonra öleceğimize inanıyoruz. Bazen bunu düşünmeyiz bile. Bakış açımızı değiştirmeye ne dersiniz? Düşünceyi her zaman aklımızda tutmaya ne dersiniz – şu anda çok nefret ettiğim ya da şimdi çok tartıştığım kişi, bir saat sonra garip bir kazayla karşılaşarak ölebilir. Bu, tüm ilişkilerimiz hakkındaki bakış açımızı değiştirebilir. Bu doğru değil mi Kendimizle ilgili düşüncelerimizi de değiştirecek. Hepimiz bugünü daha fazla düşünmeye başlayacağız ve yarın için daha az endişeleneceğiz.

Hayat değerlidir. Her hayat çok değerlidir. Her kalp değerlidir. Neden kendiniz dahil birini incittin? Herkesi affedin. Kendinizle başlayın. Ölüm bakış açımızı değiştirsin.